Եզեկ. խգ. 17.
պատուածել
«
վրայէ
վրայ
ընել, պատել» ԱԲ. «մանր քարերով
հիւսել
շարել» Օրրել. 164 «Կանգնէ.. սիւն մի զար­
մանալի... ի մանր քարանց պատուածեալ ի
լափ երեսուն կանգնոյ.— Տաթևի
շարժական
սիւնի համար է ասում)։
ՊԱՏԱՆ, ի-ա
հլ.
«
փաթաթելու
շոր, յատկապես
վէրքի կապ և
կամ
մեռելր
մէջը պատատելու
սաւան»։
ԱԳր. Եփր. ծն. որից
պահոաաաատանք
«
տիկնիկ, խամաճիկ»
Ա. թագ. ժթ. 13, 15.
նոր գրականի
մէջ՝
սլա տանն լ, պատանքել
կամ
պատնհլ
«
մեռելը պատանքի
մէջ փա­
թաթել»։
ՊԱՏԵԱՆ, ի
հլ. «պտուղը պատող
արտաքին
կեղևը» Ես, զ, 13. Վեցօր. էջ 87 —
88 (
տպ.
պատկան,
և այս ձևով էլ դնում է
ԱԲ՝ իբր անստոյգ բառ), «խեցեմորթի
կեղև»
Եփր. էջ 352, 358. «սուրի կամ ուրիշ
զէնքի
ամանը»
ՍԳր. «զրահ,
լանջապանակ՝
որ
մարմինն է պատում» Ա. մկ. զ. 2. Յոբ. խա.
4.
Եւս, պտմ. Սեբեր. որից
զինապատեան
Պտմ, աղէքս.
ոսկեպատեան
Բուզ.
ողորկա–
պատեան
Վեցօր.
պատենիկ
Անյ. պորփ.
պա տ ենազէն
Ա. մկ. զ. 39. Եփր. վկ. արև.
Բուզ. 208 (ձ.
պատեզէնք). պա տ ենաթԼ
Վեցօր.
պատենաւոր
նիւս, կազմ.։
ՊԱՏԱԿ
առանձին
չէ գործածուած,
որից
խելապա­
տակ
«
խելքր՝
ուղեզր պատող մաշկը,
լյնբ.
ուղեղ, գլուխ»
նիւս. կազմ. Պիտ. (գրուած է
խելապտակ
Շիր. քրոն. 51 )։
ՊԱՏԻԿ
«
փա­
թաթող կամ վւաթաթուածք».
առանձին
չէ
գործածուած. առաջին
իմաստով
ունինք
դիապատիկ
«
մեռել
պա տանող մարդ» Ծն.
ծ. 3 (հմմտ.
դիապատութիւն
Ոսկ. յհ. բ.
38).
երկրորդ իմաստից փխբ. յառաջացել է
«
անգամ»
նշանակութիւնր
(
հմմտ. գւռ.
փաթ
«
վւաթաթուածք, պտոյտ, շրջան, անգամ») և
այս նշանակութեամբ
են ձևացած՝
եօթնպ ա­
տիկ
ՍԳր.
բազմապա տիկ
ՍԳր. Եզն.
բազ­
մապատկել
Դիոն. ածայ, և երկն. Վրդն. ծն.
բիւրապատիկ
ՍԳր. Եզն. Ագաթ.Մծբ.
երկ­
պատիկ
Փիլ.
երկպատկութիւն
նիւս. կազմ.
պատկութիւն
«
կրկնութիւն»
Ոսկիփ.
պատ–
կական
«
տեսակ
տեսակ»
ԱԲ.
պատկել
«
բազմապատկել»
(
չունի ԱԲ) Տաթև. ձմ.
ճժէ։
ՊԱՏԻՃ
(
կազմուած
-
ի ն
մասնիկով,
հմմտ.
ուտին)
«
ցորենի կճեպ» (որ և
պատ–
3-2045
եան)
Վեցօր. 87. Ոսկ. հերոդ. 618. «սռնա­
պան՝ որ սրունքն է պատում»
Մ աշտ. ջահկ.
«
փղի
կնճիթ» Վեցօր. 194. Փիլ. լիլս. 137
(
վերջին
իմաստի
զարգացումը
դժուար է
բացատրել, տե՛ս նաև առանձին
)։
ՊԱՏԱՏ,
ի-ա
հլ. «կապոց, բեռ» Ծն.լա. 34. Ոսկիփ.
որից
պատատել
«
փաթաթել»
Ոսկ. ա. կոր.
Եւագր. փիլ.
պատատուկ
«
բաղեղ». Մեսր.
եր. Բժշ.
պատատանք
Բարուք, զ. 7։
ԳԴ
պատիպատ
ձևը դնում է պրս.
եՅճ1ւե1ճ
«
սնոտի, անօգուտ»
բառից։
Օօտշհ6
4 0
բքՁէւ + ճՅ
կամ
թՐՅէւ–
մաս­
նիկի մի բայական
ձևն է համարում։
ՇՅՈ1Ո1, Տէ.
շկտ. 145 զնդ.
Ե ՃՅ
«
շըը–
ջապատել»։ Տէրվ. նախալ. 92 հնխ.
թՅէ
«
րնկնել, պատահիլ,
թռչիլ»
արմատից
և կամ հնխ.
բՅճ,
որ գրեթէ
նոյն նշա­
նակութիւնն
ունի։
Հիւնք, էջ 114 պրս.
ե՚Յ՜ճՅ՜Ո,
ՅեՁՀ-՚Յ՜Ո
«
շինութիւն, հաստա­
տութիւն», իսկ էջ 346
պատուէր
բառից։
ԲՏւեսնձպ
Տ ճ
1, 198
համառօտեալ
ժողովրդական
ձև է
պատուար
բառից,
իսկ ՀԱ 1903, 221
Յ բ –
մասնիկով դՏւճ–
«
երթալ»
արմատից
(
հմմտ, լտ.
V3
^1օ
«
երթալ»), իբր «վերև գնացող
(
պատ)»։
Փորթուգալ փաշա, Եղիշէ էջ 291
պատ­
եան
֊
պրս.
պատեան
«
ունող, պահպա­
նող»։ Աադրղեան ՀԱ 1909, 335 սումեր,
հձձ,
եՅէ
«
պարիսպ»,
քՀՅՐՏէ,
Յ՛ուշար­
ձան 400
պատ =
ասուր,
բտէս
«
սահման,
շրջապատ», 403 սումեր.
ԵՅՃ
,
եՅէ
«
որմ,
շրջապատ», 424 ույգուր,
եօէ, եսէ, եսէ
«
ցանկապատ»։
Թիրեաքեան,
Արիահայ
բռ. 312
պատան
–
զնդ.
բՅւէւձՅՈՅ,
պհլ.
բ Յ ճ է Յ Ո
«
վերարկու»։
ԳԻՌ
Ախց. Գոր. Երև. Կր. Ղրբ. Մկ. Մրղ.
Ջղ. Սլմ. Վն. Տփ.
պատ,
Ալշ. Մշ.
պադ,
Խրբ. ննխ. Պլ. Ռ. Սեբ. Սչ.
բադ,
Տիգ.
բադ,
Ասլ.
բադ, բա*,
Աթ.
բօդ, բոդ,
Հճ.
բօդ,
Սվեդ.
բուդ,
բոլորն էլ նշանակում են «որմ,
պատ», իսկ Հմշ.
բադ
«
ցանկապատ». — Ագլ՛
կորցրած է այս բառր (պահում է հին
Ո՚ԼՐ–
ման
հոմանիշր
Հ ո ր մ - ն ) ,
բայց գիտէ
պա՛­
տիլ
«
շրջապատել»։
Ունինք նաև
պատ
Ղրբ.
«
շարք, 2. գուլպայի մէկ հիւսքր. շուրջանա­
կի դարձած մէկ թել»,
պատ զալ
«
պատել,
Fonds A.R.A.M