Պ Ա Ռ
Պ Ա Ռ
Ոսկ, մ, բ, 11.
պառաւորդի
Զքր. կթ,
պա­
ռաւութիւն
Ոսկ. երր. և ես.։
––
Պհլ.
*
թ
,՚1
Րքէ
V
հոմանիշ
ձևից, որ ցոյց է
տալիս պրս.
յէ^յՍ
բՅքՏՈք
«
ծեր կին, պա֊
ռաւ»։ Այս բառը կարելի էր հայերէնից փո­
խառութիւն
համարել, եթէ չլինէին պրս. –±յ
բ7ւ՚,
պհլ.
ԲԱ՜
«
ծեր»,
թՄ3 1 \
«
պառաւ», բե֊
լուճ.
բ1քս1<
«
պապ» ևն բառերը, որոնք բոլոր
պատկանում են զնդ.
թ31՜0
«
նախ,
վաղ»
ձևին և ծադում են հնխ.
թԸք–
արմատից
(
ՒԽա § 270, 350).
հայերէն
ցեղակիցներն
են
հեռի, հերու, աո, եր– (ԲօԱօա^ 2, 38)։
—
Հիւբշ. 221։
61
-
ՕՏՏԸէ,
յձտ. 1834, 377
հայերէնից
է դնում Վրաց.
փերի
և պրս.
բւք
«
ծեր»։
ՑՑէէւօհ.
2
ԵԻ\<ձ
1850, 360
և Խ\ՇՈ
81,
365
սանս.
թԱ1՝\՚3,
զնդ.
բՅՕԱ
^Յ
«
նախ­
կին, վաղեմի»։
Լ Յ
§ . Սւ
՝
§էՏՇհ.
208
զնդ.
րՁՕԱք\՚Ձ,
պրս– բե; Ւ\ս\Խ Տ՝<Ի1Ր^
38,
575, 588
սանս.
Բ1ՄՅՈՁ։
Նոյն, 43, 300
և 136, էջ 13 պրս. բ՝ՏէԱ\; Պատկ.
Ւ13Շյ16^.
զնդ.
բՅՕԱՈքՅ,
սանս.
բ1ՄՅ՜ՈՅ։
յԱՏէւ
26
Ո(1տթ.
181
զնդ.
թՅԱՈ/՚Ձ,
սանս.
բ ս ^ Յ ,
պրս.
բա
՜
Յս։
Լ Յ § .
8
էր^.
նհԿ.
Լշճ.
30
պրս.
բ ՚ Յ ո ա ։
յստէւ,
Օւշէ.
1
ՀւՄ–
Ժ6
70
քրդ.
թՅ Ր Յ ա
և պրս.
ր31–^(
Հիւնք.
պրս.
բարա վ ։
ԳԻՌ. Ագլ. Ախց. Գոր. Երև. Ղրբ. Մկ. Մրղ.
Շմ. Ջղ. Սլմ. Վն.
պառավ,
Տվւ.
պա՚րավ,
Սչ.
բաոաւ, բաոավ,
Ասլ. Հմշ. Ննխ. Պլ. Ռ. Սեր.
բաոաւ|,
Ալշ. Մշ.
պաոաբ,
Խրբ. Տիգ.
բաոաբ
(
բայը՝
բաոբրնալ
«
պառաւիլ»),
Աթ.
բաոօբ,
բառոբ,
Հճ.
բարօր,
Սվեդ.
բարուվ։
Նոր բա­
ռեր են
պառաւաշէնք, պաոաւապորա, պա–
ոաւոաիլ, պառաւկոտիլ, ռյաոաւնակ, պառ–
ւուկ, պառադուր։
Նախորդներից անկախ մի
ձև է Շլ.
պառիկ
«
պառաւ»։
Փոխ.֊Քրդ.
0
ք ,և րՅՐՅ\^
«
պառաւ, հայ
է
էէ
յ
V
աղախին»
(,1
ստ1ւ, ՕւԺ. քՀէՄճք 70)։
*
ՊԱՌԵԿԻՄԱՆՈ11
«
րիլղանդական
զօրա­
վարական մի աստիճան
կամ
տիտղոս»
Լաստ. 22։
֊
Յն.
7
է7.թ5է7–0՚.ս.(1>ս.Տ՝^
«
պաշտօնեայ՝
որ
կայսեր մօտ՝
նոյն սենեակում
քնում Էր».
•7
է0էքփ~*ՕէԱ.0էՕԱ–21
թայի դերբայն
Է
(
Տօթհօշ16Տ
845
ա),–֊Հիւբշ.
Էջ 370։
*
ՊԱՌԻԿՈՍ
«
տիրոջ ձեռքի տակ գտնւող և
նրան հարկատու
շինական». մէկ անգամ
գործածուած է Մի։, դտ. 330 (երեք
ձեռագրում
մի ալն). «Իշխանք և աղք եթէ յալելի դա­
տելն զպառիկաւն, որ րնդ ձեռամբ
իւրեանց
իցեն և հանդիպի
մեռանիլ,
արեան
գինք
առցեն»։
Նոյնը նաև Սմբ, դատ, 8, 172։
7
է.01ք3017.Օ^
«
քաղաքում և կամ դալա֊
ռում հաստատուած օտար պանդովստ
մարդ,
որ զուրկ է քաղաքային
իրա ա ւնքն ե րից»
։
Ուղիղ մեկնեց նաև
Դաստն,
էջ XXV, որից անտեղեակ՝
ն՚ոյնր Աճառ,
Հայ. նոր բառեր հին մատ. Ա. 67։
*
Պ Ա Ռ Շ Ա Ի 1 1 Շ Ա Ն
«
ձարխոտ,
(
ՇՁթւ11ստ
\ ՚ 6 –
Ո€Ո Տ »
Բժշ. ունի միայն ՀԲուս. § 2503,
֊
Արաբ.
ՕԼձ,յ.1ճ^յ
1
՜)
ՅքՏ;1
\՚
ՏՁՈ
ձե֊
լից, որ ասւում է նաև
հ31՚–
Տ 1 \ ՚ հ \ ՚ Տ Յ Ո ,
ԵՅա
^Յ
\
ք
–
>ՁՈ
(
տե՛ս
Տ1ն1ՈՏՇհՈ01(10ք
տ ա
11, 315).
բոլորն էլ
գալիս են պրս.
Ս Լ ճ ^ Լ ^ յ
րՈք–Տ1^–^ԱՏՅՈ
հոմանիշից, որ բոլն
նշանակու՛մ է «Սիա–
վուշի թև կամ փետուր»։
Ուղիղ մեկնեց ՀԲուս.
§
1766,
*
ՊԱՌ(1Խ
«
ծխ ատէր քահանայ»,
յիշում է
միայն
ՆՀԲ՝
ծխակեր
բառի տակ, աո անց
վկա
յոլթեան։
-
Լտ.
բՅւ
՚
ՕՇհԱՏ
«
տաներէց», որ փոխա­
ռեալ է յն. ՈԱՕՕ/ՕՀ, «մատակարար»
բառից։
Ուղիղ մեկնեց
ՆՀԲ։
ՊԱՌՊՈԻՌ
«
մի տեսակ վայրի որթ» Վատկ.
130 (
Ռէ կամիս որ քիւաղողինվ
կոյզն տե­
րևով
լինի ի պտղրմիջերն, դու զկէսն
սլառ֊
պուռ արա և զկէսն տանու), հոլովուած
ձե֊
ւով՝
պ ա ռպոռյ ծաղիկ
Վստկ. 100,
պաոպռին
ծաղիկն
Վստկ. 102. բոլոր և պինդ ի սև
պառպռի կերսլ. Վստկ* 47։
ՆՀԲ դնում է ուղ.
պառպռի
և հաս­
կանալով իբր պրս. թրք. յյ,յ
եւե61՝, հէ–
1
Ն՚Մ
,
եսհ
<՚Մ,
մեկնում է «պղպեղ»։
Բայց
թէ բառը չի կարող «պղպ1,զ»
նշանակել՝
յայտնի է նրանից, որ պառպուռը
ող֊
կուզաւոր
բոյս է, մինչդեռ պղւդեղր ող­
կոյզ չունի (հմմտ. Վստկ. 102. ա ռ րզ–
պառպռին
ծաղիկն, ի կուզէն թափեա ),
երկրորդ՝
պառպուռ
և
հսեՅք
բաւական
Fonds A.R.A.M