ըստ
Յուշարձան
310).
սարկաւագութիւն
Եփր. ա. տիմ.
կիսասարկաւագ
Լմբ. պտրգ.
նախասարկաւագ
ճառընտ. Մաշտ.
յառաջ–
սարկաւագ
Բուղ, ռամկաձև գրուած է բառս
սարկաւարգ
Եփր. փիլիպ. 154, տիտ. 262,
նաև
սարգասսրգ։
Հներից Լմբ. մատ. էշ263 ստուգա֊
բանելով բառս՝ ասում է. «Սարկաւագն
պաշտօնեայ
թարգմանի և սպասաւոր»,
այս բացատրութեամբ
բառը օտար է
համարում, բայց թէ ո՛ր լեզւով՝
յայտ­
նի չէ։ ճիշտ
նոյնը կրկնում է Յհ. ար֊
ճիշ. 41։ ՀՀԲ
սար
«
գլուխ»
և. աւագ
բա­
ռերից։ Աւետիքեան, Մեկն. թղ. Պօղ. Գ,
455
յիշելուց
յետոյ
Լամբրոնացու
մեկ֊
նութիւնր,
աւելացնոլմ
է. «այլ մարթ է
ևս ընթեռնուլ
սա կայր աւագ,
ոմանք
զայլ ևս ստուգաբանութիւնս
յարմա֊
րեն»։ նՀԲ լծ. լտ.
ՏՁՇՐ
և
սարկ–
կամ որպէս թէ մ ատռուակօղ
սարկա֊
բանի, սպասարկու կամ մատռուակ ա֊
լագ. կայ և պրս.
սէրաէ
«
մատռուակ և
բաժակ», իսկ
սէրքեար
«
աւադն ծառա­
յից»։
սէրիքեար
«
վերակացու
գործոյն։
նոյն, յաւել, էշ 1066 գւռ,
սարգել
կամ
սարկել
(
իմա՛
սարքել,
որի արմատն է
սար)
«
կազմել,
հանդերձել»
ձևից է
դնում։
Հիւնք.
սկաւառակ
բառից։ Յա֊
կորեան
(
ո՞ւր)
դրել է պրս.
սէրխավան
«
դպրապետ»
բառից, իսկ Կ ուրտ իկեան,
Արևելք 1899, ֊V 4060 դնում է իբր պրս.
սարխավակ
«
գլխաւոր
պաշտօնէից»
(
իմա՛
ՏՁՐ
«
գլուխ»
–\–
Հձ
XՁ-
\ ՚
Ձ §
«
սպասաւոր»,
որի ծագումը չգիտէ
ՒԽւ՜Ո.
բայց կայ արաբ.
յ
յ ձ –
ՃՅ՝Տք–ւ1
«
սպասաւոր», որ ունի ԳԳ, բայց չգիտէ
Կամուս)։
Ընդունում է Յակոբեան, Ծա֊
զիկ 1899, նոյ. 4/16, մերժելով
իր մեկ­
նութիւնը։
ԳԻՌ
Երև. Կր. Մրղ. Ջղ. Սլմ.
սարկա–
վաք,
Վն.
սսւրկավաք
;
,
Ռ. Սեբ.
սարգավսլք,
Մկ.
ս ա ր կ ա վ ա ք ,
Տիգ.
ս ա ր գ է ո վ ա ք ,
Շմ.
սարկավակ,
ննխ. Պլ.
սարգավաք, սար–
գավարք,
Գոր.
սրկա՚վաք,
Ղրբ.
սրկա՛–
վաք,
սր կ ա ՚ վ ա րք ,
Ախց. Տփ.
սարկա–
ւ|արք,
Մշ.
սարգաւ|արք, սարգէվարք,
Սվեդ.
սւորգտվիւք,
Ասլ.
սարգըվաք, սարգրվա*,
Զթ.
ս այգ ա վ օյք, սարգավորք։
ՓՈԽ. — Մտել է Ա. Գրքի ՔՐղ. թարգմա­
նութեան
մէշ՝ Փիլ. ա. 1՝ Պը
եպիսկոպոսան
ու սարկավագան
(
եպիսկոպոսակցօք և սար֊
կա՝ւա գօք
)։
ՍԱՐԿԱԻԻ.
անծանօթ
մի բոյս. Բժշ. ունի
միայն ՀԲուս. § 2720,
ՀԲուս. մեկնում է
ԱԱ1Ր
«
լեռնային»
+ կալի,
որ գտնում է նաև
օձկակաւի
թա՛ռի ՛մ էշ։
Սարկեաւառ
տե՛ս
Արկ՛անել։
Այս բառը մէկ անգամ
գործածել է
Վեցօր. ը. 161. «իսկ գիշակեր
հաւուցն՝
որ յորսոյ կեան և ճիրանոլնք և սար­
կեաւառք տուան»։
նՀԲ, ՋԲ և ԱԲ մեկ­
նում են
սարկեաւառ
«
մագիլ,
ճիրան,
սուր եղունգներ»։
Առաջին անգամ Մա տ֊
թէոս Այվատեան, Մասիս 1853 մարտ
25,
մի ընտիր
ձեռագրում
գտնելով
«
ճիրանունք ևս արկևառք տուան» ըն­
թերցուածը,
համարում
է այս ուղղա–
գոյն ձևը և մեկնում է
արկանել
և
առ­
նուլ
բառերից։
Այսպէսով
լսրկԱաո
ո՛չ
թէ գոյական է, այլ
նիրան
բառի ածա­
կանը՝ «յափշտակող»
նշանակութեամբ։
նոյնը ունի նաև նորայր, Հայկ, բառաք.
25,
որ բառիս
կազմութեան
իբր °րի~
նակ է բերում
տուրԱաո, նասԱառիկ։
*
ՍԱՐՂ.ԱՆԴ
«
մի տեսակ
բոյս.
է61շբհւԱՈ1
՚
աբ-էճճ»
Բժշ. ունի միայն ՀԲուս. § 2721։
֊
Արաբ.
Հ^շ,^,
Տ Ձ ^ Յ Ո է
նոյն նշ. (տե՛ս
Տ է 6 ա Տ 0հՈ 6 1 ճ 6 1 ՜ ֊ / ՛
հաւաքածոյի
մէշ՝
\
^2ՒՀ/\1
12, 93),
Ուղիղ մեկնեց
ՀԲուս։
*
ՍԱՐՄԱԽ
«
մի տեսա՛կ բոյս, թաղթ,
թայլ,
լտ.
տէոբ162,
ֆր.
ՅՈ՜ՕՕեշ.»
Բժշ. ունին
միայն
ՀԲ ուս. § 2722 և նորայր, Բառ. ֆրանս. 91ա։
֊
Արաբ.
է֊
ՏՁՈ ՈՅ գ
նոյն նշ. (տե՛ս
Տէ61ՈՏՇհՈ61ճ6Ր֊^
հաւաքածոյի
մէջ՝
\
^ 2 1 Հ \ \
12, 94),
Ուղիղ մեկնեց ՀԲուս. § 1796,
*
ՍԱՐՈՅ
«
նոճի»
ՍԳր. Ագաթ, (սխալ է
գրուած
սարոյց
Պտմ. աղէքս. 145). որ և
սարուէն
Բառ. երեմ, յաւել. 571. (Քաջունի,
հտ, Գ. 216
սարոյ
համ արում է
(
քբ1ՁէՁՈ6»).
որից
նոնսարի՞
Օրրել, ողբ. ժդ։
Fonds A.R.A.M