ՍԱՐ
186
ՍԱՐ
«
խաղողի
որթը վրան բարձրացնելու
համար
շինուած փայտեայ
կազմած,
թրք
•
ասմա–
լրիւ»,
–
Կազմ ուած է պրս. ^
ՏՅՐ
«
գլուխ»
4 ՜
Ա յ
Ե1ՈՅ
«
շէնք» բառերից,
ՏՅք
«
գերան,
սիւն, կազմածի Փայտ, նեցուկ»
նշանակու֊
թեամբ գործածուած
ենք գտնում
Ղրբ՛
ս ա Ր
«
գորգ
գործելու կամ ջուլհակի
ոստայնի
ամենաբարձր
գերանը, որի վրայից կա–
խուած են հինածները», վրաց.
1
>տ<ոօ սարի
«
որթատունկի
տակի
նեցուկը»,
հյ.
սարի
«
կայմ, սիւն», վրաց.
եօծցտ սարվա
կամ
Յքոեյծցծ
մ ո ս ա ր վ ա
«
որթատնկի տակ
յենարան
գնել»
իսկ
եւՈՅ՚,
որից արևել.
թրք՛
Է
)
ԱՈՁ
նշանակում է «որթատունկի
առջև
բարձրացած
թումբի թեք մասը կամ լանջը,
որի ետին գտնլում է որթատունկը», գործա­
ծական է նաև Սալմաստի
հայոց
բարբառում։
Ամբողջը փոխառեալ է պարսկերէնից, որի
գոյութեան
ապացոյց է ասոր.
ւ
. ՜
^օՕ
Տ Յ ւ ՚ ե ւ ա ք
«
ցից կամ սարբինա
յ»,
գործածուած
արդէն Սիր. իր. 18
( 8
ւ ՚ 0 ( ± 6 1 ա .
Լշ\.
Տ)Դ.
505
բ)։ ֊Աճ.
ԳԻՌ—Խրբ.
ս ա ր ր ՚ ա ն ա
կամ
ս ա ր ր
՚
ի ն ի ,
Ջթ.
ս ա յ բ ՚ ո ւ ն ո ,
ս ա ր ր ՚ ո ւ ն ո
«
խաղողի
որթի
նեցուկ»։
ՓՈԽ.-Թըք. գւռ. Եւղ.
< ճ յ
; 1 ,
Տ31՜բՅՈՅ
«
սարբինա
յ» (Յուշարձան
329)։
Հայերէնից
փոխառեալ պէտք է համարել
ի
ձայնի պատ֊
ճառով։
ՍԱՐԴ, ի
հլ. «Լիբանանի
մայրի,
ՕշձաՏ
Լ ւ Օ Ձ ա »
(
այսպէս ըստ Արթինեան,
Ածաշնչի
տ ունկերր 144. սխալ է գնել ըստ նՀԲ
«
դափնի կամ նոճի») ՍԳր. Ագաթ. Փիլ.
լիւ՚ւ.
169.
Եփր. երաշտ. 209. որից
ս ա ր դ ի
Վեցօր.
92.
Մխ. առկ.
ս ա ր դ ի ա տ ո ւ ն կ
նար. տաղ.
465.
ս ա ր դ ե ն ի
Պղատ. օրին.
Երզն. քեր.
Մագ. թղ. էջ 221.
ս ա ր դ ե ն ե ա ն
Մագ. ոտ.
խչ.
ս ա ր դ ե ն ա ս ե ր
«
սարդենի
ծառից յառա­
ջացած» նար.
խչ.։
Լ Ձ
§ .
0
.6
Տ. ճեհ
(3. 29
յիշում է պրս.
ՏՅՐՅՃՏ
ծառը։
Հիւնք. սւս(զաւաիա բա֊
ռից
համառօտուած։
Արթինեան,
Ածա֊
շունչի տունկերը 144 պրս. ՕՆմ
յ – ձ ~
ՏՅ
(1
ւ
՜–1–
ԼւեՅՈ
հոմանիշ ձևից փոխառեալ.
(
բայց
այսպիսի ձև չունի
Գ՚Ւ. կայ ա–
րաբ.
^ յ լ « ,
Տւճք
«
մի տեսակ ծառ,
որ
ունի ընտանի և վայրի
տեսակներ»,
րստ Կամուս, թրք. թրգմ. Ա. 889)։
+ ՍԱՐԴ, ի
հլ. «մամուկ, գործարար մի­
ջատը» ՍԳր. Վեցօր. 121. Փիլ. լիւս՛ նար.
257,
որից
սարդիոստայն
ՍԳր. Վեցօր. 121.
Ոսկ. մ. բ. 24. ճառընտ.
սարդանկու
«
նըր–
բահիւս» Փիլ. տեսակ.20.
ս արդ ա բոյն
(
նո­
րագիւտ բառ) «սարդի ոստայն» Վրք՛ և վկ.
Բ. 447։
= Բնիկ հայ բառ՝
հնխ.
Ճ՚Հ֊Ճ
ձևից, ման­
րամասն տե՛ս
սարի։
ՕՅ Ո Ա Ո
,
Տէ.
&
կՈՂ.
121
պրս.
ձ յ յ ձ ք
եՅւ՜էՅՈՅ
հոմանիշի
հետ։
Գարագաշեան
(
անձնական)՝
ծագում է
սարդ
«
դափնի»
բառից՝ ըստ նմանութեան
յն.
^3^77)
«
դափնի» և պրս.
^յ-^յւյ
էտք
1
Ո
«
սար­
դոստայն»
բառերի։
Ի\ս\\^,
Ճ
.
ՈՈ6Ո.
VI
թ. 57 յն.
՚/
ձաՕէւ)
«
մանել» բառի հետ՝
իբր
բնիկ
հայ։
Հիւբշ. 489 չի ընդունում
այս
մեկնութիւնը,
որովհետև V և X
տարբեր են և յունարէնի
նախաձևը
կասկածելի
է։
(՚
Օտէհօքք
կցում է լտ.
Շօ1սՏ
«
իլ» բառին,
հայը ենթադրում է
միայն
հնխ.
եԴԱ–
կամ
^Հճեւ֊ձևը),
Ուղիղ մեկնութիւնը
տուել է
ԲօէՑքՏՏՕՈ
(
տե՛ս
ս ա րի ) ։
ԳԻՌ. — Կայ միայն
Հմշ.
դ այթ
«
սարդ».—
սարդոստայն
բառից է կրճատուած
Ախց.
սարդօստ
«
սարդի ոստայն»
(
ՆՀԲ ունի նաև
սարդոյ՝
իբր գւռ. բառ),իսկ
*
սսւրդոստայնիկ
ձևից են Ալշ. Բլ.
սարանդօստիդ,
Վն.
սա–
րանդէօստիկ,
Մշ.
սալանդօստիդ,
Մկ.
սէՈ–
ՐէոնդԷօստիկ
«
սարդի ոստայն կամ սարդ».—
Տիրոյեան,
Հանրագրութ. 586 գիտէ նաև
սանարոստի
«
մամուկ, սարդ» բառր.— հին
հայերէնի
ս արդ ա բոյն
ձևն է
ներկայացնում
սարդբոյն
Հմշ.։
ՓՈԽ. —Վրաց.
ՀՏՀ><5>ՏՕՏ»ՈՕ
դարդլի
կամ
ՏՕԸէ04
–%
յ^տօօտէոօ
դեդա-դարդիլի
«
սարդ»,
վերջինս բուն նշանակում է «մայրիկ սարդ»,
որի համար
հմմտ. գւռ.
մամուկ
«
սարդ»՝
մամ
«
մեծ մայր» բառից.— նախաձայն
՝ \ ֊
ի
համար հմմտ,
Հմշ.
դ ա յթ։
ՍԱՐԴ
«
մի տեսակ
թռչուն. սարեակ,
տարմահաւ»
Գաղիան.։
Fonds A.R.A.M