25
Տ
միայն սեռ.
սոփնւփ
Նար. էջ 231, Մծբ. 449)
«
գիր, գիրք, մատեան, գրուածք» նար. 231,
268.
Մ աշտ. Մ իւ. այրիվ. էջ 3. որից կրճատ֊
մ ամ բ (կամ աւելի՝ ւվրիպակալ)
սոփէ, ի
հլ.
«
գիր, տառ, վանկ» Անան. եկեղ. կայ նաև
սեփիր
«
գիրք» Բառ. երեմ, էջ 285։
֊
Ասոր. \ •
յ
2
ՀյշԾ
ՏՇքւ՜Յ
«
գիրթ։
գրութիւն»,
բնիկ սեմական արմատ է. հմմտ, եբր.
Տբւ՜, Տքր
«
պատմել, թուել, գրել»,
ՄԱՏ–
բՅ>
«
թիւ»,
Տ0քտ>
«
գրող»,
120
Տ 6-
«
նամակ, դիրք, գրութիւն»,
Տ1~
բ Յ ք Յ
«
գիրք», ասոր. ՝\ •
յ
$ԼՀՅՕ
Տ3քւ՝3
«
գրող»,
արամ.
ՏՅքէ՚Յ
«
գրող», արաբ.
Տ1քք
«
դիրք», որոնք
բոլոր
համարլում են
հին փոխառութիւն
ասուրականից.
հմմտ.
ասուր,
տ ւ բ ֊ ա |»– - Հ | 1 |
կամ
Յւբ-ո
ք – 4 | \ 1
և
Կ
ամ
Տ1֊բ1ք < 1 – *՝ք
(
գտղա֊
փարագրով
I ^ I Լ
ՏԱբՈւ^
«
առաքումն,
ուղարկուած
բանը, գրաւոր կամ
բերանացի
մէկին ուղարկուած
տեղեկութիւն,
հաղորղա֊
դրութիւն, լուր, ՛նամակ», որից
*
|>֊
•»•֊
ՏՁ–բ1–ա
«
գրող, նամակ
գրող կամ
կարդա֊
ցող», բոլորի
բուն արմատը
^
յփ։ "~յ Ս |
Տ Ձ- րՅ - ա
«
ուղարկել»,
որից «նամակ
ուղար֊
կել», յետոյ
«
նամակ
գրել»
և վերջապէս
«
գրել, հաշուել,
պատմել»
(
Տէ1՜ՁՏՏաՁ161՚,
Ճ1բհ3ե. \^61–261շհո. 1029, 993, 990, է>6–
Աէճտշհ. ձտյ/ւ–. «ՅՈճ^ձրէ. 682—3)
։–
Հիդշ.
317,
նախ ՀՀԲ համարեց
եբր., ՆՀԲ եբր.
սօֆէր, սէֆէր։
Հիւնք. երր.
սօֆէր
«
դը֊
պիր» բառից։
Վերի մեկնութիւնը
տուաւ
Ի\Ա\Խ
^ 2 1 ա 8, 284
(
հյ. թ
ՐԳ
մ. ՀԱ
1894,
295),
Սոփեր
«
շափիւղայ»
տե՛ռ
Սափիրայ։
*
ա1ՓԻ
«
իմաստուն»
*
Ս(1ՓԻԱՅ
«
իմաստութիւն»\
ունի
միայն
Բառ. երեմ, էջ 289—90։
֊
Յն.
–0
գ՚1Ա
«
իմաստութիւն»։
—
Աճ,
*
ՍՈՖԻԱ ՈՌԹԻՒ
«
իմ ա ստ ութ ե ամ բ և ուղիղ
կանգնած» Պարդ, էջ 187, 189, 193. «Սոֆիա
ոռթիւ, որ է իմաստութեամբ
որթիւ,
եկայք
երկիր պագցոլք». նաև «իմաստութեամբ
օռ֊
թիւ, սոֆիա»
Պարդ. 361. «Սո\իա
օռթի»
Պտրդ, 363. պարզապէս
«
սոֆիա» Պտրդ.
419, 437, «
սոֆիայ» 424,
–
Յն.Յօգ1գ
կյ$01
նոյն
նշ.։
Ուղիղ մեկնեց
Տաշեան, Պտրդ. էջ
187,
*
ՍՊԱԹՍ.|՚, ի-ա
հլ. «բանտապետ,
դահ֊
ճապետ» ճա՚ռրնտ,
«
գինակիր» Աեբ. հրտ.
Պակ. 114. «պալատական
մի պաշտօնեայ»
Ամբ. պտմ. տպ. 1856, էջ 18֊Շահն.
37,
Յայսմ, նոյ, 23. դրուած է նաև
սպատիար
«
գինակիր»
Մխ. ղտ. 263 (միայն մի ձեռ.)։
–3
ն.
ԳքԱ&ֆռՀԴՀ, որից լտ,
Տ բ շ է հՅ Ո Ա Տ
«
թրաւոր», վրաց.
եՅշօոծծօ սպաթարի,
«
զի–
նեալ, զինւոր». ծագում է յն.
ՅէքՕէԱ՜/յ
«
թուր»
բառից։ Աեբ. 114
ունի նաև
սպաթար ե.
կանաիաաա,
որ ծագում է յն. 3–ԱԽ(յ6՝Հօւ՝*նէ.օօւ–
էՕՀ
բառից և որի դէմ ԺԱ դարու մի արձա­
նագրութեան մէջ ունինք երկու անգամ
սպա­
թար կանկիսւասւ
(
Վիմ. տար. էջ 27)։
—
Հիւբշ. 380։
նՀԲ
յն. 0%1.^՜՚ղ «թուր»
բառից։
Ուղիղ
մեկնեց Պատկ. հրտ, Աեբ, էջ 202։
*
ՍՊԱ^, ի
հլ, «գունդ, բանակ,
զօրական»
Ա. մկ. ը. 20. Կոչ. 18. Եղիշ. բ. էջ 23. որից
սպահական
«
իշխանական,
ազատական»
Սկևռ. լմբ.
սպահապեա
«
զօրապետ» ԱԲ.
այս
բոլորը
հնագոյն
ձևեր են, որոնց
աւելի
նոր վիճակն է՝
*
ՍՊԱՅ, ի
հլ. «գունդ, զօրք, բանակ» ՍԳր.
Կոչ. Խոր. Յհ. կթ. որից
ս պ այազօր
Յհ. կթ.
սպ այա կ ոյտ
Յհ. կթ.
սպայապե տ
Կորիւն.
սպայասալար
Լմբ. առ լև. (յետնաբար
կազ­
մուած հայերէնի մէջ՝ փխ.
սպասալար
բառի,
որ զուտ իրանեան
բարդութիւն
է).
բառիս
ընթերցման
համար կարևոր է
սոպայութիւն
դրչութիւնը մի ոտանաւորի
մէջ՝ նոր վկ, էջ
509 (
Ժէ դարից)։ Նոր գրականում
սպ այ
իր
իմաստը փոխելով
դարձել
է ո՛չ թէ «զօրք
կամ բանակ», այլ «զօրքը վարող
աստիճա֊
նաւորներից մին, օֆիցեր, օԱ՚1ՇԽ», որից և
ենթա սպ այ:
= Պհլ.
ք^ՉՕ
Տբ՜Յ՜հ,
պրս.
օԼ~, Տ1բՅհ,
(
նաև
ւտբՁհ,
Տ1թՅհ,
1
Տթ31ւ)
«
զօրք, բանակ»,
զնգ. *>Հ ՝՝"ղ)0–
Տ թ Ձ Օ Յ – ,
Հպրս.
Տ թ Տ ճ Յ –
(
պա­
հուած
միայն
X Յ X ^ Ո Յ Տ բ Ձ ճ Յ -
յատուկ
անու­
ան մէջ), օսա. Տւ1տճձ,
Յ 1 Տ ՅՃ
«
խումբ, բանակ,
Fonds A.R.A.M