ՍԼԱ
բագ
թռչելը»,
բայց սա արդեօք
սլլալ
Ալշ,
Երև, Տփ. «սահիլ»,
բայի հետ նո՝յն է։
+ ՍԼԱ4-՛, ի-ա
հլ. «նետ կամ աշտեայ» Ա֊
ռակ. իե. 18. Սղ. ծդ. 23. Բուղ. դ. 51. ե.
35.
Եփր. պհ. որից
սլաքալեզու
Մծբ.
սլա­
քարգել
Ցայսմ.
սլաքեալ
Եփր. ծն, էջ 100։
––
Բնիկ հայ բառ, որ կազմուած է
-
աք
մասնիկով հնխ,
1
է՚ս1–
«
սուր, սրածայր» ար­
մատից, սա էլ աճած է
Ա՛Ս–
պարզականից,
որ կրճատ ձևն է
Յ1<՚–Ա
արմ ա տի (տես հյ,
ա ս եղն) ։
Սոյն
հնխ.
1
<՚ս1–
արմատից են նա֊
և սանս.
Շյս13
«
տէզ, նիզակ, ցից, սուր ցաւ»,
լտ. ՇԱ\ՇՃ, հիռլ.
0
Աւ1,
կիմր,
Օ^ԱօՈԸՈ
«
մը–
ժեղ», իսկ
Ս՛Ա–
արմատից՝ տարբեր
մասնի֊
կով՝ սանս,
Շ111ՀՅ–
«
խայթոց»,
զնղ.
տ111<3
«
ասեղ» ևն։ Բոտ այսմ
հյ.
սլաք
բառի նա–
խաձևն է
*
սալ–աք
(՚
Ա ^ Աշ 207—8,
Րօ1<01՚–
պ
1,33
և
405,
Տւ-ՈՕսէ֊յԱշԱւօէ 229 - 2 3 0 ) ։
նՀԲ լծ, թրք,
սիլահ
«
ղէնք» և հյ.
սլանալ։
Ուղիղ
մ1,կնո։թիւնը
մտածեց
նախ Տէրվ,
Ճ Ա Յ Ո Ո .
4,
որ համեմատում
է սանս,
Ր.Ո՚1Յ
«
տէղ» բառի հետ։
1\
Ձ1՜օ1ւ–
(10
Տ, ք*. Օս^ւՓ. 211
կապաղվկ,
Օէ/,ՏԼ)էՏք)
«
խաղի սկաւառակ», սանս.
Ր.ԱՅ
«
քար»,
լտ. տ\\շ\ «կայծքար»
ևն բառերի
հետ։
Հիւնք.
սլանալ
բայից։
Վերի ձևով մեկ­
նեց
1/
ւձշՈ,
Ճ Ո Ո . ՏէսԺ. 78,
որ համո­
զիչ է զանում նաև
1
^0ւ11շէ
(
նամակ
1931
թ. դեկա. 18֊ից)։
Թիրեաքեան,
Արիահայ
բռ. 332պհլ.
^Ա1շ11<
«
սլաք,
տէգ», որ շատ լալ պիտի յարմարի, եթէ
գոյութիւնը
հաս՛տատուի։
Պա՛տահական
նմանութիւն
ունի երր. Ր^ՀԸ
ՏՇՎՅՀ
«
ձեռքի
նիզակ»։
*
ՍԼ ԵՀ
կամ
ՍԼԵԽ, ի
հլ. «զէնք»
Թղթ. դաշ.
18.
Գնձ. Վրդն. պամ. 94. Ուռհ. 426, Կոստ.
երզն. 109. Քուչ. 93. գրուած է
լսեհ, լսեխ
Վրդ. առ. (րստ Ամատունի, Հայոց բառ ու
բան 259 բ)։
֊–
Արաբ.
(
=»ՕԼ֊–
Տ11֊ւ1յ
«
զէնք»։
Ուղիղ մեկնեցին
ՀՀԲ և նՀԲ,
ԳԻՌ.
—
Լ. Ղզ.
Ա)Է11
«
վարաղի
ժանիք»։
լՍԼՆԱՑԵԱԼ
«
շէկ
գոյն ստացած, լտ,
ՏԱ–
եւ՜սքսՏ.».
գիտէ միայն
ներսէսովիչ, Բառ
լտ.֊հյ. 516 բ։
֊
Պէտք է ուղղել
լսնացեալ։ —
Աճ.^
ՍԽԱ
+ ՍԼՈԻ1»
«
սուր»
է՚իիմ. 179 (Գլուխ որ է
սլուր դէպ ի գագաթն)։
––
Կազմուած է
սուր
բառից՝
-
ուլ
մասնի­
կով, իբր
*
սուրուլ;>>*սրուլ>սլուր.
նոյն բա­
ռից
նման
ձեավէոխոլթեամ
բ
յաոաջանում
են նաև
սուլուլ, սուլուլիկ, սուրուխ, սուրու–
իւիկ
հոմ անիշները,
որոնք գործածական
են
բարբառներում
։ -
Աճ.
ԳԻՌ. — Երև.
սլուր
«
սուր,
սրածայր»։
+ ՍԽԱԼ
(
հոլովումը
յայտնի
չէ)
«
թիւրու­
թիւն, պա կա ս ութիւն,
յանցանք»
Գծ. իէ. 9.
Եղիշ. «թուով պակաս,
Ո1ւՈԱՏ.»
Եւս. քր. (օր.
միով սխալ
«
մէկ պակաս» Եւս.– քր. ա. 371,
372,
երկու սխալ
«
երկու պակաս,
—
2»
Եւս.
քր. ա.էջ 372). որից
սխալել
կամ
սխալիլ
((1
1
Ր
1՚"1
ՐԼ
>
խոտորիլ. դայթիլ, սխալ
գործել»
ՍԳր.
սխալել ի ծննդենէ
«
վիժել» ՍԳր.
սխա­
լաւոր
Ոսկ. մ. ա. 5.
անսխալ
Առակ. ժե. 7.
իմ. գ. 15. Եւս, քր.
արագասխալ
Ոսկ. եփես.
հանապազասխալ
Սկևռ, աղ. նար.
դիւրա­
սխալ
Իդն. Շնորհ,
երդմնասխ՛ալ
Վրք. ոսկ.
Մաշա,
բազմասխալ
նար,
սխալակ
«
սխալ»
Վրղն. ծն, և ել,
սխալագրութիւն, սխալ,
մունք
(
նոր բառեր), դրուած է նաև
սղայ.—
միջին հայ, կայ
զաղալ
Անսիզք
81։
—
Տե՛ս
նաև
յաջորդը։
֊–
Բնիկ
հայ բառ՝
հնխ. Տ,(փ՚ձ\– արմատից,
հմմտ. սանս.
տ1<հտ1, տեՒւ313ւ6
«
սխալիլ, երե­
րալ, տատանիլ, դողդոջել, թերանալ», անց.
դերբ.
տ1<Ւ1Ձ1ւէՁ–
«
դողդոջուն, վարանոտ, երե­
րուն, դողդոջ, սխալ, թերի, սակաւիկ, պա­
կասաւոր»,
Տ1<Ւ131ՅՈՅ–
«
երերումն,
դողդոջիւն,
սի,ալանք», և նւազ հաւանաբար
յն. օգԱճ)֊Ա)
«
սահեցնել,
սխալեցնել, խաբել»,
ՕՓՕէ/^Օլւօ ւ
«
սահիլ, սայթաքիլ,
ընկնել, սխալիլ, թերա­
նալ», Յգձճււօւ «սխալանք, վրիպակ,
թերու­
թիւն, արկած, աղէտ»,
Շ՚յյԱճ-թՕՀ «սահուն,
անհաստատ, վտանգաւոր»
(
ՓօԱօւ՜Ո^՛ 2, 599,
ՏօւՏՅշգ 927,
\
Վճ\ձճ
269, 8
ւ–Ա§Մ13ՈՈ 0.1-ճւ֊.
2
/ 432, 587)։
Տե՛ս նաև
շեղ
և
փուլ։ -
Հիւբշ.
490,
ա\Խ
տ գ յ ա
38, 582
սան,,.
տ
*
հ * ւ
ձևի հետ։ Այսպէս նաև Տէրվ.
յ\1էՅՈՈ.
28,
նախալ. էջ 112, Մասիս 1881 մա֊
յիս 12, և
^ Տ Լ
8, 294՝
որ չի
ընդունում
յունարէնի կապը և կցում է
224
Fonds A.R.A.M