ՍԻՆ
2 1 6
պտմ. 88. Ցոլաց
կայծակն ի
Մաժառոս֊
տանն, եզւ֊՚րկ
զարծաթի
սինին և տարաւ ի
տան մէկ այլ կողմն։
֊
=Պրս.^Լ^^
Տ1Ո1
«
մեծ պղնձէ ափսէ», ո֊
րից փոխառեալ է ռմկ.
սինի
«
սեղան, ափ­
սէ»։— Աճ.
Տե՛ս իմ Թուրքերէնէ փոխառեալ
բառեր,
էջ 319։
*
ՍԻՆԻՋԱԼ
«
Ռռւբինեանց
ժամանակ պե­
տական մի բարձր պաշտօնեայ»
Ամբ. պտմ.
137,
որ և
սինէղալ
Աամ. անեց. շար. 155,
սենեսկալ, սենեսջալ
Ամբ. դատ. 89։
֊
Հֆրանս.
ՏՔՈՇՏԸՁԼ
ֆրանս.
Տ6Ո6ՇՈ31
«
աւատական
իշխանութեան
մէջ մի պաշտօ­
նեայ՝ որ դատական
իշխանութեան
գլուխն
էր», հմմտ. նաև
ի տա՛լ.
Տ1Ո1ՏՇՅ1Շ0,
մլատ.
Տ1Ո1Տ0Ձ1€ԱՏ,
մբգ.
Տա6ՏԺւ31է, Տ6Ո€֊.շհՅւէ<
Բոլորի աղբիւրը հին գերմանականն է, իբր
գոթ.
*
Տ1ՈՅՏ1<Յ11<Տ,
որ է «ծառայապետ, ծա֊
ռաների
աւագը». բարղւած է
Տ1ՈՅ-
«
ծեր,
հին» (հմմտ. գոթ.
ՏւՈւՏւՅ,
լտ.
Տ6Ո6Ճ,
հիռլ.
ՏՕՈ,
հյ–
հին)
և գոթ.
տևՅւետ
(
=հբդ.
ՏՇՅ1Շ,
մբգ.
ՏՕեՅւՇ,
գեըմ.
ՏՇՈ311<,
անգսք.
ՏՇ631Օ,
հին հիւս.
«
ծառայ»
(
վախառութև֊
ամբ իտալ.
ՏՇՅ1Ը0
«
խոհարար
վարպետ»)
բառերից
(
ԴԱս§6 412, 451)։
Ուղիղ մեկնեց
Հացունի, Պտմ. տա­
րազի, էջ 13։
+ ՍԻՆԼՔՈՐ, ի-ա
հլ. «յետամնաց,
անպի­
տան
մնացորդ, փախստական կամ դասալիք
ռամիկ և հասարակ
ժողովուրդ»
ՍԳր. Բուղ.
151.
Փարպ. Լաստ, դրուած
սինլիքոր
Սիմ.
ապար. 49։
֊
Կազմուած
է
սին
և
լքՒալ
բառերից՝
մասնիկով, ինչպէս
ցոյց է տալիս
սինլքեալ
ձևը, որ մէկ անգամ
գործածուած է Երեմ,
լթ. 9 փխ.
սինլքոր։
Այսպէս են մեկնում ՀՀԲ, ՆՀԲ, Տէրվ.
ՃՈՅՈՈ.
8,
Նախալ. 103։ Հիւբշ. 490
յիշո՚ւմ է միայն այս մեկնութիւնը։
Հիլ–
նըք.
սինկլիաոս
բառից։
ԳԻՌ
ՆՀԲ յիշում է
սիլլիքոր
ձևը,
ՍԻՆԿ՚Լ
«
երեքգլխանի
շուն, որ ըստ ա֊
ռասպելին՝
դժոխքի պահապանն էր» Կանոն,
գրուած նաև
սիգղ
Սիւն.
սիկղ
^՚իրք թզ՛
231.
սինկող
Ալիշան, Հին հաւ. 175։
Հիւնք. յն. ՅՀ՚յճօւէ
«
շուն»։
•
ՍԻՆԿՂԻՏԻԿՈՍ,
որ և
սիւնկղիաիկոս, սին–
կլիտիկոս, սինղղիտիկոս, ի-ա
հլ. «ծերա­
կուտական, ծերակոյտի
անդամ»
Եւս. քր.
(
ստէպ). Եւս. պտմ. 34. Վրք՝ հց՛
ա
՛ 719
(
որ և սխալմամբ
գրուած
սինկղիտոս
Վրք.
ոսկ. բայց, տե՛ս նաև
սինկղիտոս)։
֊
=3ն.
ՅԴ~Հ%ճ՜ղՀԼ%6՜
«
ծերակուտական»,
որից փոխառեալ է նաև վրաց.
եօ6 յշյ>0(8)Օյրւ1>օ
սինկլիտիկոսի՝
նոյն նշ.— Հիւբշ. 380։
Ուղիղ մեկնեցին
ՀՀԲ և ՆՀԲ,
•
ՍԻՆԿՂԻՏՈՍ,
որ և
սինկլիաոս, ս ինղղի ֊
սաս, սիւնկղիտոս
և ճշ ւագոյն
տառադար֊
ձութեամբ՝
սիւնկղետսս, ր-ա
հլ. «ծերա­
կոյտ, հռովմէական
աւագանեաց
ժողով»
Ոսկ. մ. գ. 3. ա. տիմ. էջ 207. Եւս. պտմ.
Խոր. (ստէպ). Եղիշ. գ. էջ 55. Վրք. հց. «ծե­
րակուտական,
իշխան»
Յայսմ. փետր. 11
(
երկիցս),
Վրք. ոսկ. որից
սինկղիտոսութիւն
Պիտառ. Երզն. մտթ. 146։
= 3ն.
ՅԼ>՝ք՝Հ/.7)՚։օ;
«
ծերակոյ
-
>.>, որից փո­
խառեալ է նաև վրաց.
և օ Տ յ ^ ՝ ՛
1
^ ։
0
սի֊»կլի–
տի,
է՚Յ
0
^յՏՏ՛ ՚՛<Տ° ս>1ինկլիաի՝
նոյն
նշ. (տե՛ս
և
սինկոիսւիկոս) : -
Հիւբշ. 379։
Ուղիղ մեկնեցին ՀՀԲ և ՆՀԲ։
ՍԻՆ», Ո
հլ. բոյս՝ որ մեկնլոլմ է զանա­
զան ձևերով, այսպէս
«
մի տեսակ
խիժաբեր
ծառ» Ռոշք. «սին, փշատ կամ ալոճ» Տաթև.
ձմ. ձղ. Բժշ. «անուշ
խնձոր,
Ո1«՝.1էէՈօ1սՈ1»
Գաղիան, «ուտելի
մի տեսակ
խոտաբոյս.
տ շ օ ր շ օ ո 6 ք Յ Ւ ս տ թ Յ ա շ Յ
(
ՀԲուս. §
2753)»
Կամրկ. «քօշմօրուք,
թրք. էմլիք»
Հին բժշ.
«
շակակուլ»
Նոր բժշ. «սին,
ՏՕւ՚եսՏ
(
ԽէՈ0Տէ1–
03
Լ» և «քօշմօրուք,
է քՅ§ ՕթՕ § Օ Ո 0 օ 1 օ քՅ է Ա ՚ Ո
Շ. ճ.
Իձշյ» Տիրացուեան,
Օօոէոհսէօ § 204
և
§
570.-
արգի
գաւառականն եր ում
սինձ
կամ
սէղնր
անունով
զան ա զանւում է երկու
բոլորովին տարբեր բոյս, մէկը ծառ է՝ ծիրանի
ծառի բարձրութեամբ,
տալիս է կաղինի մե­
ծութեամբ քաղցրահամ
կարմրաւուն
մի պը֊
տուզ, որ ալոճի մի տեսակն է (Վն. կոչւում
է
մկնալոն,
Թալրիզի թուրքերէնով
եմիշան).
միւսը մի հասարակ խոտաբոյս է, որ հում
ուտւում է։ Որից
սնձենի
«
սինձի ծառը»
Յայ–
սըմ,
սնձնի
Յայսմ. զեկ. 17. Վստկ. 143.
սնձի
Վստկ. 155 (սեռ. սնձեաց՝ որ է ալու–
Fonds A.R.A.M