248
հարկաւորօքն
միայն շատանայ.
(
իմաստի
համար տե՛ս տա
կը)։
Տէրվ.
Ճ Ա Յ Ո Ո .
100
և նախալ. 115
հնխ. ՏVՃէ «ուտել» արմատից, հմմտ.
զնդ.
Տ\՚Ձ1՜,
պրս.
ՃՕւ՜ճՁՈ
«
ուտել»։
Հիւնք.
սով
բառից։
ԳԻՌ.-Կրկնաբար
ոլնինք Ակն,
անօթի–
սվաղ,
Սեբ.
անօթի-անսըվար (ղ
դարձած
Ր ) <
ՍՈԻԱՐԻԼ
«
փաթաթուիլ»,
նորագիւտ բառ,
որ մէկ անգամ
գործածուած
եմ դանում
Բառ. երեմ, էշ 154. «Կայմն
քեղին է նաւոլ,
որ զառագաստն սվարեալ
ունի ի վերայ
իւր,
որ ի ծայր սեանն է, որ զառագաստն
սփռե֊
ալ ունի ի վերայ
նալին»։
*
ՍՈԻԱՐԻՄ
«
ժանտ, վատ ւտեսակի
(
թուզ)»,
մէկ անգամ
ունի Երեմ. իթ. 17. «Արարից
զղոսա իբրև, զթուզ ժանտ սուարիմ, որ ոչ
ուտիցի ի ժանտութենէ
իւրմէ»։ Ախալ է մեկ֊
նում Մխ. երեմ. «Սուարիմ, անագանահաս,
որ է յետին
գերութիւն»։
֊
Եբր.
Օ ՚ ՚ ^ Տ ^
Տ Օ ՚ Յ Ո ա
բառն է, որ
գործածուած է Ա. Գրքի եբրայական
բնագրի
նոյն տեղում և յն. 30ԱՕ.թ&ւ\ւ տառադարձու­
թեան վրայից անցած է հայերէնի։
Եբր. բա֊
ռ
Ը
"1
յ^Այ
Տ Օ ՚ Յ Ր
«
սոսկալի, վատ, գէշ» ձևի
յոգնակին է ((ձշՏՇՈԽտ
17
,
855)։
Ուղիղ մեկնեցին
ՀՀԲ և ՆՀԲ,
ՍՈԻհԱԹ
«
խոնարհ».
ունի
միայն
Բռ.
երեմ, էշ 289,
*
ՍՈԻո՝ԱՅ
«
միայն, լոկ»,
ն որագիւտ և յե­
տին բառ. մէկ անգամ գտնում եմ Դիւան Ժ
էշ 22, յիշատ. 1531 թոլից.
«
^օրդուն ի
տեղն եթող և սուրայ հեծելով
իլղար արար
ի վերայ Վան
այ»։
= Ատրպ. թրք.
յ ֊ ~
Տ Ա Ե Յ ; /
«
ամուրի,
չամուսնացած
մարդ», որ երևի ունեցել է
նաև այս նշանակութիւնը։
—
Աճ.
ՍՈԻԲԱՌԻՄ
«
իւղ».
ունի
միայն Բառ.
երեմ, էջ 289։
ՍՈԻՐՈՍ
«
մի տեսակ
կենդանի, որ նման
է ոչխարի, երկակենցաղ և ձկնակեր,
լինում
է Եթովպիայոլմ»
Խոր. աշխ. 599 (այլձ.
տուբաս),
ունի միայն ԱԲ։
Պատկ. ձբս.
Րշօրբ.
էջ 26 կարծում
է թէ աղաւաղուած է յն.
*7)7
էօ;
«
մի տե­
սակ
կապիկ» կամ ձ՜^ւօխոՀ
«
վայրի
եզ»
բառից։
*
ՍՈԻԳ, Ո
հլ. «սուգ» ՍԳր. Եփր. բ. Կոր.
Եղիշ. որից
սգալ
ՍԳր. Եփր. մն. և թգ. Ոսկ.
ես,
սգաւոր
Ես. կա. 2. Ել.լգ. 4. Մտթ. է.
4.
սգումն
Յուդթ.
ժզ. 21.
սգաւորութիւն
Եփր. օրին,
սգ ազգ ած
Վեցօր.
մեծասուգ
Պիտ.
ևն։ Նոր բառեր են
սգակիր, սգահանդէս,
սգատխուր, սգերթ, սգագգեստ, սգահաւ՝,
սգալի,
ևն։ Գրուած է նաև
զգալ.
ինչ. Յայսմ.
փետր, 29, մրտ. 1, մայ. 15 Լէշ 528 ա,
533
ա, 748 ա), որի համար
հմմտ. տակը
Ննխ.
զա ք
«
սուգ»։
= Պհլ.
*
Տ Ս §
հոմանիշ
ձևից, որ աւան­
դուած չէ. կայ միայն պրս. ձ1յ.^,
Տ Օ § , ՏՕև
(
արդի
հնչումով ՏԱ^) «սուգ,
տխրութիւն»,
յ \
Տ ՚ Օ ք ^ ա ՜
«
սգաւոր»,
սանս.
ցօ1<3–
«
խարոյկ, բոց, չարչարանք, ցաւ, վիշտ,
սուգ», զնդ.
֊
Տ301<3
«
խարոյկ»,
որոնք սա­
կայն ենթադրում են պլհ,
*
Տ01<<
Այս ձևր պի­
տի տար հայ.
՚ *
ս ո յ կ
կամ
*
սոկ,
ուստի պէտք
է կարծել որ բառիս մօտ կար նաև գւռ. պհլ.
*
ՏԱՀ* ձևը։ — Յիշեալ բառերը ծագում են հնխ.
«
լուսաւորել, պայծառ, սպիտակ լի֊
նել, կրակով շիկացնել»
արմատից,
որից
հմմտ. նաև սանս. դօՀւ1էւ «փայլիլ,
այրել,
ցաւիլ, սգալ», զնդ.
ՏՅՕՕՅՈէ–
«
հրավառ»,
պրս.
ՏՕճէՅՈ
«
այրել»,
հրմ.
Տ 02
«
այրի՛ր»
ևն
(
ԲօԽւ-Ո^
1, 378,
Ոօա § 756),
«
Այրեբ
և «սուգ» իմաստների
զարգացման
համար
հմմտ. ռուս.
Ր0,բ61ե
«
այրիլ» և
1՝0
բՇ
«
վիշտ,
տառապանք, ափսոս»
(՚86
Ո1(շ1<6Ր
333)։
Բը֊
նիկ հայերէն
նոյն արմատից պիտի ունենա­
յինք
*
ս ո լ ք
կամ
*
ս ո յ ք ։
Հներից Շնորհ, մտթ, էջ 90 հանում է
զգալ
բառից. «Սգոյդ
անուն
յայտնի
ունի զտեսութիւն
ասացելոցս,
սուգ
ա–
սի վասն զգալոյ
զիրս՝ զոր երբեմն
յան֊
զգայութեան
գոլով ո՛չ
զգայր»։
Ուղիղ
մեկնեց նախ ԳԳ, որ համեմատում է
պրս.
սուկ, սուք
ձևերի
հետ։
8
ւ ՜ 0 Տ Տ Շ 1
յճ տ 1834, 369
ևն սանս,
ցսձ
և վրաց.
ծուխի
«
սուգ, տխրութիւն», ՆՀԲ պրս.
ձևի հետ,
\\
քտճւտշհ.
էջ 7 սանս.
$Օ1<Յ։
Ցծէէւօհ. 2 0 ^ 0 1850, 361
սանս.
$օ1<3,
թերևս նաև զնդ.
ՏՅօ1<3
«
հաճոյք»։
Նոյ–
Fonds A.R.A.M