ՍԻՐ
219
ՍԻՐ
Մազ, իե. «Տ արրա^կան իմն նուիրաձիր
իբրու
զսիր ղ
ո
Վ\
ա
ցոլցիչ
և զտարափ ի տապացեալ
ժամանակս»։
ՆՀԲ մեկնում է
«
խոնաւութիւն,
անձրև, տարափ», ՋԲ «պարզ օդ», ԱԲ
թա­
ցութիւն, ցօղախառն
մեղմ
օդ»։
Թուի թէ
ուղղելի է պարզապէս
սիք։
ՆՀԲ պրս.
թիւ՛, թէրի,
յորմէ թրք.
թէր
«
քիրտն»,
իսկ
սէրին
«
զով»։
Թիրեաքե֊
ան, Արիահայ բռ. էջ 331 պրս.
յ^^յ
ՏՄ
«
կլիմայ»
բառն
է. ինչ.
^ՅՈ՜ՈՏՄ
«
տաք
կլիմայ»,
Տ ՅՐ ճ Տ Մ
«
ցուրտ
կլի­
մայ»։
ՍԻՐ.
անստոյգ բառ, որ առանձին էլ ան­
գործածական
է. սրանից
ոլնինք
մեծասիր
և
սրական
աստղաբաշխական
բառերը, որ մէկ
մէկ անգամ գործածուած
եմ գտնում Շիր,
էջ 65, 66, «Մեծասիր դօտին, որ կոչին ան­
գոն
կոռոնաւոր
(
երկնքի
եօթը
գօտիներից
մին). Սրական գօտի՝ ուր են երկոտասան
կենդանակերպք»
։
ՍԻՐ
«
մեղկ,
թոյլ, կանացի, վաւաշոտ», մի
անգամ
ունի Փիլ, լին. 324, «Լիրբ
հայեց­
ուածք և վիզ բարձր և ստէպ ստէպ շար­
ժումն յօնաց և սիր
գնացք»։
ՍԻՐ
«
արքայ, իշխան»
Լմբ, առ
լև. 1865,
էջ 240,Սամ, անեց, շար, 148, Անսիզք, էջ
3,
Թլկր, 56,
֊
Ֆրանս,
Տ Մ Ը
«
տէր՛ արքայ», որ ծագում
է լտ.
Տ6Ո10ք
«
ծերագոյն»
բառից
(
տե՛ս
դ1\)։–Հիլբշ.
390,
ՆՀԲ «բառ գաղղիացլոց»։
էմին,
Օօ–
բշռՕՀԱ (1865), էջ 180 յն.
7.6,010;»
ՍԻՐԱԿ.
անյայտ իմաստով.
գործածուած
է մէկ անգամ Մխ. բժշ. 146
սիրակ նուշ՝
իբր
դեղ։
Տճձ–\, Մխ. հեր. § 405 համարում է
սուր
«
ՏԸ.\\է\ճ» բառի նուազականը,
որ
անյարմար է։
ՍԻՐԱՄ
«
ճակաին
սպի տակ
նշանով եզ»
Վրդ՛ առ. հրտր. Մառ.
էջ 12
(–
նորայր,
Բառ. ֆրանս. 497 բ)։
Մ առ, Վրղն. առ.
I, էջ 32
ծանօթ
չլինելով
բառիս նշանակութեան,
մեկ­
նում է պրս,
^ Լ օ ք ^ ^ Տ Ձ ւ ՜ ճ ա յ ւ յ
«
լուծ»
կամ
լ արաբ. 0 \ ւ * յ
Փ ՄՅ Ո
(
օսմ. հնչումով
Տ1-
֊.՚
ՀՃՈ)
«
եզներ»։
ԳԻՌ.-Սեբ. Վն.
սիրաւք։
*
ՍԻՐԱՄԱՐԳ, ի-ա
հլ. «գեղեցիկ
մի
թըռ֊
չուն է. լտ.
թ 3 \ ՚ 0 ,
տճկ.
թա վ աս »
Գ. թագ. ժ.
22.
բ. մնաց. թ. 21. Եզն. Վեցօր. 163. Փիլ.
Պիտ. որ և գրուած
սիրամարք
Վրդ. առկ, 35.
որից
սիրամարգաշատ
Խոր. բ. 81։
= Իբր Հայաստանում
չգտնուող մի թռչու­
նի անուն, անշուշտ օտար է. ծագում է, ինչ­
ս/էս ցոյց են տալիս գաւառականները,
*
ս ի –
նամարդ
ձևից և փոխառեալ
է իըանեանից.
հմմտ.
զնդ.
ՏՅՇՈ՚Օ-ՈՈՅքՅ^Օ,
պհլ.
Տ6Ո ( օ ) -
ա1Մս1<, Տ6Ո–1–ա1Մ՚Մ1<,
պաղ.
տ1ՈՈ11ՄԱ,
պրս.
է^յՀ.^~>
Տա1Ա1՚7
«
պասկուճ» (ըստ ԳԴ
«
թըռ֊
չուն ինչ անդոյ ըստ
իրին
և ասի
զնմանէ
թէ է յաղթանդամ
և զարմանալի
ըստ
որ֊
պիսութեան». —մեր գաւառականների
մէջ էլ
սինամարդը առասպելական
մի թռչուն է և
ո՛չ «սիրամարգ»)։
Պ արսկերէնից
է փոխա­
ռեալ ասոր,
յ
Օ֊–ՀձՏՀյՁ0
ՏԱՄՄէ
«
առասպե­
լական մի թռչուն»։
Ինճիճեան,
Հնախ.
Գ. 21 և ՆՀԲ
սիրող մար գ ա ց։ Լց~. Սւ–§6Տօհ. 778,
06
Տ. ճեհճ. 227, 39, 66ւէւ–. ե1<էւ–. Լ6Ճ.
65
տա
լիս է վերի
մեկնութիւնը։
ՏԳյա
64,
453
մերժելով
այս՝ դնում
է հյ.
սէր + մարգ =
պրս.
1
Ո1Մ՚\>
«
թըռ֊
չուն», իբր «սիրելի
թռչուն»։ Պատկ.
Խոր. աշխ. 84 պրս. ՀյՀ^
ՈԱՄ^-է–
Տա
«
չինական
հաւ»։
Հիւբշ. 237
ծա֊
նօթ չլինելով գաւառական
ձևերին և նը–
շանա կութեան,
մերժում
է վերի մեկ­
նութիւնը, բառի
վերջի
մասը
միայն
հաւանական
է համարում
կցել
լոր– ա–
մարգի
բառի
երկրորդ
մասին։
Մառ
֊
ՀևԱ
1918,
էջ 2086
սիր–
համարում
է
վրաց.
օօ ծ
սիր
«
թռչուն,
ճնճղուկ»,
որից-օձէ-֊ձՀոը–
սիր - ա քլեմ
«
ջայլամ»։
ԳԻՌ
Ախց.
սիրամարք,
Մշ.
սինամարք,
Ալշ.
սինամաճաֆք,
Վն.
սինամախաֆք,
Բղ.
սիմամոն |սաֆք։
*
ՍԻՐ ԱՅ, ի
հլ. «չուան,
սէզէ
հիւսուած
պարան» Ոսկիփ. Վրք. հց. Միխ. աս. 207
(
տպ.
Սիրա՝
իբր յատուկ
անուն),
«
շարք,
կարգ» Պրոկղ. (րստ Տաշեան, Մատ. մանր.
ուսումն.
Ա. էջ 39 և Նորայր,
Բառ,
ֆր,
Տ6Ո6) ;
Fonds A.R.A.M