Պ Ա Ն
25
ՓՈԽ,— Վրաց,
Յ ծ ց յ ծ ռ ձ *
պահքրորւս
«
վէճ» Միք. զ.2.
ն-ձ-ը^ձո
սապաեքրո
«
մենամարտի
տեղ»,
Յօ^^ՕՅ՚^Օ ս՚եպաեքրե
«
կռուող»։
*
ՊԱՆ, ի
հլ. «կոլոր հաց, բլիթ, նկանակ»
ՍԳր. (15 անգամ գործածուած). Վանակ, հց.
Մ՛եկն, ղևտ. նար. էշ93.
«
մեղրախորիսխ,
մեղրահաց»
Լմբ. առակ. Կլիմաք, Վստկ.
192.
յետնաբար
դրուած է
բան
«
բաղարշ ւիե–
թակի, մ՛եղրահաց» Վստկ. յա։
–3
ն.
Ա
5
Ս
15
«
հաց», որ վախառեալ է լտ.
րՅՈւՏ
(
>ֆրանս.
թ31Ո)
«
հաց» բառից։ Շատ
կարևոր ենմեր բառի Փոխառութեան
հան֊
գամ անքները.
պան
յունարէնից
կազմուած
կեղծ կա՛մ դիտական
տառադարձութիւն
չէ,
որովհետև՝ նախ մինչև
այժմ էլ կենդանի է
բարբառներում,
երկրորդ՝ ըստ
Տօբհօշ10Տ
836՛
յն.
7
է5.՝ւ>1<;
քիչ գործա՛ծական
մի ձև է և
բնաւ չի գտնւում Ս. Գրքի
յոյն
թարգ՚մ՚անու֊
թեան
մէշ։ (Ստուդեցի որ այն բոլոր դէպքե–
րում, ուրհյ. օրինակն
ունի
պան,
յոյնը
դնում է
ՏթէՕՏ
սովորական
ձևր)։ Այս բոլո­
րից կարելի է հետևցնել, թէ հյ.
պան
յունա­
րէնից չէ՛ փոխ առնուած, այլ ուղղակի լա­
տիներենից։
ՏՇՒՄ6<161–, 1Ւ16ՏՁ1Մ. 5 8
մեզանից է
դնում լտ,
բՅՈ1Տ,
նՀԲ լծ, լտ, ձևը, իսկ
Հիւնք. հայերէնր լատիներէնից վախառ­
եալ։ Չէ յիչած
Հիւբչման։
ԳԻՌ.֊Արբ.
բան,
9,
թ.
րօն, բոն,
Սվեդ.
բուն
«
մեղրահաց,
չհալած
մեղր»,
որից և
կազմուած է
մեղրապան
<Հթ. «մեղրախո­
րիսխ»։
Պ ան
(
բոբ՛ը) տ՛ե ս Բան։
•
ՊԱՆԴԵՄԻ
կամ
Պ ԱՆԴԵՄԻՆ
«
հեթանոսա­
կան ժողովրդական հասարակաց տօն», մէկ
անգամ
ունի Ոսկ. եզեկ.։
= Յն,
1
Ա*՝»§7յսՏէ,
ՀՀՀ՝)քյ–ղ\ւ՚., ՀէՅՀն՚գւՕՀ, ա՝մտտՕՀ
«
համաժողովրդական,
հասարակաց»
բառից,
որ կազմուած է
*5"
^
«
ամբողջ» և
Տ^յւՕտ
«
ժո­
ղովուրդ»
բառերից։
Ուղիղ մեկնեց
ՆՀԲ։
•
ՊԱՆԴՈԿԻ
(
սեռ.
֊
կ ա յ , ֊ կ ա շ )
«
իջևան,
անցորդների
օթևան, խան» Ղկ. ժ. 34. Եւիր.
ա, կոր. 72. Սեբեր. Ոսկ. յհ. ր, 33, որ և
պանւլուկի
Վրք, սեղբ. 710.յետնաբար դար­
ձած է
պանդոկ
(
սեռ.
–
ի ) ,
որ և գրուած
պանտոկ, րանոոկ
ճառրնտ. Վրք. հց. Յս.
որդի, Լմբ. ատեն. Գնձ. Մ՛եկն, ղկ. որից
պանդոկապետ
Ղկ. ժ. 35. Սեբեր.
պանդո­
կապան
Պղատ. օրին,
պանդոկապանութիւն
Պղատ. օրին։ նոր գրականի մէջ ընդունուած
է միայն
պանդոկ
ձևը։
֊
Յ ն .
7
է^&ն/տէ<^
«
պանդոկ,
հիւրանոց,
հիւրատուն»
ձևից, որի հետ կան նաև 1(0.՝է–
ՅօՀՏէւ^
«
պանդոկ»,
1
է<ւ՝)ձօյտ.()Հ, «պան՛դոկա՛­
պան», կազմուած է Հօե «բոլոր» և
§Տ^նԱ.0(1
«
ընղուն իլ» բառերից։
Յոյնից է վախառեալ
նաև արաբ.
յ^ԼԼտ քԱՈէէպ
կամ
քԱՈճէպ
«
պանդոկ, խան» (տե՛ս Կամուս, թրք. թրգմ.
Գ.44). վերջինից է հյ.
փնտակ
յետին ձևր,
որ տե՛ս առանձին։—Հիւբշ. էջ 370։
Ա տոլգաբանութիւնր
տալիս է մեզ
հներից Վրք. սեղբ. էջ 710. «Զնոյն .ասել
(
իմա՛
վերոյիշեալ)
պանդուկին, այս է
ամենընկալ»։
նորերից
ուղիղ
մեկնեց
նախ ՀՀԲ. նոյնը նաև նՀԲ, ա\\&
66, 278
և Հիւնք.,
ՊԱՆԴՈՅՐ
«
անմիտ, տխմար, ապուշ» Ոսկ.
մ. բ. 23.Հին բռ. որից
պանդուրութիւն
Ոսկ.
փիլիպ. 406 (չունի
նՀԲ). ենթադրելի է նաև
պանդորր
ձևը, որից կազմուած է
պանդոր­
րութիւն
Սիր. իբ. 16, երկու ձևերի փոխանա­
կութեան համար հմմտ,
անդոյր
և
անդորր։
Հիւնք, հանում է
անդորր
բառից։ ՝
ՓՈԽ.— Հայերէնի՞ց է փոխառեալ, թէ պա­
տահական
նմանութիւն
ունի լազ.
հԱՈ(1սՈ
«
ծոյլ, դատարկապորտ»
(
Աճառ. Արարատ
1911, 417),
ՊԱՆԴՈՒԽՏ, ի-ա
հլ. «նժդեհ,
վտարանդի»
ՍԳր. որից
պանդխտիլ
ՍԳր. Ոսկ. ես.
պան–
դրխտանալ
ՍԳր.
պանդխտեցուցանել
Բ. եզր.
ե.12.նեեմ. է. 6. Գծ. է.4.
պանդխտութիւն
ՍԳր.
պանդխտ ակից
Ոսկ. բ. կոր.
պանդրխ–
տանոց
«
իջևան» Փարպ.։
— (
Պանդուխտ, նրժ–
դեհ
և
եկ
հոմանիշների
տարբերութեան
վրայ
տե՛ս Տաթև. ամ. 360)։
Տէրվ. Մասիս 1882 յունիս 24 հայե­
րէն բառ չի կարծում, բայց օտար լի­
նելն էլչի կարողանում
հաստատել։
նոյն,
Լեզու 1887, 108 հնխ.
ԵՒւՁՈճհ
«
կապել» արմատից՝
–
ուխտ
մասնիկով՝
Fonds A.R.A.M