255
ՏԱ\^Ո,
սանս.
ՇԱեհո,
աֆղան.
11
ՄՅ,
ՔՐԴ՛
տէ11՜,
բոլորն
էլ
ցսեհ
արմատից։
յԱՏէւ 26Ոճտբ.
296
զնդ.
ՏՀՃՀՃ
ձևի տակ՝
իբր սանս. գս\ճ «նիզակ», հպրս.
ՕՕՕՕէ;
«
դանակ» (ըստ Հեսիւքոսի)։— Պատկ.
1
Ճ
Յ
ՇՈՀԶ, 14 լծ.
հյ.
թոս»։
Մառ
3 8 0
7, 74
զնդ. Տճէ՚ձ «սրուած» բառից,
ինչ­
պէս
ունինք
<ՅՅէՅ = տ ո ւ Ր ։
Հիւնք.
սւււսեւ՝
բառից, ԲճեսՆձպ
Տ ճ 1, 191
և 2, 14,
171
դնում է հնխ.
^ ՚ Օ ւ ՚ Օ Տ
նախաձևից և
հմմտ. գոթ.
սՅՄԱՏ,
անգսք.
հյ ^լ^^
«
սուր,
դանակ»։
Յիշում է առանց
ընդունելու
Հիւբշ.
1
Բ Ճէ12. 10, 49.
Մսերեան, Բա­
նաս. 1901, 177 Հեսիւքոսի
համաձայն
ենթադրեալ
հպրս.
*
Տ1ՄՅ
թառից փո­
խառեալ է դնում։
Բ(շմ6քՏ6Ո,
Հաչ. ղը.
լեզ. 117 երկու նշանակութեամբ
իրարից
բաժանելով՝
մեկնում է
սար
«
հատու» =
լտ.
0
ՕՏ, ՇՅէԱՏ,
սանս.
Շ1ԸՅէւ,
հյ.
սայր,
իսկ
սուր
«
թուր»
–
յն.
«00,
սանս.
ԶՏ1
«
սուր», լտ.
6
ՈՏ1Տ.
«
թուր», իբր հնխ.
Ո Տ Օ Ր ։
Վերի ձևով մեկնեցին
Տշհ6քէ61օաէշ
8 8 28, 284
և ԱձԽ, Խա.
Տէսժ.
էջ 80,
(
Շ եֆթէլօվից
համա՛րում է V մասնիկ,
ինչպէս
լիր, դիր, լուր
և
տուր)։
1
ՀՅՐՏ՚(,
Յուշարձ. 424 թթր. տԽ,
Տյ1Մ
«
փորել,
փորագրել»։
—
Սրալ
(
հիւանդութեան
հա­
մար) բառը ՆՀԲ մեկնում է «կամ է
սրանալ, յարձակիլ և կամ սուր տեսու­
թեամբ ցանկալեաց
նեղիլ առ
լինելոյ
ձեռնհաս», ԱԲ «բերանաբաց
բաղձալ,
բերնին
ջրերը վազել, փափաքած բա­
նին կարօտովը
նեղուիլ». ուղիղ մեկնու­
թիւնը տուաւ
Վաըղանեան
ՀԱ 1914,
645,
Բառաք.ղիտ. Բ. 90։
Բւշէշէ,
բ. տպ.
Բ. 123 պրս.
ՏՍ1, Տ1111
«
խոփ», սանս.
Շ111Յ
«
նիզակ»,
զնդ.
Շ1ՄՅ
«
աշտէ» ևն։
ԳԻՌ.- Ալշ. Ախց. Երև. Խրբ. Կր. Հմշ. Մկ.
Մշ. Ննխ. Շմ. Պլ. Ջղ. Ռ. Սլմ. Աչ. Աեբ. Տիզ.
Վն. Տփ,
սուր,
Մրղ.
սոսւ,
Զթ.
սու
ի
սուր
(
բայց
սէօյիւց, սէօւփւց
«
սրոց»),
Հճ.
սույ,
Սվեդ.
սէօր,
Ասլ.
սիւր,
Ագլ. Գոր.Ղրր՛
ԱՕՐ,
բոլորն էլ իբր ած.՝ «սուր, հատու» նը֊
չանակութեամբ. իսկ Մրղ. Ս՛չ. Տվւ. նաև
իբր գոյական՝
«
սուր, թուր» իմաստով։
Նոր
բառեր են
սարթրսււոր, սուրքթանի, սրախո–
րով, սրացնել, սրհար, սրհարատար, սրոց,
սրոցաքար, սրոաել, սրոարիլ
ևն։ — Նոյն բա­
ռից
֊
ո ւ լ
մասնիկով յառաջացած
ձև է
սլար
«
սուր»
(
Հսրուլ)՝
որ տե՛ս առանձին, հմմտ.
նաև
ս ո ւ լ ո ւ ր ,
սուլուլ,
սուրուլիկ, սասար,
սուրուիյ, սուլուլիկ, սյուլիկ, սլլակ,
որոնցից
ս ո ւ լ ո ւ լ
ձևի համար աւելի հնից ունինք Մտ­
ղաք, աբ. 7.«Կանայքն իւրեանց ունէին գդա­
կանի
սուլուլ»։
ՓՈԽ.-Թերևս
հայերէնից
է փոխառեալ
բոհեմ.
Տ1ՄՅ
«
թուր»,
բայց
պատահական
նմանութիւն
ունին բոհեմ,
Տ 3 6 ք 3 0
«
սրել»,
ՏէԱւ՜է
«
դանակ», վրաց.–֊ձ–հը<ձՕ
ս ա ս ր ե վ ի
«
սը–
րոց, յեսան», քրդ.
Տ1Մ
«
զենք», նաևհունդ.
Տ21Մ
«
խթել, խայթել», որ
ԲՅէաԵՅՈ^ Տ յ \
219
հայերէնից է դնում։
Սուրալ
տե՛ս
Սոյր։
*
ա11՚ՐԱՂԱՍՏԱՆԱՅ
«
ծոթրինի
նման մի
բոյս է» Բժշ. ունի միայն ՀԲուս. § 2811։
==Արաբ.
<Ս1
ա
ձ
^ բառն է, որ գտնում եմ
ՏէտտՏՇհՈՇւճշւ՜֊/ք
հաւաքածոյի
մէջ՝
\\
ք2101
12, 93
առանց մեկնութեան, ըստ
ԼշշԽւ՚Շ
II,
ՀԸ 1169 կարղացւում է
Տ ՅՐՅև Տ Յ Ո Յ
և է բոյս՝
որ
ՅԱւ՜ՕՈ֊/՛
(
գնդածաղիկ)
նման
տերևներ
ունի, կարելի էր սխալմամբ
կարդալ նաև
Տ նՄՅզ Տ Յ Ո Յ
և մի փոշու յաւելում ով
Հ յ Ա ^ ^ ս
*
Տ 1 Մ Յ զ Յ Տ է Յ Ո Յ > –
Աճ.
Վերի մեկնութիւնը տուաւ նախ Աճառ,
(
անտիպ),
որից տասնեակ
տարիներ
յետոյ
նոյնը Նորայր ՀԱ 1926, 70,
+ ՍՈԻՐԻ՛, ո
հլ. «մաքուր, անարատ, նուի­
րական, սուրբ» ՍԳր.
Կիւրղ, ծն. Ոսկ. ես.
(
վերջին
կրօնական
իմաստի համար հմմտ.
սոգդ,
շո՛ւ՛է
«
մաքուր»,
որ քրիստոնէական
սոգդերէնում
ստացել է «սուրբ,
ՏՅաէ.»
նշա­
նակութիւնը),
որից
ս ր բ ե լ
ՍԳր.
ս ր բ ա ն ա լ
Ղևտ. ի. 3.Եփր. ել. և ղևտ.
Ա Ր բ ա դ ի ր
Ոսկ.
Եփր. և Եփես. Եփր. ա. թգ.
Ա Ր բ ւ ս դ ո յ ն
Ոսկ.
մ. ա. 11, գ. 29.
ս ր բ ա կ ա ն
Կոչ. Ոսկ. մ. ա.
1.
ս ր բ ա կ ե ա ց
Եւաըգ.
ս ր բ ա մ ա տ ո յ ց
Ագաթ.
ս ր բ ա ս ա ց
Ոսկ. ես.
ս ր բ ա ս է ր
Ոսկ. մ. ա. 3.
Բուղ. Կորիւն,
ս ր բ ա դ ա ն
Պիտ.
ս ր բ ա ն
«
երաս­
տանի անցքը»
Մծբ. 236.
Ա Ր բ ի շ
«
մաքրող»
Ագաթ, «ածելի»
Թուոց զ, 5, Եզեկ. ե. 1, Եւս.
պտմ.Ոսկ, ես, (այս իմաստով
հմմտ. պրս.
(
7
Տ Ն ր Յ ե ւ
«
ածելի», որ գալիս է
^ Լ ,
ֆճ՚Հ
Fonds A.R.A.M