ՍԵՐ
206
ՍԵՐ
կըվիլ,
Ագլ.
սըրկի՚վիլ, սըրկէ՚վիլ, սորկվի՚լ,
Վն.
սիրկիվիլ, սիկիվիլ,
Ջղ.
սարկիվիլ,
Սլմ.
սէվկէլիլ, սէվկէլիլկ*
Ղրբ–
սըվդէ՚լակ> «ըվ –
կ ՚ է ՚ լ ա կ , սըլկրհէ՚վիւլ,
Գոր.
սոլկոհէ՚վիլ,
Զթ՛
սինգիվիլ,
Հճ.
սիվուօէՈլիյ։
II երկս
տե՛ս Սերկ։
+ ՍԵՐՄՆ, ն
հլ.
(–
ման, ֊ մ ա ն ք , ֊ մ ա ն ց .
կայ
նաև
յետնաբա՞ր
սերմունքդ
«
բոյսի
կամ կենդանական
սերմ, ցեղ,
սերունդ»
ՍԳր. ասւում է նաև
սերմ
՛
Հետ. ժբ. 2. Ոսկ.
մ. ա. 5, ածանցման
մէջ մտնում է 3 ձևով.
1.
Սերմն,
ինչ.
սերմնակաթ
ՍԳր,
սերմնըն–
կալ
Եզն. 135.
սերմնարկութիւն
Ոսկ, եբր.
իգ.
մանկասերմնութիւն
Փիլ. լին,
շարասեր–
մըն
ճառընտ. 2.
Սերման.
Ինչ.
սերմանիք
Եւս. պտմ,
սերմանաքաղ
Գծ. ժէ. 18. Վեց­
օր,
սերմանել
ՍԳր.
սերմանիչ
Եւագր.
սեր­
մանարկու
Եզն. 135.
սերմանական
Ոսկ. ես.
սերմանահան
Մտթ. ժդ. 3. 3.
Սերմ.
ինչ.
սերմակրել
Յայսմ.
սերմահեղձութիւն
Շնորհ.
սերմաոել
Տօնակ.
դիւասերմ
Մարաթ.
բա­
րեսերմութիւն
նար. ևն։ Սրանցից
հնագոյնր
երկրորդն է, միջինը
առաջինն
է, նորագոյ­
նը՝ երրորդ ձևն է։
= Բնիկ հայ բառ, կազմուած
է
–
մ ն
Ա
առ­
նիկով սհք–<Հհնխ.
կ՚Շէ֊ արմատից, հմմտ.
ջեր-ջերմն, կող-կողմն.
աւելի
մանրամասն
տե՛ս
սեր։
ա&բւ՚օէհ,
բօԼ 104
լտ.
Տ61Ո6Ո
«
սերմ» և արաբ.
231՛՛
«
ցանել»։
նՀԲ լծ.
յն.
07
էՏ0ք1»,
Յ^եօօզ,
07:007.,
լտ.
Տ6Մ16Ո՛
աւոճւտօհ.
20
լտ.
Տ6Ո16Ո։
Րւժշէ
2, 99
սեմ.
231՜՛
«
ցանել»
արմատից՝ արիա­
կան մասնիկով։ —Պատկ. \\3(Ս1ՇյԼ, լտ,
ՏՇաՇՈէ
—
Տէրվ. տե՛ս
սեւ՚ել։
Հիւնք, յն,
օ–.Խ\ւ0.-ից։
8
ս § § 6 1<.2
32, 64
լիովին
համապատասխան
է գտնում
յն,
Օ1էՏթս–0(
Բտւեոնձպ
Տ ճ 1, 216
սերել = ք07.
Օ ՜ Ք Օ
ձևից, որ
ընդունեցին
նաև
Օտքհօքք,
յ^6ւ116է,
որ տե՛ս
սերել։
Գաբրիէլեան
ՀԱ 1909, էջ 222
ղարմ
բառից, էսգէթ,
Աբրա, 1915,
499
արաբ, ^
$&\Հ\ՃՀ
(
օսմ,
Տ61Ո6ք
հնչումով)
«
պտուղ»։
ԳԻՌ
Ալշ. Մշ. Ջղ. Սլմ. Վն.
սերմ.
Խրբ.
Ախց. Կր.
սէրմ,
Գոր, Երև,
սէրմր,
Ղրբ՛
սէրմ, սր՚րմլւ,
Ասլ.
սէ՝րմ,
Ագլ. Հմշ. Մկ.
Մրղ. Սվեդ. Տփ.
սիրմ։ —
նոր բառեր են
սեր–
մակալհլ, սերմահան, սերմաոիլ, սերմացու,
սերմել, սերմագարի, սերմացորեն, սերմա–
հահար, սերմակորեկ, ս երմա գ ցի։
ՓՈԽ.–՚9&էէ\ւնձպ
Տ ճ 1, 224
հայերէնից
է դնում հունդ.
Տ23ՈՈ֊321|\
«
արտագրուիլ,
յառաջ
դալ»։
Սերո վբէ
տե՛ս
Սրովբէ։
ՍԵՐՏ, ի
հլ. «պինդ, կարծր, հոծ,
խիտ,
հարազատ, ստոյգ»
Ա* պետ,
դ* 8, Ոսկ, ես,
եբր, տիմ, գաղ. Եփես.841. Սեբեր. որից
սերտիւ
Ա. պետ. ա. 22. Ոսկ.
սերտել
«
պըն֊
ղացնել, հաստատել»
Գիոն. Պիտառ, Խոր,
սերտանալ
Գնձ,
սերտաշէն
Վրղն. ծն.
դե–
րսաերտիլ
Շիր. Դիոն.
նախասերտեալ
Դիոն,
թղթ.—ն՛որ իմաւստ է
սերտել
«
դասը (լալ) սո­
վորիլ»,
որից
սերտողութիւն, սերտարան։
նՀԲ լծ. թրք.
սէւ՚թ
«
խիստ,
պինդ»,
լտ.
Շ61՜էԱՏ
«
ստոյգ»
և հյ.
սէր, սիր տ ,
սեոն։
Տէըվ.
ՃԱՅԱՈ.
100
սեոն
և
սեղմ
ձևերի հետ՝ սանս.
Տ՛ՅքՅ
«
հաստատու­
թիւն, ամրութիւն»։
Հիւնք,
ս ի ր տ
բառից,
ա\Խ
տ ա
5, 269
յն.
*07.
ւս–
«
ու­
ժեղ, զօրեղ», գոթ.
ՒւՅքճսՏ
ևն բառա–
խմբի
հետ, որ
մերժում
է Հիւբշ. էջ
459։
Ւ^ՅէՏէ,
Յուշարձան
407
սումեր.
ՏՄ
«
կապել»։ Թիրեաքեան, Բազմ, 1913,
342
թրք,
Տ61՜է
«
ամուր, պինդ»։ Պատա­
հական
նմանութիւն
ունին, յն,
օ~Տ0;,6;,
գալլ,
Տ61՜էե
«
հաստատուն»,
իռլ.
Տ6Ո՜է
«
ուժ» ևն, որոնց արմատն է հնխ,
տէ6ք-
(
Ց օ ւ տ Յ շ զ
էջ
910),
ԳԻՌ.-Սչ,
սերտ
«
խիտ» (օր, սերտ սան–
տըր), Մշ,
սերդ
«
պինդ»
(
ձմերուկի,
բողկի
համար ասուած), Ալմ, Վն,
սեռտ
«
թարմ,
առոյգ, քաջառողջ», Երև,
սէոա
«
պինդ» (ձու,
փայտ), Տփ,
սիրտ
«
թանձր»։ —նոր նշանա­
կութեամբ
Մշ,
սերդ
«
դասը լալ սովորած»,
բայաձև
Մշ,
սէրդէլ,
Ախց,
Կր,
սէրտէլ,
Պլ.
Սեբ.
սէրդէլ,
Ագլ.
սէ՚ոտիլ,
Ասլ.
սէրդէլ,
Խրբ.
սէրդիլ,
Մկ.
սէոտիլ
«
լաւ սովորիլ ղա­
սը» ւ
ՓՈԽ
Կայ պրս.
շ Օ ^ Լ օ ՏՅւ՜Ժւյ
«
լոկոն.
և է այն, զի զկիրն կամ զգաճն իւղով կտա֊
ւատի և բամ բակով խառնեալ, և խմոր արա­
րեալ, և այնու զփողրակս ջրոց ընդ իրեարս
Fonds A.R.A.M