Ս Ի Փ
223
ՍԼԱ
դիր հրամանի կարդեալ
զնա սիւրուջ ըզբա–
ղում սահմանաց, այս է
զօրաժողով»։
Անշուշտ թրք՛ բառ է, բայց չունին ո չ
Տ^/^ՅՐՕՏ՚ե,
ոչ ԳԴ և ո՛չ էլ Կամուս։
*
Ս Ի Փ Ի Ռ Ո Ն
«
մի տեսակ պարարտ և մշտա­
դալար
խոտաբոյս,
գառնադմակ,
վայրի
ազոխ, փերփեր քարի, ֆր, խսնձ^Շ» Գա֊
զիան, ունի
միայն
նորայր, Բռ, ֆրանս.
715
բ,
= Լտ.
Տ6աբ61՜՝\քւ\աՈ1
«
մշտադալար» բա­
ռից,
Ուղիղ մեկնեց նորայր՝
անդ։
*
Ս Ի Փ Ո Ն
«
տղայոց
նուազելու
փչողական
մի գործիք»,
ունի միայն ՓԲ՝ առանց Վկա­
յութեան, որով յայտնի չէ թէ հի՞ն է,թէ նո­
րամուտ։
Ս իջին հայերէնում գտնում եմ
ս ի –
ֆ ո ւ ն
«
գինին տակառից
քաշելու
խողովակ»
Վստկ. 98. «Եւ այլք երկայն
սիֆուն
շինեն
և մինչև ի վայր ի յատակն ի մրուրն
մխեն»։
= 3ն. 01ՓԱ>՝յ «խողովակ, ջրհան, բերանով
ջուր ցայտեցնելու
մի գործիք», որից ֆրանս.
Տ1բհ0Ո
«
խողովակ», պէտք է լինի նաև ա֊
բաբ. Օյ.ձ^~,
*
ՏւքԱՈ,
որ Վաստակոց
գրքի
թարգմանութեամբ
յոլնարէնից
անցել է ա–
րաբերէնի և այս տեղից էլհայերէնի։ — Աճ.
*
Ս Ի Ք , ո
հլ. «բարակ
քամի»
Եզն. 92. Ա֊
ղաթ. Ոսկ. եբր. փիլ. նիւս. կազմ, որից
ս ք ա ­
խ ա ռ ն
ճառընտ.
ս ի ք ա շ ա ր ժ
Երգն. լս.
խա ­
ղ ա ղ ա ս ի ք
Փարպ. Տես. սահ. 48. ճառընտ.
դ ժ ն դ ա կ ա ս ի ք
նար. առաք. 424 (չունի նՀԲ).
ք ա ղ ց ր ա ս ի ք
Ոսկիփ. Վրք. հց. Վանակ, յոբ.—
Հիւսիսային
Հայաստանում
գործածական
բառ էր, որի տեղ հարալայինները
ունէին
ա յ ս
(
տե՛ս այս բառը)։
Գրուած է նաև
ս ի ւ ք )
սիգ,
ս
ի կ ՛
իսկ
ա
ՐԳԻ
գրականի մէջ կայ
միայն
ս ի ւ ք
ձևով։ — ԱԲ կասկածով
նշանա­
կում է նաև
ս ի ք
«
երաժշտական
գործիք
մը»։
= Ասոբ. ղւռ. անծանօթ
մի ձևից փոխառ­
եալ. հմմտ. ասոր, ՝^֊–> յ 21զճ «փոթորիկ»,
արաբ.(ձ–>յ ~Հգ> ասուր,
շ պ ս
«
քամի»,
բուն
գրական ասորի ձևը յարմար չէ, որովհետև
պիտի տար
հյ.
*
գ ի կ ա յ
կամ
*
գ ի կ ՛
Բ
ա
1
ց
անշուշտ կար սրա հետ նաև գաւառական
մի ձև՝
ս
նախաձայնով,
հմմտ. արաբ. ^.^^–
Տ|Ա|
«
հողմ, քամի» և մանաւանդ
սումեր.
Տ1§ «քամի»։—Հիւբշ.
316։
նՀԲ լծ. յն. ՝խ%Պ
«
շունչ, ոգի», հյ.
ս ղ ո խ ,
թրք.
ս օ լ ո ւ գ
«
շունչ»։ Տէրվ.
էՅՈՈ.
6
թերևս
յն. ՚ի՜ԼՊ՛ Այ
սա
է" նաև
Հիւնք. (բայց
յն. ՚կօ՜Լ՜ղ նշանակում է
«
շունչ, ողի, հողի, անձ» և չունի «քա­
մի»
նշանսւկոլթիւնր)։
ր^ՅՐՏէ,
Յուշար­
ձան 407 սումեր.
Տ1§
«
քամի»,
Տ Ա §
«
փո­
թորիկ»։
ԳԻՌ,-Մշ.
ս ի կ
«
հովիկ,
քամի»։
ՍԼԱԼ
«
դիտել,
ուշադրութեամբ
նայիլ»,
նորագիւտ բառ, որմէկ անգամ գտնում եմ
գործածուած
ԺԶ դարոլ մի տաղի մէջ. հրտր,
Ակինեան ՀԱ 1930, էջ 594. Տաղ վասն
ակռայի, տող 35.
«
Զիս կու խաբէ թէ չի
ցաւիր, Տեսնամ քանի օր մի անցնի, Ակռաս
սըլայ ու կու հայի,
Զվ
ա
յ
կոլտայ
խորված
մսի»։
ԳԻՌ. — Խրբ.
ս լ ա լ ՝
նոյն
նշ.։
+ Ս Լ ԱՆԱ Լ
«
արագ թռչել, վազել,
սուրալ»
ՍԳր. Եզն. Փարպ. որից
ս լ ա ց ո ւ մ ն
Խոր.
Փարպ.
ս լ ա ց ո ւ ց ա ն ե լ
Լմբ. իմ.
ս լ ա ց ք
Տօնակ.
ս լ ա ց ո ւ թ ի ւ ն
Թէոդ. խչ,
ե ր ա գ ա ս լ ա ց
Վեցօր.
ք ա ջ ա ս լ ա ց ի կ
Ասող.։
֊–
Բնիկ
հայ բառ՝ հնխ.
1(՚
ս1–
արմատից,
հմմտ. ալբան.
ՏԱ1՚6Ո1
«
յարձակիլ,
վազել,
վրան վազել»,
ՏԱ1՚ՈՆ
Տ՜Մ1՚ա©
«
աճապա­
րանք»,
՚՝/81՚
է–ՏԱւ՚61Ո
«
յարձակիլ,
խոյանալ»,
թերևս նաև հսլ.
Տ ս1ճ
«
դեսպան»,
Տ&1շէ–
սերբ.
Տ ա 1, §՝1^3Ա,
ռուս.
ՇյւՅէհ,
ՇհՍւՅ՚ւհ
«
ուղարկել»։
նՀԲ
«
ս ր ա ն ա լ
սրպէս
ս լ ա ք
նետի»։
մստէւ, 26Ոճտբ. 307 ս ր ա ն ա լ
ձևի հետ՝
զնղ,
Տւ՝1
«
երթալ»
բառի տակ, իբր
սանս, դո,
Շ ^ Յ ^ Յ Ա »
Տէրվ. ձ1է&ՈՈ. 98
սր անա լ, սուրալ, ս ո ղ ա լ
և ուրիշ բազ­
մաթիւ բառերի հետ՝ սանս. Տձէ «հոսիլ,
սուրալ»։
8
ս ^ 6 ,
Տէւ՝. Ա.
Խո\.
131
ս ր ա ն ա լ
բառից։
Հիւնք.
ս ո ւ լ ա ն ա լ
բա­
յից։
Տ օ հ 6 ք է 6 1 օ ա է շ 8 8 28, 283
և29,
48,
61
սանս.
Ր,Յ1ՅԱ
«
վեր կենալ, շտապել»,
լիթ՛
Տւ31աԱ
«
այս ու այն կողմ
վազվզեր։
Ուղիղ մեկնութիւնը տուաւ Լ՚ւձԽ, ԽէՂՂ.
Տէսճ. 77։ Ր^տ է,
Յուշարձան 424 օսմ.
Տ31-Ո13Գ
«
ուղարկել»,
թթր,
Տ31, Տս1,
ՏԱ
(
թրք՛
Տ31–1ՅՈ–1ՈՅԳ,)
«
երերալ»։
ԳԻՌ, — Մշ.
սլալ, ս լ վ լ ա լ
«
թռչունների
ա֊
Fonds A.R.A.M