Պ Ա Յ
տես
առանձին).
մարդապայ ք՛աղ
Ոսկ
մ. ա.
4.
էջ 58 (ձեռ.
վարդապայն քաղից,
այսպէ՛ս
է սրբագրում
Հ. Ա. Բագրատունի, Ոբատ իռ­
սի Ար. քերթ, էջ 31, որ ընդունում
են նաև
նորայր, Քննասէր
Ա. էջ 10 և
Գալեմքեար֊
եան, Մասիս 1900, 403), նաև
Պայապիս
Ք աղե այ
յատուկ անունը՝ Խոր, Ա, ժդ, (կազ­
մուած
պ ա յ ֊ | ֊ ա պ ի ս
(
կովր)
և
քաղ
բառերից՝
ըստ Աճառ, Արրտ, 1912, 838, իսկ
ըստ
աւ\™&.է,
֊
Հ ֊ հ
8 (1928),
221
եգիպտ.
1
էՕէՈ1է1Հ
անունից,
որ էր հայր
իմաստունն
Ամենովփիսի)։
—
Եղնիկի
առաջին
վկայու­
թեան մէջ
(
զպայն իմն )
չի կարող
պ այն
լի­
նել որոշեալ ձև՝ յաջորդ
իմն
անորոշի պատ­
ճառաւ, ուստի պէտք է ենթադրել
պ այ
բառի
հետ նաև
պ այն
ձևը, որ հաստատւում
է նաև
տակի գլռ, ձևերով (տե՛ս այս մասին Աճառ.
Բ Տ Ճ
3,
էջ 7),
ձիւնք,
պայիկ =
պրս.
պիուք
բառից,
որ է
ճ1յ.^յ եւ^սե
«
հարսն», հմմտ.
յ ա ­
ւերժահարսն,
կրճատեալ
ձևով
պ ա յ։
Ե.
եպս. Դոլրեան, Մասիս 1900, 436 լտ.
թՅՈ
«
սրինգր
հնարող
առասպելական
էակը»։
Գալէմ քեարեան, անդ 475 արի­
ական
թՅէւ
«
պահապան»
ձևից։
Ալիշան,
Հին հաւ. 185
վարդապայ
կցում է հնդ.
վ արա ապա՜յ
ձայնարկութեան
հետ։ Թի֊
րեաքեան,
Արիահայ
բռ. 310
պարիկ
բառի՞ց։
1\
^ՅՈ6Տ, Զ Տ Ճ 3, 7
յօդուածիս
առթիւ խօսելով՝ ՀԱ, 1927, էչ 767—72,
հաստատում
է
պ այն
ձևր և գտնում է որ
հակառակ
օրինակներր
արժէք
չունին,
այսպէս
պայ
Ոսկ. պօղ. Ա. 602
յետին
նո րամ ուծութիւն
է, որ չկայ
յունարէ֊
նում,
մարդ ապայ
սրբագրում
է
մար­
դասպան,
իսկ ՆՀԲ֊ի
պայիկ
բառի
գո­
յութիւնը ժխտում է։
ԳԻՌ. — Ագլ.
տնպայն,
Աստ.
տնպան
«
տան
պահապան
բարի ոգի»։
(
Ագոլլիսի
բարբա­
ռում հին հյ.
ա յ
մնում է
ա յ
և չի վերածւում
ո՛չ
ա
և ոչ
Է.
օր.
հայր, մայր, փայտ>Աւ^,
հայր, մայր, փ ա յ ա ) ։
*
ՊԱՅԱԶԱՏ, ի –
ա
հլ. «ժառանգորդ,
ցեղի
մնացորդը, յաջորդ, գահաժառանգ»
Եւս. քր.
Ոսկ. մ. ա. 9, 17. «ազնուատոհմ»
Նար. Կե֊
չառ. աղէքս. որից
պայազա տ ել
«
իշխանու֊
Ս
,
՝՝՛՛ .՝/
ՊԱՅ
թիւնը
յաջորդութեամբ
ստանալ,
յաջորդել»
Եւս, քր. Խոր. «տիրել, իշխել» Ցհ. կթ.
պա­
յազատութիւն
Եւս. քր,
անպ այազա տ
«
բնա­
ջինջ եղած, սերունդը անճիտած»
Խոր.
յար֊
մարեալ ձև է
պ այ- ազն
Մագ. թղ. 63 «սին–
լըքոր» (ըստ ՆՀԲ), «իշխան»
(
ըստ
ԱԲ)։
֊
Պհլ.
*
բՅ;/323է
ձևից, որ Է հպրս. "բտւճ–
2122
^3
«
յաջորդ
յա զատութեան,
որ Է ազ­
նուականութեան»,
կազմուած
թՅէւ
մասնի­
կով՝
322
~էՅ–
«
ազատ»
բառից։
—
ՆՀԲ «լծ.
փ այէ
և
զաթ
(
իմա՛ պրս.
ձյԼյ
բ Յ
^ ՚ Յ
«
պատիւ, աստիճան»
և արաբ.
ւՀյ\ձ ճ–\է «անձ»), ուստի առ մեօք առին
ոմանք որպէս
պ է յզա տ է » ։
Լ Յ
§ . ճաւ.
Տէսճ. §
1802
վերջի մասը դնում է պրս.
2
ւՅ(1 = 23(13
«
ծնեալ»։
Թիրեաքեան,
Պատկ. աշխ. գրակ, 205 պրս,
3 ՚
յ . Տ ^ յ
նպաձ,
(
օ ք ^ Տ օ
հշ^–7.&ձ& «բէկի
ծնունդ»։
ա \ Խ
տ ա
ւօ, 356 բտէ–
մասնիկով
23
է
«
ծնեալ»
բառից՝
ընդունելով
պ այ­
ազա տ ՝
իբր
«
Յ^ՈՅէ»
նշանակութեամբ։
Վերի մեկնութիւնը տուաւ նախ Ա. Խա­
լատ ր ե ան
(
անձնական.
նամակ
առ
Հիւբշ. 1898 թ.)։ Թիրեաքեան,
Արիահայ
բռ. 310 մերժելով
իր առաջին
կարծիքր
(
ըստ որում
նկ, Նշ§ թուրքերէն
է),
դնում է
պայ
«
պարիկ»–Հ–զա\ո, իբր թէ
«
պարիկներից
ծնեալ՝
քաջ»։
Նոյնը՝
Հա յ֊Երան.
Ուսումն. էջ 83
դարձեալ
փոխելով
իր կարծիքը՝
պհլ.
V6հ23ճ =
պրս.
–)
քյ.&.յ եշհ23ճ
«
վեհածին»։
Ան­
կախ
Խաչատրեանից՝
վերջին
անգամ
վերի
ձևով
մեկնեց
Ցշա^ատէշ
ՀԱ
1927, 762։
ՊԱՅԵԼԻ
«
պրակ փոքր», այսպէս
ունի Բառ.
երեմ, էջ 263։
ՊԱՅԵԿԵԱԼ,
անստոյգ
բառ. մէկ անգամ
ունի Յիշատ. «Գլորևալ
ի մեղս
և
դեռ
ևս ի նոյն շարաւահոտ
բազմախխայթ
վէրս
պայեկեալ
նստիմ»։
ՆՀԲ մեկնում
է «որպէս
պսւոակեալ,
պառկած, եան եկած»։
ԱԲ
պայեկել
«
սպասել, մնալ. 2. ծառայել, որով ու­
զում է հանել
պայեկ, պայակ
բառից։
ՊԱՅԹ
«
ճաքիլ
տրաքուիլր,
լիութիւնից
ճղուիլը», արմաւտ
առանձին
անգործածա–
Fonds A.R.A.M