=3ն. Յ՚ւ-րՀ* որ փոխառեալ
է լա.
ՏւջՈԱւՈ
«
նշան, դրօշ» բառից, հմմտ. նախորդը։
—
Հիւբշ. 378։
Ուղիղ մեկնեցին
ՀՀԲ և
նՀԲ։
"՛
ՍԻԴԱ
«
բուրվառ».
նորագիւտ
բառ,
որ
մէկ անգամ գտնում եմ գործածուած Լմբ.
ժբ. մարգ, էշ 63 (Ամովս՝. բ. 1). «Զի այ֊
րեցին նոքա զոսկերս թագաւորին
Եդովմա֊
յեցւոց ի սիդա, այսինքն
ի բուրվառ»։
Այս
նոյն բառն է, որ ունի Բառ
երեմ, էշ 285
«
սիթայ և սիդոս՝
բուրվառ»։
–
Ասոր.
Հյ֊-^յՁՕ
Տ Ձ ւ ճ Յ
(
կարելի
էր և
կարդալ տ1ձ&), երր.
–
|1Ա« Տւճ
բառն է. սրանք
գործածուած
են Ամովս. բ. 1 հա տուած
ում,
որ հետևեալ ձևն ունի. «Զի
ա
1
րեցին
զոսկերս
թագաւորացն Եդովմա յեցւոց
"
րԱ^
1՝
ՅՏՏէճ^>>
Այս բառը ասոր, և երբ. նշանակում
է «կիր»
և «այրեցին
զոսկերս ի կիր» ասելով
հաս֊
կացւում
է թէ «ոսկորները
այնպէս
այրե֊
ցին,
որ կիր կամ
մոիւիր դարձրին», հմմտ.
Ս. Գրքի աշխարհաբար
թրգմ.
տպ.
Պօլիս
1906
«
այրեց
ոսկորները
կիր շինեց»,
ըստ
այսմ շատ
ուղիղ է մեր գրաբար թարգմա­
նութիւնն էլ, որ նոյն տեղը դնում է «այրե­
ցին զոսկերս թագաւորացն
Եդովմ ա յեցւոց ի
մոխրել»
(
=յն.
–
ՀՀ, ՀԴ՝)(օ.՝յ «ի կիր կամ ի
մոխիր»)։
Սակայն
մեկնիչներից
ոմանք «ի
կիր» ասելով՝ հասկացել
են թէ
ոսկորները
կրի մէջ դնելով
այրեցին։
Անշուշտ
այսպէս
է հասկացել
Լամբրոնացու
աղբիւրն էլ և ա֊
սորի ու եբրայական
բառը պահելով՝
դրել է
«
ի սիդա». մի ուրիշ
մեկնիչ
էլ այս բառը
բացատրելով
դրել է «ի բուռ վառ» (վառած
կիր),
որ յետոյ
շփոթուելով
դարձել է «ի
բուրվառ», որով և ձևացել
է
ս ի գ ա
«
բուր֊
վառ» անգոյ իմաստը։ — Աճ.
Սիդււն
տե՛ս
Սինդոն։
ՍԻԹԱԼԻՍ
«
մի տեսակ
վնասակար
օձ»,
ունի միայն
ՀՀԲ։ Մէկ
անգամ գտնում եմ
գործածուած
Գիրք մոլութ. 375
բ. «Իբրև
զօձն սիթալիս, ղորմէ
ասէ
Իզիտորոս, թէ
այնքան փայլէ երփն երփն բունովք, միչ զի
յամեցուցանէ
զհայեցօղսն
ի յինքն, քանզի է
յամր ի սողալն, և զորս արագ
ընթանալով
ոչ կարէ
ըմբռնել,
հիացուցանելովն
ընդ
ինքն՝ մահացոլցանէ. որ և այնքան ջերմա.
բնութիւն
է, մինչ զի ի ժամանակս
ձմերա֊
յինս շրջի ի մէջ ցրտաշունչ
օղոց»։
ՍԻԹԵ5Ք
«
ճանապարհ».
անստոյգ
բառ.
պահուած
է միայն
ա ն ս ի թ ն ց ք
«
անճանա֊
պարհ» բառի մէջ, որ մէկ անգամ գործա­
ծում է Մագ. գամագտ. 1. (տե՛ս
Նորայր,
Բանաս. 1900, 129)։ Մէնէվիշեան (Գամագտ.
էջ 22) կարդում է
ը ն թ ա ց ք
և ջնջում է
ս ի –
թ ե ց ք ՝
համարելով
անգոյ
բառ։
ՍԻԼ
«
սէզ.
Շ^ՈՕՃՕՈ ճՁՇԻ/ւՕՈ Բ6ՐՏ.;»
Ս֊
միրտ. ունի
միայն Տիրացուեան,
Շօոէւ՚ւ–
եսէօ §
27,
ՍԻԼԱՅ
«
խաղող
կոխելոլ
հնձան», նորա­
գիւտ բառ. մէկ անգամ
ունի Վստկ. 87. «Եւ
թէ զսիլայն
ոք ի ներքս ի մառանն
առնու,
լաւն այն է»։
Սիլիկոն
տե՛ս
Սիղիղոն։
*
ՍԻ
1
1,
ո
հլ. «ցեխ. գետի
կամ ջրի
տակ
նստած
տիղմը» Ոսկ.
ես. 351
և մ. գ. 7.
Վեցօր. 141, 142, 183. Փիլ. Վստկ. 103. որից
ս կ ա խ ա ռ ն
«
ցեխոտ»
Վեցօր. 137.
ս կ ա ն ա լ
Ոսկ. ես. 324.
մ ա ն ր ա ս ի կ
Շիր.
ս կ ի լ
«
ջրի
տակ
սուղիլ՝ մրուրի պէս»
Ոսկ. դծ. 578.
Յայսմ.
տ ղմ ա ս ի կ
նար. ժզ. 36 (տպ.
տ ղմ ա –
սիգ).
Շնորհ.— ըստ ՀՀԲ կայ նաև
գրուած
ը ս կ ա խ ա ռ ն ։
–֊
Իրան.
գւռ.
«
աւազ»
ձևից, որի գո­
յութիւնը
հաստատւում
է սանս. Տւ\Լճ\.՚ձ,
հպրս.
#
ւ1<՚Տ՚,
մար. Տ\ճ֊\^Տւ, և նոր իրանա­
կան
բարբառների
Տ1Ճ, Տ 9 § 3 , Տ Ձ §
3
,
ՏՅ՚^Ձ»
Տ 9 § 7
Զ
> Տ 1 § 1 0հ
և մանաւանդ
ճ ՚ ւ Մ
և
ա Ւ Մ 6 յ Ձ Ո
բարբառների
Տ1ե, Տ 1 §
ձևերով (ըստ
86
Ո-
V^Ո^տէ6 8 Տ Լ #
89,
էջ 60
և X 93, էջ 74),
Բոլորն էլ նշանակում
են «աւազ»։
—
Աճ.
նՀԲ լծ.
ց ի խ , ց ե խ ։
Հիւնք.
ո ս կ ի
բա­
ռից,
ԲՁէուհՁՈ^
ՀԱ
1908, 343
հնխ.
նւ՚Շ՚ւ֊ «պառկիլ»
արմատից։
Թիրեաքե–
ան, Բազմ. 1913, 342 թրք
«
ծանծաղուտ»։
Պատահական
նմանու­
թիւն
ունի երր.
Տ 1 ջ
«
մետաղների
դիրտ»։
ԳԻՌ. — Վն.
ս ի կ
«
ջրի տակ նստած
դիրտ»
(
տե՛ս Ամատունի, Հայոց բառ ու բան 589),
Մշ.
ս ի գ
«
կարմիր
և դեղին
կալ
ունեցող
հող» (օր.
ս ի գ ա ր տ ) ,
Սեբ.
ս ի գ
«
դետի
ե–
Fonds A.R.A.M