ՍՈԻ
251
ՍՈԻ
տարկ», յն.
xՏVշօ;
«
պարապ»
բառերին։
նոյնը կրկնում է Բօ
\
<ՕՈՂ
\
ք 1, 365։
+ ՍՈԻՆ
«
պահել, սնուցանել,
մեծացնելը»,
արմատ
առանձին
անգործածական
(
սնոյ
տէր
ձևի համար տե՛ս
Աւն),
որից
կազմուած
են
կաթնասուն
Գնձ, Շար.
ընդասուն
Ծն. իե.
27.
ձհոնասուն
Ագաթ. Յհ. կթ.
հովասուն
Եւս. քր.
ջրասուն
Եզեկ. լա. 14. Ագաթ,
դա–
ոաշասուն
Ագաթ,
անասուն
Ոսկ. մ. ա. 12.
ընդվայրասուն
Սիր. լ. 8. Ոսկ. մտթ. և ես.
ընդարձակասուն
Ոսկ. ա.թեռ
դատարկա­
սուն
Ագաթ. Կորիւն։ Այս արմատի
ձայն֊
դարձներն են
սան
(
որ տե՛ս
առանձին),
սին,
որից
միասին
«
մէկտեղ,
միատեղ»
(
բուն
նշ. «հետը սնուած. մէկտեղ
մեծա­
ցած» ) ԱԳր. Եզն.
անսին
«
անսնունգ»
Յհ. իմ.
ատ.։ Թէ՛
սին
և թէ
սուն
ձևից
կարող են
գալ
սնանիլ
ՍԳր.
սնուցանել
ՍԳր. Ագաթ.
սնունդ
Գ. մկ. զ. 26. Ոսկ. յհ. ա. 1.
սննդա­
կից
ՍԳր. Ոսկ. մ. ա, 15.
որդեսնոյց
Մծբ.
միասնունդ
Գ. մկ. ե. 18. Ագաթ,
դիւրասնունդ
Վեցօր.
հովասնութիւն
Ոսկ. եփես,
սննդա­
ռութիւն, սննդատու
(
նոր բառեր) ևն։
= Բնիկ հայ բառ հնխ.
բՏ6Ո–, թՏՕՈ–, թՏշ–,
արմատից, մանրամասն տե՛ս
Ս տ ի ն ։ –
Լ Ձ § – Սւ՜^Օ՜ՏՇհ. 6 1 8
սանս.
ՕՅՏ
ար–
ս ատ ից, Տէրվ. նախալ.
4 2
և
7 3
հնխ.
5
Ա 9^ՁՈ
արմատից, իբր յն.՜*–ՍթՕՀ «ոյժ»,
/
Տ՝>ՏՕ;
«
պարապ», սա\նս.
Ը/ԱՈ^Յ
«
սին,
պարապ» ևն։ Հիւնք.
ծնանիլ
բայից։
ա 1 1 6 1 ՜ , ճա16Ո.
VI, թ. 59 սանս.
0
Ա,
^2V^Տ
«
ոյժ»,
զնդ.
ՏՅVՅ
«
օգուտ»,
8
Ա § ֊
§ 6 ,
Տե–. Ա.
ձոո. 54 — 55 և \Լ2 32, 65
հնխ.
ՏթշՈ, ՏբՕՈ, Տ բՈ
արմատից.
հմմտ. հրգ.
տբսոա,
մբգ.
տբ6ո, տբսոշ,
իսլ.
ՏթՏՈւ,
լիթ.
Տթ6Ո>՚Տ,
հիոլ.
Տ1Ո6,
բոլորն էլ«ծիծ»,
յն.
0713(0
«
ծծել, դի­
ել», ինչպէս և ետրուսկ.
ՏՈՇՈՁ՚Օ՝
«
սնու­
ցանող»։ Ըստ այսմ
ուղիղ
մեկնութիւնր
տուաւ նախ
8
Ա § § 6 ,
որընդունում է
Բէ՚ճշՐՏՇՈ,
նպաստ 10. ինչպէս նաև Ի \ շ ֊
\\\
շէ
8
Տ Լ 23,
ա ւ
—
Անդրիկեան, Բազմ.
1903, 367
սին, սուն=սածս. ՏՁՄ1,
յն.
<ՅԱ1
«
միասին», սրա հետ նոյն է նաև
սան (իմովսանն
ևն), իբր գործիականի
մասնիկ, ճիշտ ինչպէս լտ.
ՕԱՈՈ; 016011171
«
իմովսանն»,
էշՇԱա
«
քո յովսանն» ևն։
Օտէհօքք, ՐՅէ–61–§Ձ
1, 7
ծան. հնխ.
6
Ա<5
«
ուտել» արմատից, որից նաևյն.
*(7)
|յ.&;
«
խնջոյք», սանս.
Շ ^յք Ա
«
օթևան տալ»,
լտ.
ՇւեԱՏ
«
սնունդ» ևն (այս մեկնութիւ­
նը կրկնում են
ԲՁէւ-ԱեՁա՛
ՀԱ 1908,
152,
Գ/ձ1ձշ
157,
801
ՏՅ
(
պ 544, Ր6է6ՈՏ–
տօո ճւ՝. ս.
Խա.
Տէսճ. 1 8 ) ։ Տ6հ6քէշ1օ–
\ «
է շ 8 8 28, 2 8 3
սանս.
ԸԱՈՁ
«
աճումն»,
զնդ. Տպ&տՈՏւ
«
աճուն»։
ԳԻՌ. — Խրբ.
սնիլ
«
վարժուիլ», Տփ.
սնըն–
դըվիլ
«
կրթուիլ, դաստիարակուիլ»,
սնրնդիլ
«
խրատել,
կրթել»։
+ ՍՈԻՆ
«
տասը», այսձևով և նշանակու­
թեամբ մտնում է տասնաւոր
թուականների
ծայրը, ինչ.
երեսուն, քառասուն, յիսուն
ևն։
= Բնիկ հայ բառ, հնխ.
1
< ՚ 0 Ո է Յ , ե ՚ Օ Ո է Յ ,
1
< ՚ 0 ա է 9
նախաձևից, որից ունինք յատկապէս
։
ն. - –/.0՝յՀՂ
(
Ւ-՚ք.՛
X(յ^^-X^յV•:^,
%
Հ.1ՀԱՀ>Ղ–7Տյ՝)ՀԱ
ևն). միւսներն
ունին
լտ.
–
§1ՈէՅ,
սանս.
–
ՇՅէ,
զնդ.
֊
ՏՁէ,
Հիոլ.
֊
շ հ Ձ , – § 3 , ~ՇՅ
ևն։-
Հիւբշ. 491։
*
ՍՈԻՆԱԹ
«
թլփ ատութիւն». առանձին գոր­
ծածուած
չէ. որից
սունաթել
«–
թլփատել»
Յայս մ. մրտ. 28. Տաթև. տճկ.։
= Արաբ.
Հ
2
+Հ~֊–
ՏԱՈՈՅէ
«
թլփատութիւն»։
—
Հիւբշ. 517։
Ուղիղ մեկնեց նախ նՀԲ։
ՍՈԻՆԱՅՆԷԷ
«
հառաչել, ախ քաշել», ամ­
բողջ հայ մատենագրութեան
մէջ մէկ անգամ
գործածուած
բառ. Այսպէս որ հալածիցին ի
տեառնէ, տեսանիցէ աչօք և սունա յնիցէ.
Սիր. լ. 20, ունի միայն ԱԲ։
+ ՍՈԻՆԿՆ
կամ
ՍՈԻՆԳՆ, ն
հլ. կրճ ատ­
ուած
սունկ
կամ
սունդ, ո
հլ. «սունկ, տճկ.
մանթար, 2.մարմնի
վրայ դուրս եկած մի
տեսակ
սնկանման պալար» Վստկ. 74, 174,
Բժշ, Գաղիան. Տօնակ.
Յայսմ,։
= Բնիկ հայ բառ՝ հնխ.
ՏթՕՈ^ՕՏ
ձևից,
որից ունինք նաև յն.
37
է0"ք"ք0;,
ատա,
ՕէթՕքքՕ^
«
սպունգ, փխբ. կոկորդի
նշագեղձերը», ու­
րիշ լեզուի մէջ պահուած չէ այս արմատը,
կայ
միայն լտ,
քսՈ§ԱՏ
«
սունկ», որ փո­
խառեալ է
յունարէնից,
նշանակութեան
տարբերութեան
համար հմմտ. գերմ.
Տօհ–
Fonds A.R.A.M