ՍԵՒ
207
ՍԷԳ
մածուցեալ
ամ ըացուցանեն»
(
Գ՚Ւ)։ Այս ի֊
մաստը
իսկոյն
յիշեցնում է հյ.
ս ե ո ոիշ
մի
ձև, մանաւանդ որ պարսկերէնի
մէջ
Տ
տառը ենթադրում է օտար ծագում։
Բայց
վերո յիշեալ
պրս. բառր րստ իս սխալ ըն–
թերցման արդիւնք է և պէտք է ուղղել
(
ք յ ^ և = ՛
ՏՁւ՜\^յ
կամ
Տ շ ւ ՜ ս յ ,
որ է պրս. էլ
յ յԼ.«, Տ՜5ք1ք|
«
գաճ», արաբացեալ
շ– յ ^ Լ - Հ Յ Տ|5՝քԱյ
«
գաճ,
յատկա՛պէս ապակի կամ ջրի փողրակ
կպցը֊
նելոլ գաճ կամ լոկոն» (Կամուս, թրք. թրգմ.
Ա. 417),
Սևաաոոս
տե՛ս
Սեբաստոս։
ՍԵԻԵՌ (ի
հլ. յետնաբար)
«
բևեռ, դամ,
մեխ» նար, կզ, էջ 170. Թէոդ. խչ. որից
սե–
ւհււ1ւ|
«
գամել,
մեխել, կպցնել»
նար. Շար,
Անյ. պորփ.
սևեոագոյն
«
պնդագոյն»
Թէոդ,
խչ, Մագ, գամագտ,
սևեոակապ
նար. խչ.
սևեռապինդ
Բրս. մրկ.
սևեոումն
Տաղ. ևն։
Բոլորն էլ յետին։
նՀԲ կցում է
բև ե ռ
բառին։
Հիւնք, լտ,
Տ6\ք61՜ԱՏ
«
պինդ,
ամուր», թրք.
սափ
«
կոթ»,
սիվւփ
«
սրածայր»։
Ս՛առ
14
Ճ.Ւ1
1917, 318
նոյն ընդ
բևեռ,
արմատը
վ ե ռ։ ԲշէշէՏՏՕՈ,
Խ.
Ա.
ԽՈՂ.
ՏէսԺ.
111—2
բուն ձևը դնում է *սՆւ<հնխ,
Կ.'ՇԱ-0, իբր սանս.
ցԼՈՀՅ֊
«
միջա՛տի խայ­
թոց», զնդ,
տւ&Յ,
պհլ.
ՏՄՃՁՈ,
պրս.
Տ02ՁՈ
«
ասեղ»
բառերին ցեղակից, որ
յետոյ
բև ե ռ
բառի
նմ անողութեամ
բ
դարձել է
սևեռ։
Պատահական
նմանու­
թիւն ունի արաբ. \+~–
ՏԶՈԱ
«
գամել»,
"
ՐԻՑ
յԱ–~.օ աւՏքՈա–
«
գամ, մեխ» (Կա֊
մուս, թրք. թրգմ. Ա.901 )։ Լ\ձԽ,
<Յօ–
էշեօւ՜ցտ
Ո Օ § Տ Խ 1 Ձ Տ
ա՜ՏՏւՀՈքէ
1933,
էջ
52
սեպ
և
բեւեռ
բառերի
խտ՚չաձևմ ամ բ
յառաջացած,
մերժում է
Ր շ է Ց ք Տ Տ Օ Ո ֊ / ք
մ
եկնութիւնը։
ՍԵԻԵՌ
«
անստոյդ
մի բոյս» Կամրկ, ունի
միայն ՀԲուս. § 2742,
ՍԱնի
տե՛ս Սեբենի,
ՍԵԻՍԿԻ
(
գրուած
սևրսկի)
«
մանրագոր»
Գաղիան, ունի միայն ՀԲուս.
§
2743,
*
ՍԵՓ, ի-ա
հլ. «իշխան».
նորագիւտ
բառ, որմէկ անգամ գտնում եմ գործածու­
ած Սիմ. ապար, էջ 125. «Իսկ Թէոդոս չա–
ռեալ յանձին, հանդերձ վրօք և աղոլանօք և
մեծ սեփաւ Սիւնականին, մտեալ
յամոլրն
յԱղթամար, մարտս
յօրինեա՛լ ընդ Կոստան֊
դին»։ (Թէոդորոս
Ռշտունու
ապստամբու­
թիւնն է յունաց դէմ, որ առնուած է Սե–
բէոսի լե գլխից, Պէտք չէ կարծել թէ
սեւի
զատակ անուն է, որովհետև, նախ նման
անուն այլուստ ծանօթ չէ, և երկրորդ՝
Սիւն֊
եաց իշխանի
անունը չիյիշում նաև Ապա֊
րանցու
աղբիւրը Սեբէոս և պարզապէս գը֊
բում է. Եւ էին ընդ նմա միաբան վրացին և
աղուանն և սիւնին, որք ըստ հրամանի
նորա
գնացին
յիւրաքանչիւր
աշխարհս և ամրա՛­
ցան
ի
նմին)։
–֊
Կարելի էր կարծել վրաց.
և շ օ յ յ սեփե
«
թագաւոր»
բառից, բայց որովհետև
«
մեծ
թագաւոր»
տիտղոսը պէտք եղածից
աւելի է
Սիւնեցի իշխանի համար, ուստի լաւաղոյն
է.
կարդալ
մե ծ սեպհաւ (սեպուհ
բառից)։—Աճ.
Սեփստեմ
տե՛ս Սրովբէ։
+ ՍԷԳ (ի-ա
հլ. ըստ նՀԲ, բայց
առանց
վկայութեան)
«
հպարտ, ա՛մբարտաւան, խը–
րոխտ» Բ, մկ. է, 9. Վեցօր. 163. Ագաթ,
«
ւայբ. իգացող» Եւագբ. 245, Իրեն. հերձ. 94,
176 (
Վարդանեան ՀԱ 1910, 305, բայց
ունի
արդէն Բառ. երեմ, էջ 285). որից
սէ գ առ­
նուլ
«
սիգալով
ճեմել» նար. տա՛ղ,
սիդալ
«
հպարտանալ,
պարծիլ» Առակ, լ, 31. Սիր.
ժ, 10, Ոսկ, բ. Կոր, Ագաթ, «իգանալ, կնա­
տի/,
զեղխիլ» Ոսկ. մ. բ. 24.
սիգութիւն
«
իգացում, կնատութիւն»
Փիլ. 277—8. Կա­
նոն, 46.
սիգանք
Ոսկ, մ, գ, 13,
սիգաքայլ
Արծր, գրուած
ունինք նաև
սեգ, սեգութիւն։
նոր բառ է
սիգանազ։
= Բնիկ հայ բառ՝ հնխ, Կ.՚Շ1Հ*հ֊ «ցատկել,
աշխոյժ, առոյգ» արմատից, որի ժառան­
գորդներն են սանս,
Րյ^յհւ՚Ձ–
«
աշխոյժ, ա֊
բագ», անգսք,
հ1§1ՁՈ
«
շտապել,
յառաջա­
նալ, յառաջ
դիմել», անգլ,
հ16
«
աճապ՛ա­
րել», ռուս,
Շա՝3էե, Շ0Ր9^1 ե
«
ցատկել», գւռ,
Տ1§Ձ6, Տ1§ՈԱՇ
«
մեծ մեծ քայլերով
քայլել»,
ինչպէս նաև ռուս,
Ը111՝՚հ
«
մի տեսակ
ձուկ»,
որից փոխառեալ են լիթ.
Տ ^ ՚ Տ ,
հհիւս, Տ1Խ
ևն (ԲօԽոՂգ
1
> 363)։
Հայերէնի
բուն նախ­
նական իմաստը պէտք է լինի «հպարտ
քայ­
լող», ինչպէս
ցոյց են տալիս
սիգալ, սիգա­
քայլ
ևն։ — Աճ,
Fonds A.R.A.M