Պ Ա Տ
43
((
խաբէութեամբ
ձեռքից խլել»,
թ է ՚ ^ Տ
«
թա­
խանձանք»
ձևերով։
նՀԲ «որպէս թէ պատօղ
իր
կամ
վատ
ինչ»։
Հիւնք.
վարդապետ
բառից։ Գաբ–
րիէ՚լեան, Րազմ. 1908, 501
պատել
բա չ ֊
ից։
Ուղիղ մեկնեց
(
ՅՅՍէհաէ 1ՈՏԼ 19,
128։
ո
հլ. (կայ նաև
–
տոփ, –տուէ)
«
պա՛տիւ, փառք, պարծանք, մեծ անուն և
աստիճան. 2. պարգև, ընծայ,
նուէր. 3.
պատուի տեղ, աթոռ. 4, իշխանական պսակ,
գլխին կամ կրծքին կապելու շքանշան»
ՍԳր.
Եզն. Ոսկ. Եփես, և ես. Սեբեր. Եւս. պտմ.
(4
<"1 նշանակութեան
համար տե՛ս Պատ\կ.
յ ^ 3 1 6 թ.
II.
2). «5.
պատուաւոր
(
իբրև ած.)»
Խոր. բ.8. (Հրաման տայ
քաղաքացեաց
մ ար ււ կան արգոյ և պատիւ
լինել քան զգեղջ–
կաց),
«6.
համառօտագրութեան
Տ—
նշանը».
Պատիւն որ է քաշն՝ որ ի վերայ երկու
գրոյն
դնեմք, որոշէ զանունն Աստուծոյ ի ՛պիտակ
անուանց աստ՛ուածոցն
(
Գէորգ վրդ. սկևռ.
Մեկն. ես. տե՛ս Ոսկ. ես, էջ 256 ծան.)։ Այս
արմատից են
պատուել
ՍԳր. Ոսկ. եփես, և
մ. բ. 26.
պատուական
ՍԳր. Կիւրղ. թգ.
պատուաւոր
Գծ. իե. 23. Եղիշ.
պատուակալ
Բուղ,
անպատիւ
Ոսկ. մտ՚թ.
զուգապատիւ
Ոսկ. յհ. ա. 28.
մեծապա տիւ
ՍԳր. Ոսկ. ես
։
.
Ագաթ. Կոչ. Բուղ,
յաոաջապատուել
Ոսկ. յհ.
ա. 34.
հասարակապատիլ
Եւթաղ. 131. Ոսկ.
մ. ա. 19.
հանգիտապատիւ
Բ. պետ. ա. 1.
Ոսկ. ես. և մ. ա. 15. Սեբեր.
միապատիւ
Ագաթ. Կորիւն. Ոսկ, ես. նոր բառեր են
պատուանուն, պատուանշան, պատուարժան,
վսեմապատիւ, վերապատուելի, պատուա­
խնդիր, անպատուաբեր, պատուականապէս,
պատուազգած, պատուազուրկ
ևն։
֊
Պհլ.
*
բՁւ1՚\ք
հոմանիշից, որ թէև աւանդ­
ուած չէ, բտյց
նոյնն են հաստատում նորա­
գիւտ սոգդ.
բէթ7. ԲՓ^՛՛ Բէ%
ա
.
*
բ Յ է ° 6 3 ^ ՚ 9
«
պատիլ»
ձևերը։
նՀԲ վրաց.
պատի՛վի։
Լճ§.
Սէ՜§6ՏշՒւ.
98
ԱթՅ
մասնիկով՝
ձտւ
«
տալ» արմա­
տից։
Մորթման
2
Լ ա Օ
26, 559
բևեռ.
նՏւձԱ և 693
Յ ճ Ձ ե Յ ճ ե
Թիրեաքեան,
Պտկ. աշխ. գրակ. 206և Հիւնք. պրս.
բ Յ ՜ յ ՚ Յ
«
պատիւ, աստիճան»։
1
^13եւՈ1Ո
Պ Ա Տ
1
^ՏԼ
10, 16
հպրս.
բՅէաք
«
պաշտպա~
նում Է», ա\\&Հ
յ ւ շ ա
ււ, %06
հ
ՊՐ
ս,
*
բ Յ է ւ ե ՚ 3 ,
սանս.
բքՅէւեՒւՅ
«
հաճոյք»։
Բ՚իրեաքեան,
Կ արնամ ա՛կ ՛ծան. 29 պհլ.
թ՜Յ՜էքքՅՏ
«
պատուհաս»
բառից՝ ք՜ՏՏ վան­
կի անկումով։
Ուղիղ մեկնութիւնը
տուաւ
ՕՅԱէհաէ ^ Տ Լ 19, 128։
ԳԻՌ.֊Ագլ. Ախց. Երե. Ղրբ. Մկ. Մրղ.
Ջղ. Սլմ. Տփ.
պատիվ,
Ալշ. Մշ. Շմ.
պադիվ,
Սչ.
բադիւ
(
կարդա՛
նտձ՚1դ), Ասլ. 9,թ. Խրբ.
Պլ. Սեբ.
բադիվ,
Տիգ.
բադիվ,
Ննխ.
րադէվ
և թրքախօս
հայերից Այն.
բադիվ.
իր բուն
իմաստը կորցնելով՝ սովորաբար
նշանակում
է «հիւրին ի պատիւ
ուտելեղէն
հանելը»,
այսպէս յատ՛կապէս
Այն. Ջղ. «հանդէս,
խնչոյք,
հարկինք»,
ն՛նխ. «կնունքի
առթիլ
տրուած
հացկերոյթ»։
ՓՈԽ. — Վրաց.
Յ Յ Փ ՞ Յ
"
պատիվի
«
պասքիլ,
յարգանք, փառք, արժանաւորութիւն, տիտ­
ղոս»,
Յ Օ ^ Ո Յ
՞
^օծօշոօեձ պատիվի ծիրի–
լիսա
«
գրքի լուսանցք, գրի վրայ պատիւ»,
Յծ
(8)0
(
ոեձ6օ
Յ
՚
Յ
5
պատիոսանի քուա
«
պատ­
ուա՛կան քար, գոհարեղէն»,
"
ցՅծփ
0
™ ուսյա–
տիո
«
անպատիւ»,
«
ց Յ օ ձ ՞ ^ Տ ց ձ օ ուպա–
տիոսնեբա
«
անպատւութիւն»,
նձզ՚՚&ոռ
աո–
պատիո
«
յարգելի»,
3*
փ<>33ծ» պատիվեբա,
Յ ^ ^ օ յ յ ծ օ պատիեբա
«
ներողութիւն, պատ­
ուել, ներել»,
•
ձձ՝զձձՀ
3
օ՝զ(«փՀ
գաուպատիու–
րեբա
«
անպատուել»,
Յ օ ^ օ շ օ ՚ յ Յ ^ շ Յ » պա–
տիվիուցեմա
«
պատուել»,
մինգր. ձձֆոոՊո–
ՕԸՅՕ
պատիիշի-ցեմա
«
պատուել»,
թուշ.
3*
<«)
0
3
պատիվ
«
պատիլ, յարգ», գնչ.
բՅէ1\^,
բՅէւեԱ
(
ըստ
\՚՚31113
Ոէ), բՅէւե, բՅւնՈք, բ Յ ֊
ստ Պատկ.
Աե1–
1
ձՈԱ էջ 47) «պատիւ», ուտ,
պատիվ
«
պա­
տիւ»։
*
ՊԱՏԼԻԼ
«
փճանալ,
ալրուիլ» Վրդն. առ,
235 (
ձմերուկի
համար
ասուած)։
֊
Արաբ.
յ Լ Լ յ
Եցէ+31
«
փուճ, անգոր­
ծածելի», արմատը ^֊.յ
ն>է1
«
եղծանել»։
—
Աճ.
ՊԱՏԿԱՆ, ի
հլ. «պատշաճ, յարմար» Արծր.
նար. որից
պատկանիլ
«
պատշաճիլ,
յար­
մարիլ»
ժզ. ծա. 6. Փիլ. Շիր.
պատկանաւոր,
Fonds A.R.A.M