ճըն)։ Ք՛ուի թէ սրանց հետ նոյն է նաև
սինձ
կամ
սինծ
«
մածուցիկ
նիւթ» Փիլ. լին. 21,
Անի պերիարմ. Պիտ.391. Երզն. մաթ. 390
(
հմմտ.
շւ՝էշ
խոտը և մածուցիկ
հիւթը),
եթէ սակայն այս բոլորը պէտք չէ փոխել
սոսինձ,
հակառակ
այսքան յաճախ գործա­
ծուած
լինելուն։
Տէրվ.
Ճ11ՁՈՈ- 100 սինձ
և կրկնուած
սոսինձ
կցում է սանս.
Տ1ս1ւ
«
պարար­
տանալ, կցել»,
ՏՈԸհՁ
«
կս/չուն ութիւն,
ճարպ, իւղ» բառերին։
5
ս § § 6
1
Լ7.
32,
86
և Մ 1, 451
սինձ
«
մածուցիկ
նիւթ»
և
սոսինձ
փոխառեալ է դնում
ոչ֊հնդԼ֊
լրոպական մի լեզուից. հմմտ.
կազի֊
կում.
Տ1ՈՅ.
ավար.
ՏՏ1ՈՕ
«
սոսինձ»,
ՑՏԸ(16շն
«
սոսինձով
կպցնել»։
Հիւնք.
սանձ
և
ցանց
բառերի
հևս։։ Աճառ. ՀԱ
1908, 121
նոյն է դնում
ս էզ
բառի հետ
և նախաձևը
համարում է
*
ս է ն ձ ։ ԲՅ1–
ահձպ ՀԱ 1908, 343 հնխ. շճ՚Օւ
«
ու­
տել» արմատից։
Պատահակա՛՛ն
նմա­
նութիւն
ունին արդեօք արաբ.
ՀԷ
Լ^,ՏԱ1՜\1
(
կարելի էր նաև Տա) կարդալ)
«
յու–
նաբ» (Կամուս, թրք–
թրղմ. Ա. 414),
քրդ.
ՏՕՈյւ
«
փշատ»։
ԳԻՌ.֊Մկ.
Ջղ.
սինձ,
Աթ.
սր՝նձ,
Ղրբ.
ս է ՚ ղ ն ը ,
Շմ.
ս ը ՚ դ ն ր ,
Գնձ.
սի՛գը,
Աղլ,
ս ա -
օնը,
Ղզ.
ս
ի դ ՛
Սվեղ.
սնձաց.
(
ծառը՝
սլւնձ–
դինա)
«
անտառի
ալոճ, մկնալոճ»
(
նոյն է
նաև
սինձ
Տիվրիկում՝
«
ալոճ»),
որից Ղրբ–
սղնէ
«
սնձենի».֊֊Ալշ.
Երև. Մկ.
Մշ. Ջղ\
Սեբ. Վն.
սինձ,
Ախց. Կր.
սինծ
«
խոտը»
(
ըստ Արթինեան,
Տունկերը 30
էք3^օբօ^011
թքՅէօոտւտ Լ ) :
ՓՈԽ
Տիրացուեան,
Ըօսէոհսէօ §՛ 204
Տրապիզոնի
թուրքերէնով
դրած է
անիծ ա–
ղանի
(
հարցականով և հակառակ իր սովո­
րութեան առանց իտալերէն ևս տառադար­
ձելու), համարում եմ
ա
և
ս
տառերի
նմա֊
նութիլնից յառաջացած
սխալ մի ձև, որի ու֊
ղիղր հայերէնից փոխառեալ
մի ձև սլէտք է
լինի,
«
մկնալոջ»
նշանակութեամբ. ըստ
այսմ հմմտ. վերի արաբ, և քրդ. ձևերը։
•
ՍԻՆՏԵԿՆՈՍ
կամ
ՍՆԴԵԿՆՈՍ
«
որղիացեալ
ի սուրբ աւազանէն,
որս/էս
կնքահայր և
սան» Սխ. դտ. օր. թգ. Վրդն. առկ. 52, 90.
սխալ գրուած
սանաիկոս
Կանոն.
/
$6* = սնի–
կոս
Շողակաթ 44,
սանսփկնոց, սսւնաիկոս
Տաթև. մեկն. ես. խգ. ժ., որից
սենդեկնոսու–
թիւն
(
անշուշտ
շփոթոլած
սնդիկՏ
և
ստնդի
բառերի հետ) «որդեգրութիւն»
Անկ. գիրք
նոր կտ. 387, 396, 405, 413։
= 3ն.
Յս71ձ/^օ;
«
կաթնեղբայր,
կաթնքոյր,
կնքահայր,
կնքամայր»։
—
Հիւբշ. էջ 379։
Ուղիղ մեկնեց նախ նՀԲ։ Տե՛ս և Գա֊
րեգին վրղ. Շողակաթ, էջ 44 ծան., Ա֊
ճառ. Հայ. նոր բառեր
հին մա՛տ. Բ.
168,
*
ՍԻՆՕՌ
«
սահման,
պայման,
որոշումն»
Ուռհ. 372, Անսիզք 39, Մխ. դտ. օր. թաղ.
Շնորհ, առակ 116, Վստկ. 200. որից
սի–
նօոեալ
«
սահմանը
քաշած»
Ուռհ. 216.
սինօոկից
«
սահմանակից
հարևան» Սմբ,
դատ. 9.
սինօւսդա1ւ
«
սահմանապահ»
Սմբ.
դատ. 21։
֊֊
Յն.
օե՝ւ<ՀյՕ՜ «յարակից,
սահմանակից»,
միջին և նոր յն. «սահման»
(
ՏօբհօօԽտ
1052).
ծագում է
30՛՛
«
կից» և
օթօ;
«
սահ.
ման» բառերից. որից փոխառեալ
է նաև
թրք. յՀ.Լ^^
Տ11101՜
«
սահման»։
Ուղիղ մեկնեց ՆՀԲ,
ՍԻ՚ՈԱՑ
«
պասւ ն էշ կամ 2Րք
ա
պարիսպն 1>*
յիշում է միայն Բառ. երեմ, էջ 267՝
պատնէշ
բառի բացաարութեան
մէջ՝ հեաևեալ
ձևով*
«
սյատնէշ.
շրջասքարիսսք կամ սիպայ))։
ՍԻ՚՚ւե՚է
կամ
ՍԻՎՆՂ
«
ուտելի մի բանջար
է.
(201-
ՕՈՕթԱՏ,
եսոաա
131
ՇՅՈՅ»
(
ըստ Արթի­
նեան, Տունկերը 65
1՝
Յ10ՁՈՅ Բաա,
արևել.
թրք.
ղ
ա
ղ այաղի,
որ է «սագի ոտք») Բմշ.
ունի միայն ՀԲուս,
§
2754։
ԳԻՌ
Մշ.
սիբեղ,
Ալշ.
սիբեխ,
Երև. Ղրբ–
սի՛րէդ,
Վն.
սիվեղ,
Սլմ.
սվեղ, սվեղ՛
ևն։
Սիպէ
տե՛ս Սեպեան։
ՍԻՍՍ.ԿՍ.ՅՔ
կամ
ՍԻ ՊԱԿԱՅՔ
«
գնացք»,
ունի միայն Բառ, երեմ, էջ 285
—
6
ւ
•
ՍԻՍՍՍ՚ԲԱՐ
կամ
ՍՈՒՍԱՄԲԱՐ
«
ուտելի
անուշահոտ
մի բոյս է, նամ ամ» (րստ Արթի֊
նեանի՝ թուս ա բան֊բժիշկ
Նանսիի
հիւանդա­
նոցի, որին ուղարկել էի նոյն բո(սր գիտա–
կանօրէն
ճշտելու
համար, լտ,
էՅՈՅՇ6էԱՈ1
Ե31ՏՅՈՈէՅ Լ.
ֆր.
եՅԱ1Ո6–0Օզ.
տճկ,
մարսէ–
Fonds A.R.A.M