ա
ՍԱՐՏ
«
խրտչիլ, փախչիլ, բաժանուիլ»,
ար­
մատ
առանձին անգործածական,
որից
ս ա ր –
տընոլլ
կամ
սւսրտչիլ
(
կտր.
ս արտ ե այ)
Սիր*
խ. 7. Դատ. ժթ. 2. Սղ. ճլ. 2. Մծբ. 312.
Եղիշ. Մամիկ, որ և. «խռովիլ,
մէկի դէմ ոխ
պահել» Եփր. նին. 116.
սարտուցանել
Եփր.
թգ. 356.
սարտացիլ
ճառընտ.։
նՀԲ
յիշում է «հարթնուլ,
շրտնուլ,
խրտնուլ, և սարսմամբ ի բաց ոստնուլ»։
ա1Խ,
1
Հսհ. Ա. ՏօհԽւշհ. Ցէւ՚ց. 5, 140
սանս,
քւ՜ճհ
«
խրոխտալ»։
Լ Յ § .
ԽՈՂ.
Տէսճ. § 1966 ս = սշ–1–սճ
–;–31–։
Տէրվ.
նախալ. 51 հնխ.
1
<31
՝
ճ
արմատից, որ
ՏԱՅՐՃ
«
խրտնուլ»
արմատի
նուազա­
կանն
է. հմմտ.
յն.
(
ձ-ՅՀՕԱՕա՛
Հիւնք.
սերտ
բառից։
Փորթուգալ փաշա, Եղիշէ
347
պա զենդ, և պրս* Հ
^ Տ31
՜
ճ
«
ցուրտ»։
Պատահական
նմանութիւն
ունին երր.
1՜\
Կ2
Տւ
՜
ճ,
ասոր. ՀյԻ—Հ)
Տ1
՝
ճ,
արաբ,
ձ^յֆ
Տ1
՜
ճ
«
վախենալ,
փախչիլ»։
ՍԱՐՏԱԿ
«
անծանօթ մի բոյս կամ բժշկա­
կան մի նիւթ»
Բժշ.
ունի միայն
ՀԲուս. §
2727,
Ս արփինայ
տե՛ս
Սարբինայ։
*
ՍԱԻԱՆ (ի-ա
հլ. ըստ նՀԲ, բայց առանց
վկայութեան)
«
մեծ կտաւ, պաստառակալ»
Բրս. մրկ. 381, 383. Վրք. հց՛ Մխ. բժշ. նոր
գրականում
«
անկողնի
կտաւ, կամ նրա
նման մեծ ու լայն շոր»։ Այս
նշանակութիւնն
ունի Դիրք մոլոլթ. 73բ։
֊
Յ ն . Օ0.ֆօ.՝/Օ՝ք՝ «կտաւ, բաղնիսից
դուրս
գալու ժամանակ
վրան
չորացնելու
շոր»,
որից փոխառեալ
են նաև մլտ.
ՏՅեՅՈԱա,
գոթ.
ՑՑԻՑՍ,
հբգ՛
Տ Յ Ե Յ Ո ,
հսլ.
ՏՅVՅՈս,
ռուս.
Շ Յ Տ Յ Ո է
«
պատանք», սպան.
Տ Յ Ե Յ Ո Յ ,
հֆրանս. ՏձԳՇՀՂՇ, վրաց.
ե^ծ*6օ սասանի
«
վերմակ»,
թուշ,
ՏՅՕՅ
«
ծածկոց», նաև պրս,
<ՍյԼ~.
ՏՅ
\
քՈՅ
«
նորածինը փաթաթելու
շորք»
(
Հնդկաստանի
պրս.
Օ ք յ . ^ ^
Տ ՚ Յ ^ ^ ՚ Յ Ո
«
հովա­
նի անելու շոր, թէնթէ»
(
Ւբն֊ի
Բատուտա,
Գ. 415) ծագում է պրս. ( յ կ – ֊ յ \ – ֊
Տ Յ ^ Յ Օ Յ Ո
կամ
0 \
յ . ձ ֊ ՏՏւ\&\1–Ո «հովանի»
ձևից և
կապ
չունի նախորդի
հետ)։ — Յոյն
բառը
արևելեան ծագում
ունի.հմմտ.
արաբ,ձՀԼյ^^,
Տ Յ ե Յ ա
^ Յ
«
սև մետաքսեայ
սաւան՝ որ կա­
նայք իրենց վըայ են առնում»,
ՕԼս
»»1
ՅՏ0ա1
«
նուրբ շոր՝ որ կանայք
իրենց
գլուխն են
ծածկում», սրանք յառաջանում են
Հյ–՝––"
Տ Յ Օ Յ Ո
գիւղաքաղաքի
անունից՝ որ գտնւում
է Բաղդադի մօտ (Կամ ուս, թրք. թրգմ. Գ.
645 — 6,
8
օ ւ Տ 3 0 զ
848)։֊
Հիւբշ.
377։
Ուղիղ մեկնեց նախ
Օս
Շ Յ Ո
§ 6 1313։
Հիւք. պրս.
ՏաՈձ֊ից։
ԳԻՌ.֊Մշ.
ննխ.
Ջղ. Սչ. Վն.
սավան,
Զթ*
սավօն, սավոն
«
անկողնի ՛սաւան», Մկ.
սա­
վան
«
անկողնի
ծալքի ծածկոց՝ շալից»,
Խրբ.
սավան
«
լայն պաստառ որ կանայք
իրենց
վրայ են առնում», Երև. Ղրբ. «կնքահօր
նու–
իրած շորեղէնը».
Սլմ.
սավան
«
կնունքի սա­
լան», Հճ.
սավօն
«
շալ», Սվեղ,
ս ա վ ան
«
ան­
կողնի սաւան»,
ՓՈԽ.- Ստանայի
թուրքերը,
ինչպէս և
թրքախօս
հայերն ու
յոյները
ունին
սավան
«
մի տեսակ հաստ կտաւ որ լեռնցիք են
գործում
բամ բակի
թելով»։
ՍԱԼԱՌՆԻԼ
«
թռչելու
ժամանակ
թևերը
բանալ և տարածել, թևապարել»
Եզեկ, ա,
23, 24,
գ. 13, «սարսափիլ, սոսկալ» Խլաթ.
յիշ. 6. որից
սաւաոնանալ
Տաղ. նար.
սա­
ւառնապատ
Ան ան. եկեղ.
սաւառնաձայն
Արծր.
սա ա յ ո նա թե.
Շար. նոր բառեր են
սա­
ւառնակ, սաւառնորդ։
Հիւնք.
սևեռել
բայից։
ԲշէՇՐՏՏՕՈ,
Խ.
Ա.
ԽՈՂ.
Տէսճ. 130
լիթ՛
Տ6եՐՅՏ
«
ձկան
լողակ» բառի հետ՝ իբր բնիկ հայ, հնխ,
ւ Հ շ ե հ - յ
֊
Ո
ձևից։
Ս
՜
ԱԻԱՏ.
անորոշ նշանակութեամբ բառ,
որ մէկ անգամ գործածում է Կոստ, երգն,
159.
Զաշխարհիս
զամէն գնացք ես ցուցա­
նեմ զերդ զսաւատ։—
֊
Կա՛մ է արաբ.ձ\ձ~
Տ3\^3
՜
ճ
«
սնութիւն»
և կամ պրս.
ՏՅՀ^Յ
՜
Ճ
«
մրուր
գինւոյ»։
Այսպէս է
մեկնում
Պ ոտ ուրեան,
Կոստ. երգն. 57, 204, բայց երկուսն էլ
անյարմար են թւում,
ՍԱԻհՐԴ, ի-ա
հլ. «վերնակողմն,
բար­
ձունք, բլրակ, սար», անստոյգ բառ, որ մէկ
անգամ
ունի Վրդն, աշխ, «Մշկավանքն
ի վե­
րայ սաւորդաց
Ջորոյգետին»։
Սա աք
տե՛ս Սօս։
*
ՍԱՓ
«
մաքուր կամ պարզ սրտով», նո–
Fonds A.R.A.M