Տ^11ՅԵՇ,
Կգ.տ\\\&նձ,գերմ.Տւ\էշ
(1
Հ1սջշ453),
ասոր. տ^Տձ
V
<֊֊°
ՃԾ\տ.հ\, \֊օճ
0
X V »
ՏԱ1եժՏ՛
որի վերջաւորութիւնը
գանում ենք
հայերէնի
մէջ Էր֊-Հիւբշ.
379։
Ուղիղ մեկնեցին ՀՀԲ և ՆՀԲ,
ՍԻՃ.
անստոյգ բառ. մեկնոլած է ((արաբ.
սըլլւմ,
լտ.
սէլէն»,
որոնց ինչ լինելր
յայտնի
չէ. Բժշ. ունի միայն ՀԲուս. § 2750, որ կար֊
ծում է «լախուր, լտ. Տ֊\՚տԱՄ1»։
ՍԻՄ
«
կոթող»,
ունի
միայն Բառ, երեմ,
էջ 286։
II ԻՄ
«
փոխարէն
հատուցումէ»
նորագիւտ
բառ, որմէկ անգամ գործածում է Ամբ. դատ.
207. «
Րքո դրա ցնին արտէն ի հետ չհնձես,
թէ ոչնա հարամ է, Նզքոյին
սիմն տանի»,
Ւ^ՅՐՏէ
թարգմանում է
~Տոէ§61է
փոխարէն
հատուցում»։
*
ՍԻՍ՚ԵՌԻԿՈՆ
«
մասնակից,
հաղորդակից»՛^
մէկ անգամ
ունի Մադ, թղ, 205. Այլ բնա­
կանքս այս թեսլէտև
յօդոյ
սիմեռիկոնն ան­
ուանեալ, սակայն
մտաց և մակացութեան
ընդունակ։
= Թոլի թէ յն. Յդ–\).Տ–(Լա
«
մասնակից
լինել, հաղորդակցիլ»
բայից
է։ — Աճ.
Տե՛ս իմ Հայ. նոր բառեր
հին մատ.
Բ. 206։
ՍԻՍ ԷԻ
«
կանանց
գլուխը
կապելու մե­
տաքսէ թաշկինակ», նորագիւտ բառ, որ մէկ
անգամ գտնում եմ գործածուած Վրդն. աննկ.
48. «
Քո մօրն ծիրանի գլխագիր
սիմ էի կա­
մէի գնել» (այլ ձ. ծիրանի
ապրիշումի)։
*
ՍԻՄԷՍ
«
կէս դահեկան կամ 12 կերատի
ծանրութիւնը, ըստ Մ ան ան դե ան,
Կշիռները
և չափերը, էջ 22՝ կշռում է 2,26
2
/
Յ
գրամ»
Շիր. 27։
–֊
Յն.
07)
յ*ւ50՚.0^,
լտ.
Տ6ՄԱՏ, Տ6Ո11ՏՏ1Տ
նոյն նշ.—Հիւբշ.
379։
Աւգերեան, Բցսւր. չփ, և կշռ, 162 լտ.
ՏՇՈ՜ԱՏ
բառից։ ՆՀԲ սրա հետ նաև յն.
%
էօւ;
«
կէս»։
•
ՍԻՄԻՆԴՐ (ի-ա
հլ. ըստ ՆՀԲ, բայց ա–
ռանց վկա յութեան)
«
ն,աշիհ, բա րա կա լիւր»
9,
քր. ծործ. Վստկ. 201. Դամասկ, (դրուած է
նաև
ս իմին ա ր ) ։
= 3ն.
ՕՏյււՅօւ^ւշ
«
բարակ, նաշիհ
ալիւր»,
որ թեբևս լտ. ֆ՚ւռւճՀ
հոմանիշի հետ փո­
խառեալ է միջերկրեան մի լեզուից
( 8
օ 1 Տ Յ Շ գ
859).
յոլնարէնից եննաև ասոր. քյ֊-^Ո
Հ՜*֊՛
ՏււաճՁ
«
շարմաղ
պլիւր»
2 0
^ 0
40, 446,
արաբ.
յ Ա ^ « , ՏՅՈ՜ՈՏ
«
բարակ
ալիւր, սպիտակ
հաց», թրք.
յ Ա . ^ ՏւՄՈճ
«
բոկեղ,
օղակաձև
հացիկ», պրս.
յԱ^ձ, Տ(Ձ1ՈՁՈԺ
«
ընտիր սպիտակ
հաց», սանս.
Տ31Ո1էՅ
«
նաշիհ», վրաց.
եշյՅօ–
յօձշոօ սեմիդալի, ԼձՅօՏէօ^շոօ սամինդալի,
ն»3օ6տօօդ սամինդո
«
բարակ
ալիւր» Աղ
.
ա. 13.
եօՅօՏէՕօ սիմինդի, եօՅօյօօ սիմիդի
«
եգիսի
տացորեն», մինդ.
1
>օՅօ6յ–օ սիմինդի, եօՅօՀօ
սիմիդի,
ինգիլ.
սՅօՅտջ սմինդ,
սվան.
եոՅօՏյօ
սիմինդ
«
եգիպտացորեն»։
Հայերէնը
տար֊
բերլոլմ է յոյնից
էւ֊ի յաւելում ով, որ ունին
նաև վրացական
լեզոլներր և
Ր
վերջալորու–
թեամբ փխ. ճ։ Ջևի համար հմմտ. նաև
կըղ–
մի ն ա ր ։ ֊
Հի ւ բ շ.
379։
ՆՀԲ յիշում է վերի
ձևերը
անորոշ
կերպով։
Ուղիղ
մեկնեց
6
րՕՇ1<611ՈՅՈՈ
2 0
^ 0 47,
հյ. թրգմ. Ուս. փոխ. բա­
ռից 106։
ԳԻՌ.— Տփ.
սիմինդր
և Երև.
սիմինդ
«
եգիպսւացորեն», իսկ Մշ.
սմինդր,
Զթ*
ս
ի ~
մինդոր,
Վն.
սըմլւ՚նդր,
Սվեդ.
սըմընդրադ,
Կր.
սմնդրիկ,
Տիղ.
սմնդրիդ,
Արբ.
սմինդ,
Բբ.
սմրրդիք,
Հճ.
սիմիր,
Ակն. Պրտ.
սմրուդ,
Սեբ.
սոմադ,
Եւդ.
սըմէռ,
որոնք բոլոր նը֊
շանակում են «մանր
ձաւար» կամ «ձա­
ւարի խոշոր
ալիւր»։
+ ՍԻՆ, ո
հլ. «ունայն, պարապ, թափուր,
մ էջը փուճ» Ոսկ. փիլիպ. և բ. տիմ. որից
սին ի սնոյ
Եփր. թգ. 423. մն. 494.
սնանալ
Ամբակ,
, ֊ .
7,
Եզն. 180,
սնոտի
ԱԳբ. Աեբեր.
սնոտիլ
Դ.թագ, ժե. 15.
սնութիւն
Մա՛նդ.
սինեալ
Ագաթ,
սնակուշտ
ԱԳր. Եփր. թագ.
սնաբանութիւն
Ոսկ. գղ.
սնամահակ
կամ
սնամահիկ
«
անվարձ, պարապ տեղ աշխա­
տած» Ոսկ. ես. և Փիլ. 492.
սնամէջ
Վեցօր.
88.
սնապարծ
Գազ. ե. 26. Վեցօր. Ոսկ. մ
դ. 3.
սնավաստակ
Ագաթ,
սնահաւատ, սնո­
տիապաշտ, սնոտիապաշտաթիւն, սնոտիա­
պաշտական
(
նոր բառեր) ևն։ նոյն արմատի
երկրորդ
ձևն է
ոսին
«
սին, վտիտ, ազազուն»
Ծն. խա. 6, 7, 27. որից
ոսնիլ
«
սնանալ
ազազիլ» Ագաթ, ռամ կա ձև՝
հոսնիլ, հոսնե
Fonds A.R.A.M