26
թնալ և ձայնէր պա՛ սլա պա՛պա, և որ ինչ
սովորութիւն է տղա յո յ հա յրակտ չ
լինել»։
֊
Յ ն .
7
է–1է1է–
«
ո՜վ հայր», կոչականն է
Ո&ՈՈԱՀ, «հայր»
ձևի։ — Աճ,
–
ՊԱՊԱԽԵԼ
«
ծարաւիս
այրել», մէկ ան֊
գամ ունի Պիտ. «Անապակն՝
զայլ
մօտաւոր
վարոտֆսն առհասարակ պ՛ա սքեցուցե ա լ՝ ան֊
չափ ջերմութեամբն պա պախէ»։
= Եթէ սխալ գրչութիւն չէ,
խ
և
կ
ձայնհ֊
րի լծորդութեան
օրէնքով
միանում է
պա­
պակ
արմատի հետ։ — Աճ.
Այս մ ե կնութիւն ս տե ս ՀԱ 1909, 160,
ՊԱՊԱԿ
«
պասուք, սաստիկ ծարաւ» Երզն.
մտ՚թ. ՛որից
պապակիլ
«
ծարալից
այրիլ» Ղկ.
ժզ. 24, 25.
պապակիչ
Լմբ. ժղ.
պապակումն
Կլիմ աք. հմմտ. նաև
պապախել։
–
Կրկնուած է անծանօթ սլարզական
*
պսւկ
արմատից
։
ՆՀԲ յիշում է
փափագել
կամ «բա֊
բախմամբ
շրթանց՝ պա՛ պա՛
հնչել»։
Հիւնք.
պապաչել
բայից։
1
^ս11շ1՜,
Խ–
աօո. 41
և
8
ս § Տ 6 1\232, 58 պասուք
բառի հետ՝
կցում են սան՛ս.
ր ւ բ ՚ Յ Տ
«
խմել
ուզել»
բային։
ԳԻՌ. ֊Եր և.
պապակվէլ,
Սեր.
րարագիլ,
նեխ.
բաբգէլ,
Ախց.
պապաքաիլ։
–(–
ՊԱՊԱՆՑ
«
լեզուն կապոլիլր,
համրանա֊
լը, անխօս մնալը», արմատ
առանձին ան֊
գործածա՛կան,
որից կազմ ուած են
պապան­
ձիլ
ՍԳր.
պապանձեցուցանել
Մ,տթ. իր. 34,
Ա.պետ. բ. 15.
պապանձումն
Եվւր, համար,
և ծն, քս. Սարկ. աղ. Ուռհ.։
֊
Կր՛կնուած է
*
պւսնձ
պարզական
արմա֊
տից, որ
դ > ձ
ձայների
լծորդութեան
օրէն֊
քով
(
հմմտ.
խ եղդ ահեղձ
խանդ >խանձ,
յ ո ր դ > յ ո ր ձ
ևն)՝ միանում է
*
պանդ
ձևին,
իսկ սա էլ ցածր աստիճանի
ձայնդարձն է
պինդ
«
կապել»
արմատի։
Ըս՛տ այսմ
պա­
պանձիլ
նշանակում է բուն «կապկպուիլ (լե֊
զուն )»։ — Աճ.
ՆՀԲ «իբր պա՛ պա
ՀՀսշել
համերց»։
Հիւնք.
պապաչել
բայից. Աճառ. ՀԱ
1899, 232
դնում է կրկնական։
ԳԻՌ
Սլմ. Վն.
պապանձվել,
Երև.
պա–
պանձվէլ,
Շմ, Տփ.
պապանձվիլ,
Մրղ.
պա–
պանձըւըէլ,
Ախց. Կր,
պապանձիլ,
Մկ,
պա­
պանձի լ,
Ալշ, Մշ.
պարանձել,
Ագլ.
պ պ ա ՚ն–
ձիլ, պպա՚նձվիլ,
Ղրբ՛
պպա՚նձվէլ,
Խրբ.
բա–
բանձիլ,
Զթ՛
բաբանձրլ,
Հճ.
բաբանձիլ,
Պլ.
Ռ. Սեր.
բաբընձիլ,
Աչ.
բաբընձել,
Ննխ.
բա–
բրնձէլ,
Գոր.
պմբա՚նձվԼլ,
Ասլ.
բաղբընձիլ։
0
ՊԱՊԱՉ
«
այծի
ձայն»,
որից
պապաչել
(
գրուած նաև
պապաչել
Խոսր. 116,
պա–
պանչել, պաղաչել
Խոսր. 66) «այծի՝
կապի֊
կ՚ի ձայն հանել» Պտմ. աղէքս. Նիւս. կազմ.
Խոսր.
Ռսկի՚վւ.
պապչեակ
«
այծ» Մագ.
վրնչապապչեակ
«
այծ»
Մագ.։
–
Բնաձայն
բառ. կազմ ուած է
կրկնու֊
թեամբ և
չ
ածանցականով՝
պարզական
պա՛
ձայնից, արմատի համար հմմտ.
պնչել, պո­
ռոչել,
իսկ ձևի համար՝
խախաչել, կակաչել։
նՀԲ
պա՛ պա՛
կամ
պէ՛ պէ՛
ձայնից։
Տէրվ.Նախալ. 43 հնխ.
ե Յ ե < ե Յ – ե Յ
ար.
մատից, հմմտ. յն. խֆձԼ֊ւ՝*։
Հիւնք.
յն.
ֆօֆ&Լա։ Վերի
ձևով Աճառ. Հ՛Ա 1899,
204
բ,
*
ՊԱՊԱՍ
(
որ և
սլապիոս)
«
քահանա
յ»
Ղևոնդ լդ, էշ 150, Լմբ. մատ. 83. Ս խ. դտ.
հրտր. Բ՛աստ, էջ 255. Վրք՛ հց՛ թ՛ 458։
= 3ն. ՀՀ.6.7Հ՚ՀԱգ «հայր,
տէ՛ր
հայր, տէր֊
տէր», ՛որից վախառեալ է նաև թրք.
^յձյԼյ
բ Յ թ Յ Տ
կամ
յ և և , բ Յ թ 3 2
«
յոյնի կամ հայի
քահանայ»,
հմմտ.
պապ։
Ուղիղ մեկնութեան
ծանօթ էր հներից
Լմբ. մատ. 83, որ ասում է.
«
Հինգերորդ
դաս աստիճանի
եկեղեցւոյ
երեփսունք
և պապասք, որ թարգմանին
քահանայք
և երիցունք»։
Ռւղիղ մե՛կնեցին
նորերից
նախ ՀՀԲ և ՆՀԲ,
ՊԱՊԻԻ
«
մի տեսակ
ձուկ կամ ծովային
թռչուն»,
նորագիւտ բառ, որ մէկ անգամ
ունի Անան. գիտ. 8. «Յորժամ
պա՛պիւք ի
ծովէ
ելանեն
բազում
զմիմեամբք՝
հ՛ողմ
նշանակէ»,
Ամատոլնի,
Հայոց բառ ու բան, էշ
549
յիշում է բառս
պապիւք
ձևով, ու֊
շաղրութիւն չէ դարձրած, որ բայը
յոգ­
նակի է, ուստի և
պապիւք
ենթական էլ
հոգնակի է։
•
ՊԱՊԼԱՍ
կամ
ՊԱՊԼԻՍ
«
վայրի խաշխաշ,
լտ,
ՏԱբհօւ՜էՈՅ թ 6 բ 1 օ Տ »
(
ըստ Տիրացուեան,
ՇՕ Ո է ո ե ս է Օ § 170
թ Յ բ Յ V 6 ^
Տ ե Օ ՇՅ Տ Լ.,
որ և
Fonds A.R.A.M