246
ՍՈՐ
ծառի ճեղք, որջ», ա\լբան.
V6էտ
(
< * ե ՚ ( ա 1 օ )
«
խորոմեկ»,
լեթթ.
ՏՅ\\՚3
«
ծառի
խոռոչ»,
միռլ.
ՕէքՅ
«
մէջը փոս»,
ՇԱՅՏՏ
«
խոռոչ»,
թրըտ,
1
<60
«
քարայր», սանս.
Օ^-Յ^Յէտ
«
ուռ­
չիր),
զնդ. Տ՚ԱքՏւ֊ «ծակ», պրս.
է\
Տ՚էՄ՜Ա^
«
ծակ», քրդ.
ՏԱւ՜Յ^,
աֆղան.
Տ11է31, ՏԱ1՚3՜7
«
ծակ» ևն։ Այս բոլորի
պարզ արմատն է
հնխ. \^
ք
Շդ~ «ոլռչիլ, կամարաձև
լինել», որից
յետոյ դրական առումով
«
բարձրութիւն
ձևա­
ցնել» ևբացասական
առումով
«
փոս ձևա­
ցնել, վւոս, խոռոչ»
(
Փօեօւ՜Ո^ 1, 365—6,
^Ձ1ճ6
146,
ՅօւՏՅՇզ 530, 481, » օ ա §
754,
Թ–ոօսէ–1\16Ա16է 162)։
Հյ. բառի
հետ
յատկապէս
համաձայն
են գալիս
յն.
/
ՕՅք)
ե
լտ.
ՇՅ\^61՜ՈՅ՝
կազմուած
֊1՜0
մասնիկով։
Ձայնական
յարաբերութիւնր
ա՛յնպէս է,
ինչպէս
հնխ.
ՈՕ՚\Ո՚ՕՏ>սՈՐ<
ՆՀԲ
լծ.
ծ ո ր , թ ո ր , ձ ո ր , խ ո ր , ս ո ղ
ևն։
յԱՏէւ,
2
շոձտբ.
308
զնդ.
ՏՈ1
«
երթալ»,
սանս.
ՏՈՆ Տ^ՅVՅէ^>
Տէրվ.
ճ1էՅՈՈ.99
սանս.
ՏՅք
«
սրանալ», լտ.
Տ3110
«
ցատ­
կել»,
յն.
6,0117;
«
շտապ»,
հյ.
ս ո ղ ա լ ,
ս ո ւ ր ա լ
ևն։
ՇՅՈ1Ո1, 5է.
եկտօ\. էջ
101
ՍՈՐ
և Հլաւ՝ն\==իտալ.
քօքՕ,
պելասգ.
՝
Հ՚6Հ՚6 «ծակ», իսկ էջ 191
ս ո ր ե լ
և
ջ ո ւ ր
–
սանս.
ՏՅՐՅ, 5
3
ք 3
«
ջուր»։—Հիւնք.
ՍՈՐ
հանում է
ս ա ր
բառից, իսկ
ս ո ր ի լ
ևն
ծ ո ր ի լ
բառից։
Ուղիղ
մեկնութիւնը
տուաւ
1
^ՏԼ
10, 278,
որ յիշում
է Հիւբշ.
1
Ր՜
հ.Ո1.
10, 49։
Տօհշքէ©1օա1էշ
2 0
^ 0 59, 707
փոխառեալ է դնում
զնդ.
Տ՚ՄքՅ–
«
ծակ»
բառից,
(
ընդունելի
չէ, որովհետև զնդ,
Տ1ՄՅ-
պիտի տար հյ.
*
ս ո լ ր ) ։ 1ՀՅքտէ,
Յուշարձան 407
ս ո ր ն լ
և
ծ ո ր ե լ = ս / 7 ս / 6 / յ. ՏէՄ
«
անձրևել», 420
թթր.
ՏԱե, ՏՄ\ք, ՏԱ
«
ջուր»։
ԳԻՌ,-Վն.
ս ո ր
«
ցորենի
անընդհատ
հո֊
սիլը ջաղացքի
կրիճակից»,
՚
էզ՛
ս օ 1
՝
ա ալ
«
փեթակի
ծակից
մեղուների
անընդհատ
դուրս գալը», ունինք նաև Խրբ.
ս ո ա լ
«
ինք­
նիրան
հոսելով ցած թափուիլ»
(
օր, սարի
վրայից
հողերն ու քարերը),
հմմտ,
Ա Ո Ր ա լ
նոյն նշանակութեամբ
Քուչ. 52. «Այդ ո՛՛վ
է երգիքս եկել, որ օտար հողն կու
սորայ»)
ՓՈԽ.-Վրաց.
1
>ՕԴ<Ո(Ո Ա ՈՐՈ
«
ծակ, որջ»,
օս.
շ օ ծ շ օ ց օ ե ե ռ ծ ո ղ ա թ վ ի ս ԱՈՐՈ
«
արջի որջ»,
որից յետ է առնուած Տփ.
Ա Օ ՚ Ր Օ
«
բոյն, սոր,
որջ», ուտ.
ՏՕՐՕ
«
սահիլը,
ՏՕւ՚Օբ՚ՏՍՈ
«
սա­
հիլ»
։
*
ՍՈՐԱԿԱԼ
«
ախոռապետ»,
որ երկու ան­
գամ գործածուած է Բուղ, էջ 128՝ «ախոռա­
պետ»
նշանակութեամբ.
«
Սպանանէր
զսո֊
րակալ ասպաստանին
արքային
Պարսից»
(
ցանկում գրուած է
զորակալն):
=
Պհլ.
տէա՛
«
ձի» բառից
քոր է զնդ. տէձ֊
01՜
Զ «մեծատաւար
(
այսինքն
ուղտ, ձի, եզ,
Էշի, պրս. յ^1^,
կամ
յ
^Լ^\
ԱՏէ՚էՄ
«
հհ֊
ծանելի անասուն, յատկապէս
ձի», օսս,
տէսւ-է՚Յ
«
եզ» = ղոթ.
տէաւ՝,
գերմ.
ՏէԽք
«
ցռւլ»յ + հյ.
կալ։
Ըստ այսմ
հյ.
սորակալ
պէտք է ուղղել
սւոորակալ
(
սխալը յառաջա­
ցած է բոլորագիր
«
ս տ որա կա լ»
գրութեան
մէջ
բազմաթիւ
տառասիւները
իրար խառ­
նելուց, ինչպէս որ նոյնը է՛լ աւելի շփոթե­
լով յառաջացել է
զորակալ): Սորակալ
կա–
րող,է կազմուած
լինել հայերէնի մէջ (ուստի
պէտք կլինի ենթադրել
ստոր
«
ձի» բառի ան­
կախ
գոյութիւնը մեր լեզւում) և կամ թարգ­
մանուած
լիներ պհլ.
Տաւ՜բՅՈ
«
ախոռա­
պետ, մարշաբ֊պրս.
Օ Հ ձ յ * , * * ֊
ՏԱէւՌհ՚ՁՈ
«
նախրարած., այսինքն
այն որ պահպանէ
զջոկս եզանց և ձիոց», որ և յ \ ձ յ ^ 1 ^ ~
ՏԱէԱք–
(13
Ր
«
ախոռակալ
և թարգմանի
գրաստակալ»\
(
ԳԴ)
ձևի վրայից,–ԱՃ.
Աճառ.Ջեռագր. սրբագր. Փա ւստ
ոսի
մէջ (Բանաս, 1904, 246—7)
ուղղում է
բառս
օ.իակսւ|։
նահապետեան, Ուղղագր.
ազգ, մատ. 95 ուղղում է
աիաաոկալ։
Բ6է6ՐՏ Բ\ՏՃ /,
15
սովորակալ։
Առան­
ձին մի յօղոլ ած
ունի բառիս վրայ Վար֊
ղանեան ՀԱ 1924, 65—68,
ուր ուղղում
է
խոոակալ,
ինչպէս
ունինք
իաասսլեա
(
ահ ս այս բառը)։
Աւելի ընդարձակ է
խօսում նահապետեան,
Բազմ. 1924,
161 — 6
և 193— 200, և կցելով
պ,.ս.
ՏէՄ
«
պարիսպ»
բառին՝ հասկանում է «պա–
րըսպապատ
որսատեղի
կառավարիչ»։
Խաչիսար (Խաչիկ Աառաճեան) ՀԱ 1924,
379
դնում է պրս. յյ.^
ՏԱՐ, ՏՕՐ
«
հար­
սանիք» բառով,
իբր թէ
«
թագաւորի
փեսան»։ Ալգեր. Բազմ. 1925, 171
աս՝
Fonds A.R.A.M