ՍԻԻ
222
ատշ1ւ6 Տէսժ.
Լօւբշւշ
1877,
էջ 618
(
ըստ
ՀԱ 1893,
219
ծան.)
դնում է
փիւնիկերէնից։
(
Սակայն
եբր. Կկգ
՜
ԱՈ
բառը ըստ
06
Տ6ՈԱ1Տ 343
անստոյգ
է և
թերևս ասուր,
1
<31\>73ՈԱ,
պրս. արաբ.
0\
Հ
*
Հ
Ա Յ^ ^Յ Տ Ո
«
Երևակ» բառն է)ւՏէրվ.
ճ1էՅՈՈ. 102
յն.
"՛՛
է»՝՛
ձևի հետ,
բայց
ո՛չ սանս.
տէհւ1Ո՚3,
որին
կցում
է
հյ.
ցից
բառը։
ն1
\.
Ն\\\&Հ
8 8 1, 290
տալիս է
ուղիղ մեկնութիւնը։
Հիւբշ.
ԽՈՂ.
Տէսճ.
§ 251
կցում է յն.
^1ւօ^ ֊ին, որի
նա֊
խաձևը դնում է
*7.
ւք(07,
որով և հայերէ­
նը
*
ս ի ՚ ա ւ ն
կամ
*
ս է վ ան։ Օտէհօքք Տ ձ
2, 53
և
Բ Յ ^ ^ Ձ
1, 290
հյ. և յն. բառե­
րի նախաձևը
դնում
է *\
Հ
Ղ
Տ
ՕՈ,
որին
կցում է նաև սանս.
Տ ՚ 1 Տ
«
աւելորդ
մնալ»։
(
Յաջորդ քննիչները,
8
Ձ1–էհ0101Ո36 ՏէսԺ.
//. 36, 8
ա § աՅո ո
ա
1, 298,
ՑօւտՁշզ
463
և
Բօեօա^ / ,
451
դնում են
Հ՚ւ6ո–
կամ
1
< ՚ 1 Տ ճ ո ֊ ,
և այլ ևս սեմական ծագ­
ման մասին
չի խօսւում)։
Յակոբեան,
Բիւզ. –V՛ 479 պրս.
սիւթուն։
Պ ատահա֊
կան
նմանութիւն
ունին արաբ.
01
^.–է
ւՏ^ՅՈ
«
սիւն» (Կամուս, թրք. թրգմ. Գ,
760)
և եբր. Ն\՝՝՝ձ
Տ1^ԱՈ
«
շիրմի
կո­
թող»
(
Օօ.Տ6Ոատ
682)։
ԳԻՌ.֊֊Ագլ.
Գոր. Ղրբ.
սիւն,
Ալշ. Ախց.
Կր. Հմշ. Մկ. Մշ. Մրղ. ննխ. Սլմ. Վն. Սեբ.
Տիգ. Տփ.
սուն,
Երև.
սուն, սին,
Խրբ.
սօն,
Հճ.
սին.
Սվեղ.
սայն. —
նոր բառեր են
սնա–
ւոակ, սնափայտ, սնադդակ, սնդլուիւ, սըն–
դուրս, սնքար։
< ՍԻՒՆԻՈԼՈՆ
«
հան դանակ,
ղաշն հաւա­
տոյ» Պրպմ. 428. էծ. պրպմ. 767,
= 3ն.
օ ս յ ւ Տ օ ^ օ ^ ,
որից նաև լտ.
Տ^Ո՜ւեօ1սա
«
նշան,
ղաշն,
հանգանակ
հաւատոյ»։ —
Հիւբշ. 379։
Ուղիղ մեկնեցին
ՀՀԲ և նՀԲ,
•
ՍԻՒՆԻՔՈՍԱԿԱՆ
«
շարունակուող,
ան­
ընդհատ
(
ջերմի համար ասուած)»
Մաղ. թղ.
74, 135,
= 3ն. 0Ս՝1–)լ&>Հ «անընդհատաբար,
շար ո։ ֊
նակեալ կերպով»
մակբայից՝
հյ.
–
ական
մասնիկով
կազմուած, (ֆրանս. ևս
Տ^՚ՈՕ–
գԱ6).
ըստ
այսմ մեր բառը կարելի է ուղղել
սիւնեքոսական։—
Հիւբշ.
379։
Ուղիղ մեկնեց նախ նՀԲ,
Սիւնկղիտւա
տե՛ս
Սինկղիտոս։
•
ՍԻՒՆՀՈԴՈՍ (ի, ի-ա
հլ. ըստ
նՀԲ)
«
եկեղեցական
մեծ
ժողով»
Բուղ. Սերեր,
էջ 140, նար. Շնորհ. Տօնակ. Յայսմ. որից
սիւնհոդոսական
Ադաթ. Կորիւն։
֊–
Ասոր.
ԼՀ
ՕՕ Օ
Հ
ՕՒ՛ Օ֊֊ՕՕ
ՏԱՈհօճօՏ,
որ և
֊0
~~> օ Հ Օ֊ւ Օ^չ-Օ
ՏԱՈՕՃՕՏ
ձևից (կէտ ա դրեալ
չլինելով ընթերցանութիւնը
անորոշ է), որ իր
Հերթին փոխառեալ
է յն. ՚-ե^օեօՀ, «ժողով,
մա­
նաւանդ գիտական
կամ եկեղեցական
ժողով»
բառից։
Սրանից են նաև
լտ.
Տ^՚ՈՕճսՏ,
ֆը–
րանս. գերմ.
ՏյաՕ(1&,
վրաց.
եօ6ոքօօ սինոդի,
ռուս. ՕւԱՕյւ՚հ (որից և արևելեան
գրականի
մէջ՝
սինօդ
«
էջմիածնի
Սինօդր»),
և
մինչև
իսկ քրդ. ^ յ ձ յ ձ ^
տտօճստ (յստէւ, Օւօէ.
1
Հս1"ճ6 246)։
Հայերէնը ուղղակի
յունարէնից
չէ՝
Ո
ձայնի պատճառաւ, որ չկայ
յոլնարէ֊
նում, բայց գտնլում է ասորերէնում։
(
Այս &
ՕՀ ձայնը Յակոբ
Եդեսացին
(–\–708)
պա­
տուի ր ում է չգրել՝
համաձայն
յունարէնի.
81՜001
<61Ո1. Լշճ. Տ^1՜–
231
ա)։ Յառաջացած
է
անշուշտ
յն. բառը ստուգաբանելով
<ՅՀ>՝)
«
կից»
–\–
եօ6զ «ճանապարհ»
բառերից,
հմմտ. Կնիք
հաւ,
էջ 58 «Սիւնհոդոս,
որ է ժողով,
որ
թարգմանի զուգաճան՚ապաբհք»,
նաև
Յհ. իմ.
խոստ, 12 «Սիւնհոդոս
ժողովոյն, որ անուա­
նի
զուգաճանապարհ»։
ՀՀԲ, նՀԲ և Հիւբշ.
280
գնում են
յունարէնից։
Միայն նորայր,
Կոր.
վրդ,
124
հիմնուելով
ո
ձայնի վրայ՝ գնում է
ասորերէնից։
ՍԻԻՍ
(
սեռ,
սիւսի)
«
չորս կողմը պատ
քա­
շած արհեստական
մեծ որսատեղ».
ունի
միայն
Բուղ, երեք անգամ՝ տպ.
Վեն.
1889,
էջ 120, 123, 124 (ձձ.
Սիւնեացն, նիւսին, ի
սիւնսն),
բոլորն էլ Դ. գլ. ժե։
Քննիչները առհասարակ
համարել
են
յատուկ
անուն։ Վերի
ձևով մեկնեց
Ա֊
ճառ. Տեղեկ. Համալս. 1,
169—170։
-
ՍԻԻՐՈԻՋ
«
զօրահաւաք
կազմակերպող
պաշտօնեայ»,
նորագիւտ
բառ,
որ մէկ
ան­
գամ
գտնում
եմ գործածուած
Պտւմ, ԺԹ
դարից (Դիւան
Ժ, էջ 449), «Կոչեաց սպա­
րապետն
զՄէահմատ
փաշայն
և ետ
նմա
Fonds A.R.A.M