11
ԵՆ
201
ՍԵՊ
*
ՍԵՆԱՏՈՐ, ի-ա
հլ. «ծերակուտական,
ծերակոյտի
անդամ»
ճառընտ.
դրուած է
նաև
սենոտոր, սենադուր
Մին. համդ. 61,
սենատուր
Մին. համդ. 88,
սենո տ ո ա ս
Վրք.
և վկ. Բ. 301։
= 3ն.
ՕՏ՝/(7.10)թ,
որ փոիւաււեալ է լտ.
Տ6ՈԱ-
է0^ (նաև
տճՈՅէՕՈԱՏ)
հոմանիշ
բառից
քՏօբհօշ1շտ
984) –.֊
Հիւբշ. 378,
ՆՀԲ դրաւ
լատինից։
*
ՍԵՆԳԵԼՈՍ,
որ և
սինգելոս,
սիւնկեղոս
«
եպիսկոպոսի մօտ դպրապետ կամ սար­
կաւագապետ»
Ուռհ, 106։
= 3ն.
Յ6՜(7^/.Օ;
«
եպիսկոպոսական կամ
աբբայական
ձեռնասուն,
կրօնական տե­
սուչ» (ՏօբԽԺշՏ
1020),
որից նաև լա. պ\\–
€611ԱՏ՛
րստ այսմ հայերէնի
մ էշ ուղիղ ձևն
է
սենգելոս
(\)
տառի յետին
ի
արտասանու­
թեամբ), ինչպէս
ունի Ուռհայեցին. տառերի
շփոթութեամբ
ձևացած է
սենգելոս (ե
փիւ.
ի),
իսկ
սիւնկեղոս
հին գիտական տառա­
դարձութիւնն է, որ չկայ տպագրեալում։
Յոյն
բառը ծագում է 0՝յ՝է– մասնիկով
7
Տ/./,տ։
«
խուց»
բառից և նշանակում է բուն
«
խցակից»։
—
Հիւբշ. էջ 378։
Ուղիղ մեկնեց
ՆՀԲ,
ՍԵՆԵԱԿ, ի-ա
հլ. «սենեակ, խուց,
սըրս֊
կապան,
ներքին
բնակարան,
շտեմ արան,
մթերանոց, մառան, գանձարան» ԱԳր. «կա­
նանոց»
Փիլ. նխ. «հարս,
հարճ» Ագաթ.
Ածազգ. (յետնաբար
գրուած կայ
սենէկ
Սուտ-Շապհ. էջ 9). որից
սենեկապան
ԱԳր.
սենեկապետ
ՍԳր. Բուղ,
սենեկիկ
Ոսկ. ա.
տիմ.
սենեկապետութիւն
Բուղ, նոր բառեր
են
ննջասենեակ, գրասենեակ, հիւրասենե­
ակ, առանձնասենեակ
ևն։
ՆՀԲ «որպէս թէ
քնեակ,
քնարան»։
Մորթման
2 1
ա Օ
26, 528
բևեռ.
ՇՅտԱ–
ԽՈ,
յ\՚1ս1161–, ՃՈՈ6Ո.
VI յն. <37.\յ.՝պ «վը–
րան, հիւղ» բառին
ցեղակից։
Գարա֊
դաշեան, Ծաղիկ 1891, էջ 89 յն.
^քՕV6էXէծ
«
կից
բնակարան»։
Հիւնք.
յն. 00101–
•
Հ-ղրՅ. «տնակցութիւն,
բնակակցութիւն»։
ԸտւէՀյհձպ ՀԱ 1908 246 հնխ.
ծ ՚ շ ^ Յ –
«
պառկիլ» արմատից, իսկ էջ 315
սիւն
բառից։ Մառ, ՕոՇՂ՚հ
ՅՏաՇՃ.
Այ3^1
1917,
էջ 40 արմատը
սին.
հմմտ. խալդ.
Տ»Մ–Տա1
«
քարաշէն
տուն»,
Տ1Ո1
«
տուն,
սենեակ», Տ՚տՏւ
«
տուն»։
ՓՈԽ.-վրաց.
՚
>ց6^յօ սենակի
«
խուց, փոք­
րիկ սենեակ»,
3–
եշ6յ>յց մեսենակե
«
ճգնա­
ւոր»
։
ՍԵՊ
«
երիթ, սրածայր փայտ կամ երկաթ,
գամ» Մխ. առակ, «ցցուած
ժայռ, քար, լե–
ռան
գլուխ» Խոր. Լմբ. սղ. և իմ. «ցցուած,
շեպ, անհարթ» Վեցօր. 143. որից
սեպանալ
«
ցցուիլ, սրածայր լինել» Աարգ. Լծ. կոչ. նոր
բառեր են
սեպաձև, սեպագիր, սեպագրու–
թիւն, սեպագրական։
րԱՅբէ՚օէհ, ճտ. բ օ ե 104
պրս. ֊–>յգ
Շօե
«
ցուպ,
գաւազան»։
նՀԲ
(
բևեււ
բառի տակ) լծ. թրք.
«
գամ»։
Լ Յ § .
Սւ–շ6ՏՇՈ. 1056, 5ե^.
նճե.
Լ&ճ. 18
զնղ.
ՏՅքՅ
«
եղջիւր, սմբակ»։
Հիւնք.
սևեո
բառից։ Թիրեաքեան, Արիահայ բո, 300
նոյն ընդ
շեպ։
ԳԻՌ.֊Երև.
Շմ.
սէպ,
Մշ.
շեպ,
Գոր.
՚
Հրբ.
սէպ,
ս ո
պ
«
ե
րիթ, ատամ», Ադլ.
Ա
ի պ
«
գամ».— նոր
բառեր են
սհպաւոր
«
սուր
ծայրը դուրս ելած (ժայռ)»,
սհպոիկ
«
առջևի
ատամները րնկած»,
սեպել
«
խոթել,
մէջը
խրել»։
ՓՈԽ1.–նո՞յն է վրաց.
եօՅօ սիպի
կամ
եօՅօ
ս
Ւ
ս
1
Ւ ֊ Վ
ա
«
կարծր և կոլոր քար,
մեծ
գայլախազ»։
*
ՍԵՊԱՃ
«
սև սաթ», ունի միայն Պատկ.
ւէբՅՐՕԱ.
ս.աա, էջ 42։
= Արաբ.
՜
է^^, Տ Յ ե Յ յ
կամՏՏն) «սև սաթ,
յ31Տ, Ր Յ Ր Յ ք ՚ ե »
(
չունի Կամուս, թրք. թրգմ. Ա.
410)։
Այսպէս մեկնեց Պաակ. անդ։
*
ՍԵՊԵԱՆ
«
մելանաձոլկ» Լաստ. իգ. որ և
սպին
Վեցօր. 140,
սիպէ
նեմես. 29,
= Յն.Յղ1Հւ7. «մելանաձուկ»,
որից նաև
լտ.
Տ6բ13,
իտալ.
Տ6թթ13,
վրաց.
եօՅօ6օ սի–
պինի
էք«Յթ31<Յէ«ԱՅ
(
սօււաօ^՚հ),
օ յ ա Յ ե
1«
Օբ01<ՕՈ»
(
Չոլբինով֊
1178)
Հիւբշ. 278,
Ուղիղ մեկնեց
նՀԲ,
ՍԵՊԵԼ
«
մ ախաղհլ,
սեղմել,
խթել»,
ունի
միայն Բառ. երեմ, էջ 284. Ըստ իս պետք է
կարդալ «մախաթել»,
որին համաձայն է գա­
լիս «խթել», որով բառը կհանուի
սեպ
«
սրա­
ծայր փայտ
ձևից»։ — Աճ.
Fonds A.R.A.M