ւփլ,
Ալշ. Մշ.
պադոնլ
(
նաև
«
նախանձիլ»),
Պլ. Ռ.
բադռէլ,
Ասլ.
բադոէ՝լ,
ՀԼթ, Սվեղ.
բագոիլ,
Հմշ.
բադոուշ,
Սչ.
րաորել,
Սեբ.
բաոոէլ,
Ակն.
բաոոէլ, րայոէլ,
Կր.
պաո–
ոէլ,
Մրղ.
պառէլ.—
էնկ.
բազար
«
պա֊
տառ»
(
Բիւր. 1898, 865)։
—
Նոր բառեր են
պատոեցնել, պատռտել, պատոտորել, պա–
աաոորուիլ, պատռտուիլ, պատոտան, պատ–
ռօն։ —
Կիլիկի"յ բարբառով
պատոել
նշանա­
կում է «գողանալ, կողոպտել», այսպէս
ՀԼթ.
Մրշ., որի հնագոյն
օրինակն
ունի Մխ. դտ.
էշ 351. Յաղագս դատաստանաց
գողոց՝ որ
զտուն պա՛տառեն.։ — Իմաստի
զարգացման
համար հմմտ. ֆրանս.
ճ շ շհՄՇ Ր
«
պատոել»,
բայց նաև «կողոպտել»
1
՝
^օ1ւ6Ր6, Լ ՚ Ճ ^ Յ Ր Շ V ,
5 ։
ՓՈԽ.—Վրաց.
պատարա
«
մի քիչ,
քիչ,
փոքր, մանուկ, սակաւ
ժամանակ»
(
ճիշտ այս նշանակութեամբ նաև ՛հոր. Ղրթ–
պա՛տառ). Յձփ»ձծ 3<յյ<5>օ պատարա պուրի
«
մի քիչ հաց»,
3
օ>
շ ծ* պատարեբա
«
քչացնել,
նուազեցնել»,
քէձձ-ֆձհձ՚ձընձ
շապատարավեբա
«
պակասեցնել,
փոքրաց֊
նել»,
եօ3^ք»,*(ք)Շ30
սիսլատարաւ|ե
«
փոք–
րութիւն»։–Ըստ
8
ս § § 6 1ք
5, 168 — 80,
թրդմ. ՀԱ 1895, 231 հայերէն
պատառել
բա­
յից է
(
պա–
մասի կրճատմամբ
)
գոթ.
է31՜Ո761
«
գոչեա՛»
Գաղ. դ. 27։
—
Ուտ.
պատար
«
կը֊
տոր»։
ՊԱՏԱՌ
«
նենգութիւն»,
ունի միայն Բառ.
երեմ, էջ 265. Թերևս շփոթուած
պատիր
բա­
ռի հետ։
*
Պ ԱՏ ԱՍ ԽԱՆԻ (–նւոյ, ֊ ն ե ա ց )
«
պատաս֊
խան» ՍԳր. Ոսկ. երր. և ես. յետնաբար աս֊
լում է
պատասխան
Զենոբ. ճառրնտ. Վրդն.
սղ. որից
պատասխանատուութիւն
Իմ. զ. 11.
Գծ. իր. 1. Փիլիպ. ա. 7, 16. Ոսկ.յհ. և հո.
պատասխանութիւն
Մծբ. ոճով ասւում է
պա­
տասխանի առնել, տալ պատասխանի
ՍԳր.
որի յետին ձևն է
պատասխանել
Խոր.Իսիւք.
նոր բառեր են
անպատասխանատու, ան նա­
մա պատասխան
ևն։
= Պհլ.
*
բ ՚ 5 է – Տ Ձ Ճ Ա Ձ Ո
ձևից, որ հայերէնի
մէջ
դարձել է նախ
*
պաասախան
և յետոյ
շրջուելով՝
պատասխան,
հմմտ. պհլ. )Հ\յՀ> լ\
Հ)ՃՏՏւճ\\
ր
'
Տ
'
ՏՁXV
(
ըստ Թիրեաքեան,
Կար֊
նամակ, էջ 8 ծան. կայ նաև պհլ. բձՏՃՁՈ),
սոգդ.
թԶէտԱե^ՁՈ,
պրս,
;*.–
~Լ
բ Յ Տ 1 ^ ,
որից
յետնաբար փոխառեալ է վրաց,
Յշե՚յյօօ պա–
սուխի
«
պատասխան»։
Հայերէնի
–
ի
վերջա­
ւորութիւնը ըստ Ը&Աշյ
յ ^ ճ Տ
1930,
էջ 19
համապատասխանում է քրիստ. սոգդ. ուղ.
հյց,
՜
յ ՚ (
=
ւ)
վերջաւորութեան, ըստ այսմ
քրիստ, սոգդ. ուղ.հյց.
բ
ՇքՌ՚Հ/ «պատաս­
խան», այսպէս են նաև
արմանի, կարի
բա­
ռերը։
Իրա՛նականի
հնագոյն ձևն է հպրս.
ուղ.
*
բՅէւՏՁ(հ
)
աք&–,
հյց.
*
բ 1
՚
Ա Տ Ձ (Ո)
Ա\3ւ–
ՈՅՈ1-,
որից պհլ.
*
բՅէ ՏՁՃԱՅՈ
> պ ա տ ս ւ սխ ան։
(
Ըստ
ՕՁԱէհւօէ,
0
X3111. ՏՕցճ.
83
կազմուած
է
բՁէւ–
մասնիկով
ՏՅ
1
<
արմատից, որ գբա­
նում ենք նաև լիթ.
ՏԶ\Հ՚$Ճ
«
խօսիլ»
բառի
մէջ)։—Հիւբշ.
222։
ՆՀԲ տե՛ս
պատ գ ամ
բառի տակ։
Լ Յ § .
Ս1–§6Տ0Ո.
556՛
հմմտ. պրս.
բ Յ Տ Ա ճ ։
ՒՀս\֊
Խ
ՏԳյա
38, 574 — 576, 582
պատ
մասնիկով
պրս.
ՏԱՃՅՈ
«
խօսք»
բառից։
Նոյն 43, 291 զնդ.
*
թ31է1ՏՅ՚0ոհՁՈՁ–
ձե–
լից, 66, 265
"
բ Յ ա Տ Յ Օ Ո Ո Յ Ո Յ - ^ Ձ ։
Հիւնք.
պրս.
Ե ՅՃՅՃ Տ
«
մեղեսիկ»
բառից՝
–
անի
մասնիկով։
Թիրեաքեան, Պատկ. աշխ.
գրակ. 205 պրս.
թՅՏԱՃ,
իբրև
թՅ;/–1–ՏԱ–
ՃՅՈ
«
խօսքի ոտքր»։
—
ՏՅ
16
Ո13ՈՈ
\\
ճ\\
1913,
էջ 1130 սոգդ, ձևի հետ,
ԳԻՌ.-Ագլ. Ախց. Երև. Կր. Մրղ.
պատաս­
խան,
Մկ.
պատասխան,
Ալշ. Մ շ.
պազաս–
խան,
Ննխ. Շմ. Սչ. Սեր,
բադասխան,
Տիգ.
բէոդէոսխան,
Զթ–
բադասխօն, բա դ ասխոն։ —
Միջին
հայերէնի
ձևն էր
պացխուն
(
Սմբ.
պտմ. 79, 90, Անսիզք 13, 15, 51, Կոստ.
երզն. 158), որ ծագում է
պատասխան
բա֊
ռից միջին ա֊ի ջնջումով և
սա
ձայնախում­
բը վերածելով
ց
(
հմմտ.
արտասուք՛> լսրտ–
սուք >ւսրցունք).
կրճատ
պատըսխուն
ձևը
երկու անդամ
ունի Քուչակ 121. վերջավան­
կի
ա
ձայնաւորը դարձած է
ու
յաջորդ
ռրն֊
զականի պատճառաւ,
ինչպւէս
րնդհանուր
օրէնք է Ագուլիսի բարբառում (տե՛ս իմ Հայ
բաըբա ռադի տ ութիւն ը, էջ 93 )։
—
Թալրիզի
գաւառականով
պատասխանել
նշանակում է
«
ճանապարհ
դնել, դուրս
հանել,
գործից
վտարել», սրա հին վկայութիւնր
գտնում եմ
Մտթ. ևագր, 49. Ասէ դևն... մի՛ տալ յաղ–
Fonds A.R.A.M