ՊԱՊ
25
ՊԱՊ
ե ա ^ + թ Յ Ո Ձ > հ Յ Ո
բառերից,
որով
բուն
նշանակութիւնը
լինում է «թիկնապահ», յե­
տոյ
ըմբռնուած է ընդհանուր
«
պահապան,
օգնական»
իմաստով
(
հ101՜Ո
§ 321 )։ Հյ.
պաշտպան
փոխառեալ է արշակունեան
շըր–
ջանին. միևնոյն
բառը սասանեան
շրջանին
երկրորդ անգամ վախ է առնուած
փուշտի­
պան
«
թիկնապահ»
ձևով (տե՛ս այս բառը)
և վերջապէս
երրորդ անգամ
նորապարսիկ
շրջանին վախ առնուելով տուած է
փեշտր–
վան
Ակն. «պատի մէջ պահանգ», որ է պրս.
թԱ Տհաւ
«
պահանգ»։–Հիլբշ.
221։
ա\\&ւ
տա^ա 42, 250
պՐ
ս.
թստէ–
հ՜Աո ձևի հետ,
էմին,
ճ շօ ճ ւ ա ց
1864,
էջ 82
փուշտիպան
բառից։
Լ
.
Յ§.
Ցշւէւ–.
Կա.
Լ.6Ճ.
57, 38
մերժում է ա֊ի
պատճառաւ։
Հիւբշ.
1
Լ7. 23, 403 հայը
պարսկից փոխառեալ։
Հիւնք.
փուշտի­
պան
բառից, գործ
չունի
պաշտել
բայի
հետ։
ԳՒՌ.–Երև. Կր.Մշ. Սլմ.
պաշտպան,
Շմ.
պաշտպանիլ,
Խրբ.
բաշբան, բ ա շբ անիլ։
"
ՊԱՊ
(
յետնաբար
ի-ա, ու
հլ.) «մեծ
հայր» Փիլ. Մամիկ. Մխ. դտ. «հայրապետ,
կաթուղիկոս
(
Աղէքսանղրիոյ,
բայց
յատկա֊
պ\էս Հռովմի)»
Մխ, այրիվ. Վրք. հց. Գնձ.
Սկևռ.պտ, 66. որից
պապենի
Ցիշատ,
երկ–
պապ
«
պապի պապի
հայրը,
(
| Ա 3 0 ՚ Ո Տ Յ
՚ 1 6
Ա 1 ^
մհյ բառ (ըստ Նորայր, Բառ. ֆրանս.) նոր
գրականի մէջ
պապական, պապենական,
պապադաւան
ևն. գրուած է նաև
պա պայ
Օր֊
բել. ողբ. էջ 62.
պապիոս
11
ւռհ. 275, 309.
առանձին տես
ապոպապ
և
պապա։
= Առաջին իմաստով
ւիոխառեալ է պհլ.
*
թ Յ թ
ձևից
(
Հիւբշ.
Բ6էՏ. Տէսճ.
էջ 175),
հմմտ, պհլ. ,^ –յյ
^
բ՜Յ՜բՅհ
«
հայրիկ» (նաև
յատուկ
անուն արական, ինչսրէս
հյ.
Հ ա յ ­
ր ի կ ) ,
պրս,
լ յ կ
ե՝3՜ե
«
հայր» (գալիս է
*
թ Յ ե
ձևից՝
նախաձայնը
ազգուևլով
վերշաձայ֊
նից),
կ կ
են՜ե՜Յ՛
«
հայր, մեծ հայր», ն
^հ՜ՏԿ.
«
հայրիկ»,
քրդ.
030 ,
եՅա ,
հինդուստ,
ՕՅես
«
իշխան, տէր, պարոն»։
երկրորդ
իմաստով
փոխառեալ է յունարէնից. հմմտ. յն.
7
էյ.ււյ;օշ,
ոօ.–ռ5Հ«հայր», լա.
թ Յ թ Յ , բ Յ թ Յ Տ , թ Յ թ –
բ Յ Տ
«
հայր, հոգևորական, պապ», գոթ,
բ Ձ թ Յ
«
հայր. 2, եպիսկոպոս»,
գերմ.
ԲՅթտէ
և
ֆրանս.
բ Յ բ 6
«
Հռովմի պապը», մինչև ան֊
գամ չին.
՚
^ տ ՚ Հ ^
Բ 3
4
֊
Բ 3
4
«
հայրիկ».
ՀՀԲ բառ յն։ ԳԴ պրս.
ե՚Յ՜ե։ ԲՅՏ
1
<,
Ի
1
ՕՈՈԱ
11
Յ
(1832),
էջ 25 յն. աա<֊ձ
ՆՀԲ
«
նոյն
ձայն է և ի բազում
լեզուս,
որպէս յն.1Հ&1Հէէձգևն»։
ՕօՏ01ւ6
27
միաց­
նում Է փռիւգ. ւէձոձՀ, (Դիող. Սիկիլ. Էջ
192,
ապ.
\\
^6ՏՏ.),
սկիւթ.
«
աՏէէՕՏ
(
Հե–
րոդ, Դ. 59), սարմատ.
Տ Յ Ե 3 1
«
Սար­
մատացի մի թագաւորի
անունը»
(.1
օՐ–
Ո Յ ո ճ շ ա
54, 55),
պրս.
ե՜Յ՜հ, ՕՅ ե Յ
ձևե­
րի հետ։
8
Ա ^ 6 , ՏէՐ– Ա.
ԽէՈ. 110 ետր.
Բ3թ31տ
«
թոռ»
բառի
հետ։
Հիւնք. յն.
Հէ&ՈՈՕՀ։ Ալիշան, Հին հալ. 470 փռիւգ.
Պապ
մեծ աստուածը։
Հիւբշ. 221, 341,
370, 514
անորոշաբար մէկ պարսկերէ­
նի ց, մէկ յունարէնից։
1
ՀՅՐՏէ,
Յուշար­
ձան 406 սումեր.
թ Յ թ
«
մե\ծ
հայր»։
ԳԻՌ.–Ախց. Երև. Կր. Մկ.Մրղ. Շմ. Ջղ.
Տփ.
պապ,
Գոր.
պա՛պի,
Ղրբ–
պապ, պա՚–
պըէ,
Ալշ. Մշ.
պաբ,
Խրբ. Հմշ. Ռ. Սեր. Աչ.
բաբ,
Ագլ,
պ օ ՚ պի ,
Վն.
պապիկ
(
սեռ.
պապ–
կէ),
Սլմ.
պապիկ՛,
Աթ.
րօբ, բոբ,
Անտ,
բ ա է օ ՚ բ ,
Հճ.
բօր,
Տիգ.
բաբ,
Սվեղ.
բուբ,
որոնցից առաջիններր
նշանակում են «մեծ
հայր, պապ», իսկ Ալշ. Աթ, Անտ. Տիգ. ըս–
տացած են «հայր»
նշանակութիւնը,
ինչպէս
որ Տիգ.
մամ
դարձել է «մայր»,
Ալշ.
պաբ
«
հայր»,
պարէ
«
պապ», Սվեղ.
բուբ
«
քահա­
նայ, 2. կնքահայր»,
բ ա բ է օ դ
«
մեծ
հայր,
պապ»։ Նոր բառեր են
պապկլոր, պապկեպ–
լոր, պապկանց, պապոնք, պապունց, պա–
պունցի, կնքապապ
(
էնկիւրիի թրքախօս հա­
յոց բարբառով
իք ՚ ա բ ա բ
«
կնքահայր»),
սա­
նապապ
(
Ատն.
սանաբար), պապուկ
Ալշ.
Պլ. «մուրացկան»
(
այլուր նաև «ծերունի,
խեղճուկ, մի սև միջատ ևն»
«
մուրացկան»
նշանակութիւնը
յառաջացած է
6
Աթ1՜161աՏ–
աշ
-
ի
օրէնքով. հմմտ. նաև Պլ.
ամոլջա
(
Հ.թրք–
ՅաԱյՁ
«
հօրեղբայր»),
որ մուրաց­
կաններին տրուած կոչականն է)։
ՓՈԽ.—Քրդ,
ետեսէ;
«
մ ուրա ցկան, աղքատ,
թշուառ
մարդ))։
*
ՊԱ՚ՊԱ
«
հայրիկ».
նորա գիւտ բառ, որ
մէկ անգամ գտնում եմ գործածուած Վրք.
հց. ա. 405, Ունէր և զմանուկն
զկնի եր–
Fonds A.R.A.M