«
փոքր գաւաթ» ՀՀԲ.
սկահաձև,
«
բաժակաձև
մի զարդ» ՍԳր,
սկէծած կոց
ԱԲ։
֊
Ասոր,
)
ՏւՌՕՁ 1 ՇՏզՅւ՜՚Տ «բաժակ» բառից
( ՚ 8
ք Օ Շ 1 ( 6 1 ւ Ո Յ Ո 1 Ն ԼՇՃ. ՏյՈ
-
.
20
բ), որ գոր­
ծածուած է Ծն. խդ, 2, ուր հայերէնն էլ ունի
ճշտիլ
սկիհ.
(
Եւ զսկիհն իմ արծաթի դիջիք
յամանի կրտսերոյն)։ Տևի համար հմմտ.
ասոր. ՀՋ––֊՝
Ո 9 Տ 1 ւԶ> Ա
ա
շ ի 6 ։
Ասորի բառը
փոխառեալ է յունարէնից. հմմտ. Դ՛ագդ,
օագւՀ,, օա՚քՏՀ,
^x^^ք
)
^0V
և
0
x0
^)0;
«
նաւակ,
ջրաման, լական, բաժակ», որից նաև լտ.
Տ ՕՁթհա ա , Տ ՇՁբ ա ա ,
ՏՕՅթհՁ
«
նաւակ, ա–
ման, բաժակ»։ Համարւում է ծագած
հնխ.
ՏզՏւնե
«
քերել» արմատից
( ՚
Տ Օ ւ Տ ԶՕզ
871—2,
882)։
Սրանց հետ նոյն են հսաքս.
տ1^Ձբ,
հբգ՛
տեՁք,
գերմ.
Տշհշքք
«
ջրաման», որոնք
ոմանք դնում են փոխառեալ
լատինականի
միջոցով (լՀձսքշ 416 բ), ուրիշներ ցեղակից
յունարէնի՝ իբր ծագած
նոյն
տգտեհ
արմա­
տից
(
հօւտտւշզ)։
Աւգերեան, Բցտր, չփ. և կշռ. էջ 165—
6
սկահ
և
սկիհ
կցում է յն.
0
X 0 ^ 0 ;
բա­
ռին։ ԳԴ պրս. ^ Լ – ֊
Տ1§1
«
գինի»։ ՆՀԲ
լծ. յն.
0
X0(^0;» Լ Ձ § . Սւ՜շշՏՇՈ– 2 8 ապա­
կի
բառի հետ։
1
<չՄօ1ւճ6Տ,
օպ*բ. էշ
97—98
իբ
ա
Ր է միացնում կպղվկ.
0
X00001
«
բաժակ», յն.
0
X300;։, օ*6<յ>0Տ,
հբգ՛
տ1սւՄՅ,
սանս, տճս, լտ.
օետշսատ,
հյ.
սկիհ, սկաւառակ, սքօւլել։ Տ ս § § 6 1Հ2
32, 11
կպղվկ.
^/.6xxօ
«
բաժակ»։ Մը֊
նակեան, Հայրենիք 1893 նոյ. 2 առա­
ջարկում է կարդալ բառը
ոսկիհ
ևո՛չ
սըկիհ։
Թիրեաքեան, Պատկ. աշխ. գրակ,
207
և Հիւնք. պրս.
սիկի
«
գինի»։ Ու֊
ղիզ մեկնեց նախ բևեռագիր
(
Բասմա֊
ջեան), Բիւր. 1899, 65, որ կարծում է
թէ Ս, Գրքի թարգմանութեան
ժամա֊
նակ ասոր,
էսկֆո, էսկիֆո
հոմանիշից
տառադարձուած է հայերէն։ 3ակոբեան,
Բիւզանղիոն
X 742
սկիհ = արս.
Տ1§1՚,
իսկ
սկահ = յւե. ս կ ի ՚ ֆ օ ս ։
Հացունի, ճա­
շեր 74 պրս,
Տ1§1
կամյն,
^ք
ՍՅ
Փ
՚
3
* »
5 1
«
ոսկեղէն անօթով»։
ԳԻՌ. — Կր.
սըկիհ,
Սեբ.
սըգիհ,
Ագլ.
ըս–
կիհ,
Պլ.
սիգիհ,
Ակն.
սիգիյհ,
Սլմ. Վն. Տփ.
սըկի,
Հմշ. Շմ.
ոսկի,
Ալշ.
սըգի,
Մշ.
սըգի,
սըգին,
Ռ. Սչ.
սիգի»
Ասլ՛
Ա
ի գ իյ >
Ախց՛ Ջղ՛
Մկ.
ըսկին,
երբ. Տիգ.
սիգին,
Սվեղ.
սըգէքւ,
բոլորն էլ «Հաղորդութեան բաժակ»։
*
ՍԿԱՂԻԴ
«
երկժանի
բրիչ». նորագիւտ
բառ, որ մէկ անդամ գտնում եմ գործած­
ուած Վրք՛ սեղբ. 738 շատ խաթարեալ մի
հատուածի
մէջ. «Ի պաղատան նորա սի֊
ղատուր Կիսիոյ առեալ սկաղիղ,
ինքն և
իւրայովքն ձեռօք նախկի սկսաւ փորել»։
Խաթարեալ մասի դէմ բնագիրն
ունի
1&
Ճպ0\1֊՝)(»
3
X6^177)01(0
8
ւ
*6/
^1
«
կոչեցելոյ
Լատերանեսւոյ
երկժանի»։ Ըստ այսմ
սի–
ղատուր
կիսիոյ
պէտք է կարդալ իբր մէկ
բառ և յապաւելով
սի
նախավանկը՝
ղա–
աուրկիսիոյ
դնել իբր տառադարձութիւն
Ղա տնրանես տյ
բառի, որով
սկաղիղ
կմնայ
իբր
հոմանիշ «երկժանի
—
ՕէՀՏ՚/^է»
ձևի և
թերևս նոյնպէս խաթարեալ տառադարձու­
թիւն, ինչպէս ցոյց է տալիս
–7.
Տ/\/1–կաղի
վեր­
ջաւոր ութ իլն ը։— Աճ.
*
ՍԿԱՄԻՆՈՍ
«
թութ».
ունի
միայն Բռ.
երեմ, յաւել. 572։
= 3ն. €ՏՍ՝/.ձ\~ւ՝10Հ «թութ»։
Ուղիղ մեկնեց
Նորայր ՀԱ 1925, էջ
306,
ՍԿԱՅ, ի
հլ. «հզօր, յաղթանդամ, վիթխա­
րի մարդ» ՍԳր. Եւս. քր. Խոր. որից
սկ այա­
գործ
Բուղ,
սկ այա գն
Եփր. թգ. ծն. և թուոց.
Բուղ,
սկայագօր
Ագաթ,
ս կ այանման
Փարպ.
սկ այաբար
Խոր.— նոյն բառից
հ
սաստ կա­
կանով՝
հսկայ
ՍԳր. Եզն. որից
հսկայագն
Մծբ. Եփր. յես. և թգ. (կրճատ
հսկագն).
հսկայազօր
Ագաթ,
հս կ այաձև
Կալլիսթ. ևն։
Բազմ. 1844, 156 հայերէնից է դնում
յն.վ՜\0–Հև լտ.
§ 1 § Ձ Տ
«
հսկայ»։
86
էէւօհ.
ճ ո Շ Յ 76, 2 5 5
և
Լ Ձ ^ . Սւ–§6Տ0–հ.
940
հյ.
հսկել
և պրս.
բՁՏ^Յէ-Յ
(
իմա՛ հճՏՏւգձՏւ)
«
պատրաստ»։ Մսերեան, ճռաքաղ 1861,
136
իբր
հա ս ա կ ե այ։ ա 116Ր Տ \ \ ^ճ^
42, 2 5 6
հասակ
բառից։ Տէրվ.
ՃԱՅՈՈ.
20—21
հյ.
հսկել, սքանչ
ևն, հսլ.
շսՓս,
Տէսճս
«
հսկայ», գոթ.
ԱՏ~տ1<3՝Տք–ՁՈ,
ան­
գսք.
տ շ ^ ֊ ա ո ,
հբգ՛
Տ Շ Ձ ՚ ^ Օ Ո
«
դիտել»,
լտ.
^ Ձ V 6 0
«
զգուշանալ»,
լիթ. Կ.Տ)ք6խ
«
պահպանել»
ևն բառերի հետ՝ հնխ.
Fonds A.R.A.M