ԳԻՌ,-Ալշ. Շմ.
պատան,
Ագլ. Ախց. Գոր.
Կր. Ջղ. Սլմ. Մրղ. Տփ.
պատանք,
Մշ.
պա–
դանք,
Մկ.
պատանք՛,
Խրբ. ննխ. Պլ. Ռ. Աչ.
բադանք,
Տիգ.
ք տզանք ,
Ղրբ.
պ ա ՚ տ է նք ,
Ասլ.
բադէնք, բադէն*,
Զթ.
բադօնք, բադոնք,
Հճ. Հմշ.
բադօնք,
Սվեդ.
բ ա դ իւնք ։
Սրանից
պատահել, պատնել, պատանքել, պատնքել
«
մեռելը պատանքի
մէջ
դնել»։
ՊԱՏԱՆԴ (ի, ի-ա
հլ. ըստ նՀԲ, բայց
կայ
միայն յետնաբար
գրծ. –~՚)
«
իբրև
գրաւ
տրուած անձ»
ՍԳր. Մծբ. Բուղ. գրուած է
նաև
պանդանդ, տանտանդ.—
(
Նոնն. 16
պանդանդ
դրուած է յն.
ս.ւօ0օփ՚։ք>1<*
բառի
դէմ, որէ «վարձու աշխատանք» ըստ նկա֊
տողութեան
Ակին ե անի ՀԱ 1904, 171). որից
պատանդել
կամ
պանտանդել
«
կապել, կաշ­
կանդել, արգիլել»
Վրք. հց. Պիտ.
պատան–
դիլ
«
մի բանով
զբաղիլ, բռնուիլ» Լաստ. իա.
(
հրտր. 1844, էջ 92).
պատանդութիւն
Ա. մկ.
ժա. 62.
պատանդիչ
նար.։
նՀԲ մեկնում է «պատ անդ ուրեմն,
պրս.
պէնտ
«
կապ»։
Տէրվիշ.
Լեզու
1887, 108
աւելի
ուղիղ է համարում
պանդանդ,
իբր հնխ.
եՒւՅՈ(1հ
«
կապել»
արմատից՝
–
անդ
մասնիկով.
հմմտ.
ոնազ-անդ, արգաւ-անդ։—
Հիւնք.
պրս.
թ Յ ^ Յ Ո ճ Յ Ո
«
գրաւ,
աւանդ»։
ՊԱՏԱՆԻ
(
սեռ.
֊
ն ա յ )
«
մատաղ երիտա­
սարդ, մեծ տղայ, ծառայ»
ԱԳր. որից
պա­
տանեակ
ԱԳր.
պատանեկիկ
Վիպաս. (րստ
Խոր.),
պատանութիւն
Ոսկիփ.
պատանեկա­
նալ
Բրս. գրդ.
պատանական
Մագ.
կիսա­
պատանեակ
Փիլ. լին.
պատանեկան, պա­
տանեկական
(
նոր
բառեր)։
Հներից Կիրակոս պատմիչ (էջ 48) յի­
շում է Խոսրով Աիւնեաց
եպիսկոպոսի
ստուգաբանութիւնէ
իբր
պատ աոնուլ
բայից. «Թողուլ ասէր զգէսս և ոչ հա­
տանել, մինչև երկայնասցի ևպատ առ­
ցէ, զի վասն այն կոչի
պ ա տ անի» ։
Տա–
թև. հարց. 378«պատանեակ
(
կոչի)
քսանամեան, որ զտասն
պա տ եաց» ։
նՀԲ լծ. արաբ,
ֆէթէն,
յն.
Ա0է1օձօւօ7
«
տղեկ», Մորթմա՛ն
201
^0
26, 544
բե­
ւեռ.
եւճսա =«պա տ անի
կամ
պիտ անի» ։
Թօփուզեան,
Արծ. վասպ. էջ43
պատ
առեալ
կամ
պա տ կաոեալ։
ՇՁՈ1Ո1,
6
է^ա. 38
արաբ.
քՁէՁ,
յն. (ռմկ.)
թօւքւձ;
«
կին»։
Հիւնք.
պատանք
բառից։
Ի\ս\\ՇՀ,
ճա16Ո. V I
յն.
1
է(*՚։տօս.<*1
«
ուտել», զնդ.
թՅ՚Օ՝
«
լցնել»,
գոթ.
Խ ճ յ
՚
Յ
«
բտել», հսլ.
բւէՅէւ
«
սնուցանել»
բառերի հետ՝ իբր
բնիկ
հայ,
ԲՅէ Ր Ա եՅՈ ^ Տճ.2, 13
հնխ.
բ Յ է
«
ընկնել»
արմատից։ Մառ
3 8 0
25 (1921),
էջ8 նոյն ընդ վրաց.
պա–
տարա
և հյ. գւռ.
պուսուր
«
փոքր»։
ՊԱՏԱՆԻ
«
յղի», գիտէ միայն
Բառ. երեմ,
էջ 265, (Արդեօք
պսւտեղտր
«
յղի» բա՞ռն է)։
ՊԱՏԱՌ, ո
հլ. (յետնաբար նաև
ի-ա
հլ.)
«
կտոր, բեկոր՝ մանաւանդ հացի» ԱԳր. Ոսկ.
ես. որից
պատառ-պատառ
Եւս. քր. Ոսկ. ես.
և եփես,
պատառել
ԱԳր. Եզն. Կոչ. Եփր, թգ.
պատառումն
ՍԳր.
պատառաքաղ
Խոր.
հան­
դերձապա տ առ
Մանդ.
գ այլապա տ առ
Օրրել.
գ եղարդնապա տ առ
ճառընտ.
–
ատ, –ոտ
մասնիկներով՝
պատառատուն
կամ
պատա­
ռոտուն
ՍԳր. Ագաթ. Եփր. պհ.։
Տէրվ. նախալ. 86 հնխ.
ՃՅՐ
«
պատ֊
ռել» արմատից՝
պաՀ ա պ ա
նախդիրով,
հմմտ. սանս.
ՃՅ1՜,
յն,
8-
թՕ)
«
մորթել»
ևն։
Հիւնք,
պատել
բայից, ի\ս\\շէ
՝
Գյ21ԼԻ\
6 (1892),
267
պհլ. փոխառութիւն
պի­
տի լինի. հմմտ. պրս.
Օ^^յԱտ
–
ՅէՅ՚ք–
֊
է-Ո,
0–1
յյ.Լ<>
քՁէ ՅՈ ճՅՈ
«
պատ֊
ռել»։ Բ. Խալաթեանց, Բանաս, 1902, էջ
166
ասուր,
թՅէՅքԱ,
ասոր,
քէք
«
պատա­
ռել»,
Տշհ6քէշ1օաւէշ 8 8 29, 68
փոխառ­
եալ արաբ.
ե Յ է Յ ք Յ
«
խուզել, կտրել» և
եբր.
ԵՅէհՅք
«
մաս, կտոր»
ձևե­
րից։
Րտ
.3
քտէ,
Յուշարձան
400
ասուր.
թ Յ –
էՅՈ1, բՅէ6Ո1
«
ճեղքել,
հերձնուլ»։ Պա­
տահական
նմանութիւն
ունին արաբ.
օ^յ^Լ՚տ
ք Յ ճ ք Յ
«
պատառ, կտոր» և
յ—֊Հ
՝0
®\Հ
«
ճեղքել»։
ԳԻՌ.֊Շմ.
Սլմ. Վն.
պատառ,
Ասլ. Պլ. Ռ.
Աեբ.
բադառ,
Զթ.
բադօռ, բադոո,
Հճ.
բա–
դօր,
Սվեդ.
բադուռ,
նշանակում են «հացի
կամ
ուրիշ ուտելիքի կտոր», իսկ Գոր. Ղրբ.
պա տառ
ընդհանըապէս
«
մի քիչ, փոքր
ինչ»
(
օր.
պատառ կ աց՝
մի քիչ համբերիր)։
—
Բա­
յական
ձևով՝ Վն.
պատռհլ
և Մկ.
պատռիլ
«
ճաքիլ»,
Ախց. Երև.
պատոէլ,
Տփ.
պա՚ա–«
Fonds A.R.A.M