ՍՈՐ
դնելով=լտ,
ՇԱՐՅ,
սանս,
1
ՄՅ,
անգլ.
ՏՕՈ՜յ՛
«
հոգս, խնամք» բառերին,
ԱՈՐա–
կալ
հասկանում
է
«
խնամակալ»։
Բառիս վրայ խօսում
է Մ, Թիրեա­
քեան, Բազմ. 1924, 389 — 91 և իր նա֊
խորդների
մեկնութիւններր
հերքում է,
յատկապէս
ցոյց տալով
որ
Տ՛ԱՐ
«
պա­
րիսպ» բառը արաբերէն
է և ո՛չ պարս֊
կերէն։
Նահապետեան,
Բազմ. 1925,
10—13
պատ ա ս խ ան ում
է թէ արաբ.
ՏԱՐ
պարսկերէնից
է փոխառեալ
և պրն֊
գում է իր մեկնութեան
վրայ։
Թիրե֊
աքեան, Կոչնակ 1925, X՛ 34 մերժում է
բոլոր այս
մեկնութիւններր
և համա֊
բում է խաթարեալ
բառ։
Ա եր տուած
մեկնութեամբ
իրաւացի
է դուրս գալիս
միայն այս կարծիքը։ Վերի
մեկնութիւնս
ընդունեց և համառօտիւ
հրատարակեց
նախ Մ. Թիրե աքեան, Կոչնակ 1933, ^
42,
էշ 997։
ՍՈՐԱՅՔ
«
լայնութիւն»,
ունի միայն Բառ.
երեմ, էշ 289։
*
ՍՈՐԵԿ,
որ և
սորէկ, սովրէք, գորեկ
«
ըն­
տիր, ազնիւ,
պատ ուա կան (տեսակ
որթի
կամ խաղողի)»
Ես. ե. 2. Ոսկ. ես. 47.
Կիւրդ. թգ. Շնորհ. Եղես, Թէոդ. խչ. Օրբել.
հրտ. էմինի, էջ 185—186,
֊
=Եբր.
բ 1 ©
կամ
Ծ ՜ ա
ՏՕէ-բց
«
մի
տեսակ ընտիր խաղող» բառն է, որ յն.
ՕւՕՕ^յ*
տառադարձութ եան վրայից անցած է մեզ.
նոյնպէս
նաև վրաց. եո^ըի
սորհքա։
Եբր.
բառը՝ որ գործածուած
է բնագրի
նոյն
տե­
ղում, բնիկ սեմական է ե նշանակում է բուն
«
կարմիր», հմմտ. ասուր.
ՀՀ։
Ո ք^–ք 1է= ք
ՏՁ1՜–1ա
«
կարմիր
արիւն», արաբ.
^
ՏւՅքգ
«
կարմրիլ. 2. արևը ծագիլ. 3. արևելք, արև֊
ելեան կողմ»
(0.6
Տ6Ո1ԱՏ
17
, 794,
ՕշԱէշՏՇհ.
ձտտ\՚ւ–. Ւ-ՅոշԽօւ-է– 092, Տէւ–ՁՏՏա316|–, Ճ1թ–
հ Յ ե ՛ V^^26^^11. 1000)։
Ուղիղ մեկնեցին ՀՀԲ և ՆՀԲ, Թաղիա֊
դեան, Առաջն, մանկ. 71 համարում
է
բնիկ հայ և ստուգաբանում
է
«
սորե֊
լով գայ, կամ ի ձորոյ, և կամ զի՝ գի­
նի նորա ի սորս պահի»։
ԳԻՌ.-Բոլորովին
տարբեր
բառ է
սորեկ
ՍՈԻ
(
Երև.
սօրէկ),
որ և
սորոկ,
սորի,
սօրրք
(
տե՛ս Ամատունի,
Հայոց բառ
ու բան, էջ
508)
«
մի տեսակ
բոյս,
որից իւղ են հա­
նում», րստ Տիրացուեան,
Շօոէոեսէօ § 25
սորեակ
կամ
գաւարս «հօ10ԱՏ 13ՈՅւԱՏ
ն»,
որ մի տեսակ վայրի գարի է,
ՍՈՐԽՈԻՆ
«
ուռի» Բժշ, ունի միայն ՀԲուս.
§ 2799,
ԳԻՌ,— Խրբ,
սօրիւին, սօրիաւն
«
մի տե­
սակ ուռի»,
*
ՍՈՐՆՋԱՆ
«
մի տեսակ
բոյս, լտ,
Շօ1–
օՒսՇԱէՈ ՅԱէԱ1ՈՈ316,
որ
ձնծաղիկի
մի տե­
սակն է, հնապէս կոչուած
\\
Շ.՝լՈՂօձճՇկ\\\$»
(
մանրամասն
տե՛ս
ՏշվճշԼ
Մխ. հեր. §
Ց8ե)
Բժշ. Ամիրտ. (ունին
միայն ՀՀԲ, ՋԲ,
ՓԲ և ՀԲուս. § 1779, § 2800.
չունին ՆՀԲ
և ԱԲ, իսկ Բառ. երեմ, յաւել. 572 դնում է
ա ղ ն ջ ա ն
«
ձիւնածաղիկ,
կառ
թօփու»)։
֊
Արաբ.
Օ Ա է յ ՚ ^ յ ֊ ֊ ֊ Տ Ա Ո ՈյՅՈ
նոյն
նշ. ո֊
րից նաև վրաց.
– "
ց ծ օ Տ յյձ Տ օ սուրինջանի
«
մի
տեսակ
բոյս, ռուս. ^պ6շԱհ, &ՕբՇՈհ
1118111–
1
<08313Ր0 11ր«նՅ։»
(
Չուբինով
2
1201)։
—
Հիւբշ*
277,
Ուղիղ մեկնեց
նախ.
Լ Յ § . ճւ՜էՈ6Ո.
Տէսժ. § 2024։
ՍՈՐՍՈՐ
«
փայլածէ»,
այսպէս
ունի
Բառ,
երեմ, էջ 289. արդեօք ուզում է ասել «փայ­
լածո՞ւ»։
ՍՈԻԱՂ.ԻԷ
«
քաղցից
նուաղիլ»,
ունին մի֊
այն ՀՀԲ, ՋԲ և ԱԲ. մէկ անգամ գտնում եմ
գործածուած
Եղիշ, տիր, 331, «Ոչ ի զգա­
յութենէդ ասեմ, այլ ի մտացդ
սուաղեցե֊
լոց, որ ոչ աճեցուցին զաստուածային
տունկ֊
սրն», բայց նշանակութիւնը
համաձա՞յն
է։
Արմատը
սուաղ
գտնում ենք նաև
անսուաղ
«
անօթի, քաղցած»
Ոսկ, լուս. Վրք. հց.
ան­
սուաղական
Ստեփ. սևան.
անսուաղանալ
Յհ. կթ. Երգն. լուս.
անսուաղութիւն
Փիլ.
Յհ. կթ. Վրք. հց.
զոլգասուաղութիւն
«
միա֊
սին ուտելր, հասարակական
ճաշ» Նոնն. էջ
8
բառերի մէջ. այս բոլորի մէջ
սուաղ
բառի
նշանակութիւնն
է ընդհակառակր
«
ուտել»։
Նոյն
խմբին
է պատկանում
նաև
սուաղ
«
չարքաշ\»
(
չունի ԱԲ) Տաթև. ձմ. ճիը.—
Զսոլաղ և զբարակ կեանս քահանային՝
որ
247
Fonds A.R.A.M