Սեբեր, 23.
սաստիկ
«
զօրեղ, ուժգին, խիստ,
մեծ» ՍԳր. Ոսկ. Ագաթ,
սաստիչ
Ոսկ, մ. ա.
23.
սաստ կ ա գ ոյն
ՍԳր. Եւս. քր. Եփր. թգ.
սաստկանալ
ՍԳր.
սաստկութիւն
ՍԳր. Եղն.
Ագաթ,
անսաստ
Յուղ. 13. Եզն.
անսաստել
ՍԳր. Եզն. Ոսկ. Վեցօր.
մեծասաստ
Ագաթ.
Վեցօր. Մծբ.
հեղեղասաստ
Ագաթ,
իշխա­
նասաստ
Յհ. իմ. երև. Կղնկտ.
թագաւո­
րասաստ
Սիւն,
սաստկացուցիչ
(
նոր բառ)
ևն։
֊
Բնիկ
հայբառ՝ հնխ,
1(
Հ
9
տէւ–
ձևից, որ
գալիս է
1
^'ՅՏ–, ե ՚ Յ Տ –
«
առաջնորդել,
ուսու­
ցանել, կրթել» արմատից, ցեղակիցներն են
սանս.
9
| | | ք ք | տքտՍ.
կամ ՜ ա ք ՜
01
տԱ–
«
պատիժ, սաստ, արտօնութիւն,
հրաման»,
2
| |
՜
ք ք ՕՅՏ,
Շ1Տ
«
արտօնել, հրա–
մայել, պատժել, տիրել, կրթել,
ուսուցանել»,
Հ\\Հ–<–\Հ
ՇՅՏէ31՚–
«
պատժող,
հրամայող,
սաստող,
իշխանաւոր»,
^ ) | |լ>=>|
ՇՅՏէքՅ–
Հուսմաս
ղԻլ՚Ք՛ ֊ե՚լնարկ,
դասագիրք, կա­
նոնագիրք»,
| 0 ^
քւՏ^՚Ձ
«
աշակերտ»,
զնդ. չ Հ
֊
Օ
յ ձ – ~ ^
X»
ՏՅՏէԱ
«
ուսուցանէ»
ձ –*յ
իճՅ
յՀ) յ֊*յ
> 3
ՏՅՏէՅք–
«
իշխանաւոր,
իշխան» (որև պհլ.
ՏՅ՜ՏէՅք
«
տիրող,
իշխող,
բռնակալ»),
յ– Հ— ՏՕ Տ–
Տ Յ Տ էՅ
«
մարդ
չարչարող,
անգութ,
գազանաբարոյ»։
—
Ուրիշ
լեզուների մէջ այս արմատը չէ՛
պահուած։ Առաջ
նոյն արմատի տակ էին
դնում նաև լտ.
0 3
Տ է 1 § 0
«
պատժել»,
ԸՅտէԱՏ
«
պարկեշտ»,
միռլ.
Ը31Ո
«
օրէնք», բայց այ–
ժըմ չեն ընդունում
(
Բօ1<ՕՈ՜1^ 1, 358, \\՚*Յ1Ճ6
138,
Տ ա ց աՅՈ Ո
ՀՀՃՀ.
2
1,
526)։֊
Հիւբշ.
488,
ՆՀԲ կցում է վրաց,
սաստիկի։ Յօէ–
էւշհ.
1850,
էջ 361 սանս. ՀՅտ
արմատի
Շ՚ՅՏէէ;
և կամ զնդ.
Տ Յ Տ էՅ
–
ե–
ւից։
Լ Յ § . ՍքշՇՏՇհ.
620
սանս.
Ր
.
ՅՏ
արմատի տակ,
ա Ո շ Ր
Տ ^/ՃԱ^ 44, 5 6 5
զնդ.
ՏՅՏէ1,
սանս.
02
տէ1(
8
օթՕ, Օք31
՜
Ո.
ՕՕաբ. 2, 1 8
աի
մասնիկով
ՇՁՏ
արմա­
տից, ինչպէս է նաև սանս.
ՇՁտէ1»
Հիւնք.
ս1
ՂԴ
ո
^ թառից։ Սրմագաշեան,
Արմէնիա
ռոլմ.
ՏՁՏէւՏՄՏ
«
շուարիլ» ձևիհետ։ Թի–
րեաքեան, Հայ-երան. ուս. էշ 135 պհլ.
Տ 3 2 0 ՝
«
սաստ»։
ԳԻՌ.-Կր.
սաստէլ,
Ագլ. Տփ.
սա ՛ստիլ.—
Ախց. Երև. Կր. Ջղ. Տփ.
սաստիկ,
Մշ.
սաս­
տից,
Տիգ.
ս ա ս դիգ ։
ՓՈԽ.— Վրաց.
ևշ1>փ<–յօ սաստիկի
«
անգութ,
կարծր, խիստ»,
ե տ ե ^ օ ^ օ
ի6>օ
սաստիկի քա­
րի
«
սաստիկ
քամի»,
ե ^ ե ^ օ յ օ
^–(30 սաստիկի
կացի
«
անգութ և դաժան մարդ»,
Լ;Լ<8
)
օ
ւ
ւ
)
Րւ&՝
սաստիկոբա
«
կատաղութիւն,
բռնութիւն»։
Բառս բնիկ հնդևրոպական և -
իկ
մասնիկն
էլ հայկական
յաւելուած
լինելով՝
վրացին
անշուշտ
հայերէնից է փոխառեալ։
*
ՍԱՏԱ
կամ
ՍԱՏԱԽԻՆԻՍ
«
մի տեսակ
բոյս,
տէՅՇե^Տ ց 6 Ո ՈՅՈ 1ՇՅ »
Ամիրտ. ունի մի­
այն ՀԲուս. § 2709,
= Արաբ.
•
ԼԼ.
ՏՅ|էյՅ)ԱՏ,
որ է լտ.
տէՅՇհ;/Տ՝
նոյն
նշ. (տե՛ս
Տէ61ՈՏնհՈ6ւճ6ք
տ ա
12, 9 4 ) ։
Ուղիղ մեկնեց
ՀԲուս.։
*
ՍԱՏԱԿ
«
պարզ, սոսկ, միայն» Ոսկ. յհ.
ա. 28 (յետին). Սոկր. 103. «անզարդ,
պարզ»
Ոսկ, յհ. բ, Թղթ, դաշ, Պտմ. աղէքս, 116.
«
անխառն, պարզ, զուտ»
Մ աշտ.։
֊
Պհլ.
*
Տ Յ է Յ ե
ձևից, որ թէև չէ աւանդ­
ուած, բայց կանպրս. օձ1~
Տ՚Յ՜ՃՅ
«
պարզ,
անխառն, զուտ, միայն»,
միջին
պարսկերէ֊
նից փոխառութեամ
բ՝ վրաց,
ևծշօօյօ սա–
դագի
«
պարզ, հասարակ,
լուր օր», և նոր
պարսկերէնից՝
թրք, Տ9
.
Ճ&
«
անխառն,
միայն,
սոսկ», քրդ, Տձձշ «պարզապէս»։
Պրս.
ՏՅՕ՚Ձ
ձևից փափկացած եմ համարում՝
թրք.
Տ Յ յ ՚ Յ ,
որից էլ հյ.
ս ա յ ա յ
(
տե՛ս առանձին), Ղրբ.
ս ա ՚ յ ա ։
Այս կարծիքս հաստատում է այն որ
մինչ Ղրբ. ասլում է
ս այա թուղթ
(
վրան
չգրուած պարզ թուղթ), Գոր. ասւում է
սա՛­
դա թուղթ։
Հմմտ. նաև Ղրբ՛
սայա՚սԼրա =
Գնձ.
սրյա՚սէրտ,
որ ճիշտ պրս.
^ հ օ ^ Լ *
Տ
՜3
՜
ճՅա1
«
պարզասիրտ»
բառն է։— Հիւբշ՛
236։
ՆՀԲ տճկ.
սասւէ,
լծ. հյ.
յս տ ա կ ։
Լ Յ § .
ՕՇՏ. ճ ե հ ճ . 2 2 5
պրս.
Տ ՅՃՅ <
1)
ԱՏԱԿ
«
ղի։ դիակ», արմատ
առանձին
անգործածական,
գտնւում է միայն նոր գա­
ւառականներով,
որից
սատակել
«
ապակա­
նել, բնաջինջ անել, չարաչար մահով սպա–
Fonds A.R.A.M