ՊԱՏ
42
ենք գտնում այսօր էլ հեռալար մի գաւառա֊
կանում (տե՛ս տակը), «կանալ
լոբի»
նշա֊
նակութեամբ։
֊
Կազմուած
է
սյատ-նլ
արմատից՝
–
ին
մասնիկով
(
հմմտ.
ատիս),
տե՛ս
Պատ։
ՀՀԲ
սլատիչ իր։
ՆՀԲ
սյատհլ
բալից։
է՚մին, Քերակ. 43
–
ի6
դնում է մասնիկ։
ԳԻՌ.— Վն.
պատիս
«
բակլայի կճեպ», Մկ.
պատիհ
«
կանալ
լոբի», ննխ.
բադինջ
«
կա­
նաչ լոբի»
(
այս բառը ծագում է ուղղակի
հին
պատին
ձևից.
բայց
Նոր֊նախիջևանի
դիւղերից Չալթր
ունի
բ՛ադինջ
ձևը, որ կա­
րող է միայն
*
բատիհ
նախաձևից
յառաջա­
նալ). Եւղ.
բօդիջ
«
կանաչ
բակլայ»,
շրրչ֊
մ ամբ՝ Բբ,
քաքիդ
«
կանաչ լոբի», Սվեդ.
բջէջ
«
լոբու կամ բակլայի
կանաչ
պատեանը»,
Ջղ՛ (գՒ
լ
Ղ^ՐԸ)
պ
ա
6
ո ւ ն
«
լոբու, բակլայի ևն
կա՛նաչ կճեպ»
(
աւելի
հին
գործածութիւնն
ունի էֆիմ. էջ 286
պանան
«
կանաչ
լոբի»),
Բլ. Խրբ.
բաջա գ ( ՚ < ; * պ ա տ ն ո ւ կ )
«
լոբու,
բակլայի և նման բոյաերի ՛ուտելի կճեպը».—
Ղզ. Տփ.
պա՛նին,
Երև.
պա ՛նան
«
սռնա­
պան», որից
պահանաթել
«
սռնապանր կա­
պելու
թելերր»։ — Կրճատուած
ձևով է Գվ.
Երև. Ղրբ.
պան
«
րնդեղէնների
արտաքին
պատեանր,
ցորենի կճեպ,
կճեպը
վրան
մնացած
ցորեն»։
ՓՈԽ
Թրք. գւռ. Եւդ.
ե օ ճ ս |
«
կանաչ
բակլայ»
(
Բիւր. 1899, 314, Յուշարձան 328).
—
վրաց. Տ-Հօի
պանինի, Յտօ^օ պաինի
«
սռնապան»։
ՊԱՏԻՃԱԿԵԼ
«
ի բազում կերակրոց պար­
պատել կամ խճողել», դիտէ
միայն Բառ.
երեմ. էջ 266։
ՊԱՏԻՃԱՂ,
անստոյգ բառ. մէկ անդամ
ունի նար. տաղ. 465. «Ձեռացն
Եղիշոյ կա­
մարակապ
կապէր, ատիճաղ
պատիճաղ
ոտղի խտղի
երգով»։
նՀԲ
յիշում է
ասփնաղ
բառի հետ,
բայց մոռանում է մեկնել։ ՋԲ մեկնում
է «ոլորտապատ, դալարապատ
փարեալ,
պատելով պատեալ, պլլուած,
ոլըրտ–
կա՚ծ», որից նաև ԱԲ։
•
ՊԱՏԻՆՃԱՆ
(
որ և
պատընջան, պատնի–
նան, պսւտրննան, պատնջան, պատնճան,
պանջան, պաննան, պափննան, վադրՏան,
ՊԱՏ
վարհան)
«
մի տեսակ բանջարեղէն,
սմբուկ,
Տ01ՁՈԱա 6ՏՇԱ16ՈէԱ1Ո, ա610Ո§6ՈՅյ>
Մխ.
բժշ. 114, 128, Վրդն. թուոց. Բժշ.։
֊
Արաբ.
ՕՀտ֊յձկ
ՕՁճւՈյ՚ՁՈ,
պրս.
ե՚Յ՜էա–
Օ՜ճո,
ե՜Ձ՜ճա
^ծ
՚
ո,
բ Ձ ձ ւ ո ^ ՚ Յ ո , |
ՅՁԺ՝1Ո1ՁՈ,
թրք՛
բՁ է Ա յշ Ո , եՅէ13յՁՈ,
քրդ.
ԵՁԺւՈյ՚ՁՈ, ե ՁյՁ Ո ,
վրաց.
ե Ձճ Ա յՅ Ո 6 ,
արևել. թրք. 0\ՏՀ–Հ–կ -՝-*
ճ տ ^ՅՈ
կամ 0\ՏԼձ.1յ
բ Յ է ւ Ո
^ Յ Ո ,
մալայ.
յԼտճյ՚^յ
ե6ՈՈյ313,
հինգի
ԵոՈյ31,
նյն.
աԱձւտւոգ, սլա.
աշւ–6ո^օ1ստ, 1
Ո
61
ՅՈ§Օ
1
ԱՏ,
իտալ.
Ո
161
ՅՈՕ
;61
Օ, Ո
161
ՅՈ
23
ՈՅ,
պորտ.
Յ
1
Ե
6–
1՜6
Ո§6ՈՅ, եո՚Ո§6113,
ֆրանս.
ՅԱԵ6քց1Ո6
ևն։
Բոյսի ծագումը Հնդկաստանից է, որտեղից
անցել է Պարսիկներին,
սրանցից
արաբնե­
րին և այստեղից էլընդհանուր
տարածուել
է,–Հիւբշ.
274։
Ուղիղ ՛մեկնեց նախ նՀԲ. նոյնը նաև
Լ&%. Խա. Տէսձ. §
1831
ևն, Վերջին
անգամ Տճձ–\, Մի. բժշ.
§
309։
ԳԻՌ.-Տիգ.
քէՈդինջան,
Վն.
պատըն­
ջան,
Զթ՛
քադինջօն, բադինջոն,
Հճ.
բա–
դընջօն,
Ագլ.
պատընջո՚ւն,
Սվեդ.
բադինջան,
Մկ.
պատիջան,
Մշ.
պադիջան,
Շմ.
բ ա դըմ–
ջան,
Ղրբ՛
բադումջան,
Գոր.
բադամջան,
Ախց.
պաթլիջան,
Պլ.
փաթլիջան,
Տփ.
բադ­
րիջան,
Սեր.
րալդըրջան,
Երև.
պօրընջան։
Առհասարակ
նշանակում են «սմբուկ»,
բայց
Զթ. Հճ. «լոլիկ, պամիդոր». Կովկասում եր­
կուսը իրար խառնելով
ասում են յաճախ
սև.
պօրընջան
«
սմբուկ»,
կարմիր պօրընջան
«
լո­
լիկ»,
•
ՊԱ ՏԻՐ
«՛
խաբէական, խաբեբայ,
սուտ»
ՍԳր. Եւս. քր. Վեցօր. Սեբեր. որից
պատ­
րել
«
խաբել, դաւել, որսալ»
ՍԳր.
պատիրք
.«
խաբէութիւն, մոլորութիւն» Բ պետ. բ. 13.
Ոսկ. կող. և երր. Սեբեր.
պատրական
Ոսկ.
եփես,
պատրանք
ՍԳր. Եւս. քր.
պատրա­
խառն
Եփր. համար, էջ 154.
առասպելապա­
տիր
Կոչ. 312.
պատրողական
Փարպ.
խաբե­
պատիր
Եփր. թգ. և յես.
հաւապատիր
ՍԳր.
կորստապատիր
Մծբ.
դիւրապատրելի
Ոսկ.
ա. կոր.
վաղապատիր
Ոս՛կ. բ. տիմ.
թակար­
դապատիր
ճառընտ. ևն։
= Պհլ.
*
բՅէ18
հոմանիշից, որ թէև աւանդ­
ուած չէ, բայց հաստատլում է սոգդ.
բ է ՚ ^ ՚ Ց –
Fonds A.R.A.M