Ս ՈԻ
249
ՍՈԻ
նը, ԽւՇձ
74, 207
սանս. զ6\լ2ւ, պրս.
ՏՕՃ,
յն, ՚ՀԱՀԱ՝/ «խառնել»,
բոլորի
ար­
մատը դնում է շսհ
Լ Յ § . Սւ՜^տտօհ. 339
և ա\1&
ՏՊՎձՊ/
38, 576
սանս, և պրս.
ձևերը։
Լ Ձ ~ . Տ61Մ. եեէւ՜. ԼՇՃ– 21
նաև
զնդ.
Տ 3 0 8 3
«
հրդեհ»։
Հիւբշ. հէՀՈ.
ՏէԱ(1.
§ 254 դնում է
բնիկ հայ բառ։
8
Յ1՜–
էհօ1օւոՁ6, տէսճ. շ, 17
և ա\ա
ատւ
7, 58
համարում
են իրանեան փոխա­
ռութիւն, իսկ Հիւբշ. ձոո.
0
x3171. 491
առարկելով
որ այս պարագային
*
ւաւն,
*
սոկ
ձևը պիտի
ունենայինք,
համա­
րում է բնիկ
հայ բառ՝
հնխ.
կ՚սԿօ՛–
ձևից։ Սակայն
ինքն
էլ է կասկածում
թէ հնխ.
1
<
կարո՞ղ էր տալ
հյ՝.
զ ։
Սրա
վրայ աւելացնենք
նաև բառի
նշանա­
կութիւնը,
որ արիական
մասնալորում
է. բուն նախնական իմաստը, որ է «այ­
րել», չկայ հայերէնի
մէջ։
ԻՀՅՐտէ,
Յու­
շարձան
407
սումեր.
Տ 1 §
«
ցաւալի,
վիշտ», 424 չաղաթ.
Տ Յ § Ա
«
սուգ»,
Տ Յ -
§ԱՈ
«
տխուր», ույգուր.
ՏՅւ<1Ո1ՈՅե
«
ցա­
ւիլ,
հոգալ»։
ԳԻՌ.-Ալշ. Ախց.
Երև.
Խրբ. Կր. Մրղ.
Մշ. Շմ. Պլ. Ջղ. Ռ. Սեբ. Սլմ. Տիգ. Տփ.
սուք,
Մկ. Վն.
սուք՛,
Ասլ.
սիւք, սիւ*,
Ագլ.
սէօգ՛,
ննխ.
զաք.
թրքախօս
հայերից՝
Ատն.
սուք։
նոր բառեր են
սգաւնց, սզասւան, սզա–
ւոէր, սզում, սգաոանիկ, սդւորիլ։
Հետաքըր֊
քըրական են Շմ.
սոլքօօր
և Տփ.
սքուր, սքփուր
«
սգաւոր»։
Աչ. ունի
սքա^ՕՐ
բառը, բայց չը֊
գիտէ
ս ազ
արմատը։
*
Ս1)ԻԴԱՐ
(
սեռ.–)ւ,
––.֊
Րանք)
«
թաշկի­
նակ, լաշակ» Ռսկ. ա. տիմ. Կոչ. 176. (ՀՀԲ
որում է
սանդարան, սունդարիոն)։
֊
Յ ն .
Օ0՚յ05էօւօ7
«
թաշկինակ»,
որ փոխ
է
առնուած
լտ.
ՏԱճՅՈԱա
հոմանիշից.
այս
վերջինը
բուն նշանակում
է «երեսի
քրտին­
քը սրբելու
թաշկինակ»
և ծագում
է լտ.
ՏԱճՕք
«
քրտինք»
բառից։
Յունարէնից
են
նաև ասոր, \ ՛յյ ռ֊ՀՀ-Չ
ՏԱ(131՝3
«
թաշկինակ,
2.
խոյր»,, վրաց.
օ՚ցտշտծօ սուդարի
«
մեռելի
պատա\նք»։
Ուղիղ են մեկնում ՀՀԲ, Կոչումն Ըն­
ծայութեան
հրատարակիչր
(
Վեննա
1832,
էջ 179) և նՀԲ,
*
ՍՈԻԻՆ (ո
հլ, ըստ
նՀԲ, բայց
առանց
վկայութեան)
«
տէգի
նման երկաթ՝ որ ձողի
ծայրն է անցուած»
Ես, բ. 4. Խոր. բ. 5. ար­
դի գրականում
«
հրացանի
ծայրը անցկաց­
նելով կռուելու երկաթեայ
սրածայր
ձող»,
սրանից
ոլնինք
սունաւոր
Ագաթ. Բոլզ.
(
յետնաբար
սուինաւոր
Պիտ.)
սունակ
Մծբ.
սունակոթ
Եղեկ. լթ. 9.
սուինամարտ
(
նոր
բառ), գրուած է նաև
սուին (ո
ձայնաւորով),
ս անի
Արծր.–—պէտք է
սուին
կարդալ Խոր.
Ա. 11 հատ ուածի
մէջ էլ, ոբի վրայ տե՛ս
ստին։
֊––
Փոխառեալ
է անծանօթ
մի լեզուից.
հմմտ. ասոր. )յ^Հ^ԸսՁ&
Տ11ա1ՈՅ
«
տէգ, նի­
զակ», որ մէկ անգամ
միայն գործածուած
է
Ես. բ. 4 յգ.
Տ Ա ա Ո յ ՚ Յ ՚ & Յ
ձևով. թարգ.#ձ՝՝Ջ)Շ
տԾօւՈՅ
«
նիզակ»
Դ. թագ.
իա.
16.
յն.
օւֆԽ՚ղ,
օս8ւ>7), օւ՝|6՝.՚7|,
գՀէխւՀ,
օւ՝1Ն՝է՝պգ,
ևւ86\7յ
«
տէգ,
սուին».
լտ.
Տ101ՈՅ, Տ1-
ե ^ ՚ Ո Յ
«
մի տեսակ
նիզակ», արաբ, և պրս.
Հ**~\%ձ
շօեէո
«
Գիլանցիների
մէջ գործածա­
կան մի տեսակ կարճ նիզակ», պրս,
^^.յ^յ.
2
օբ7ո՝
նոյն նշ,, վրաց,
%՚
ց<ց^6օ զուփանի,
թրք,
^.Օ^ՏԱՈ^ւ
«
սուին», Այս բոլորը
փո­
խառեալ
ձևեր են. ասորին մէկ անգամ մի­
այն գործածուած
է և համարւում
է ո չ-բը–
նիկ.
յոյնը համարւում
է կիպրական, մակե­
դոնական, թրակեան
կամ սկիւթական
ծա­
գումից, թուրքը փոխառեալ պէտք է լինի յն.
01
^077)
ձևից, բայց այս բոլորի
բուն
մայրը
անծանօթ
է, որից պիտի
լինի նաև
հայերէ­
նը։ Բառիս վրայ խօսում է Մարքվարթ
ԲՏ/\
8(1928), 212
և ցոյց է տալիս որ յոյն և լա­
տին բառերը իլլիւրական, մակեդոնական
և
կիպրական
են. ասորին
փոխառութիւն
է.
պարսիկ
բառը
*
^ 0 բ 6 Ո
«
փայտեայ»
բա\ռից
կազմուած
մի գաւառական
ձև է. մնում է
հայերէնը՝
իբր բսի՞Կ՛—^Ւ
Լ
Բ2՛
394։
նՀԲ
յն.
ս ի վ ի ՚ ն ի ։ ՑՑէէւօհ. ԲսճսոշոէՅ
47, 165
ասոր.
ՏՄ^տ,
պրս.
ՃԱե1Ո,
սանս.
էՏււբՅՈւ,
յն.
Լւ$ձ՝Ւղ՛ նոյն,
21
ա0.
1850՛, 361
Ատսհհ
արմատից, ո֊
րին թւում են կցուիլ զնդ.
ՏԱ^1՜3, ՏԱւ–
1-3,
պրս.
՚
Հ՚Օեա։
Բւօէ6է 2, 207
պրս.
ՏւՅՈՅ
«
սանտր»,
յն. Հ<ւ1՝»<Ո.
՚
Հ&՚ւօ».,
Fonds A.R.A.M