1 7 6
ՍԱՌ
հրում հբգ.
Տ61քՁ
և անգսք.
Տ Յթ
նշանակում
են նաև «ծառից վազած
խէժ)), ուստի
վերի
բառերր կցւում ևն մբգ.
տ1ք6Ո,
հոլլ. Տ՚վբշ\ՇՈ,
անգսք.
տ1թՅՈ,
շվեդ.
Տ1թՅ,
դան. տ1Խ «ծորել,
կաթկթելով
Հոսել)), նորվ.
տ7թՅ
«
լաց
լինել»,
ինչպէս և սերբ.
Տ1բւէւ
«
շաղել, բարակ ան֊
ձըրևել»,
յն.
Ղթւ՚)՜(-&1
՚
օ ;
«
գինի քամելու
պար֊
զուտ)) (կազմուած
էՕ՚>; էք/Օքօ;
«
նոր
գինի))֊\–
օ\աՀ,
«
մաղ)) = հբգ.
Տ1ե,
հոլլ.
266
ք,
անգսք.
Տ1ք6,
գերմ.
Տ1€հ
«
մաղ» բառերից)
ձևերին և
բոլորր մի՛ասին հանւում են հնխ.
Տ61թ–
«
ձու­
լել, կաթկթել, ծորիլ, հոսիլ)) արմ ատից
(
Բօ–
Աօւ՜Ո^
2,
467,
Ց օ ւ Տ Յ Շ զ
987)։
նախապէս
օճառը Հռովմ ա յեցոց ծանօթ չէր. նրա գիւտը
վերագրւում է Գերմ անացոց. առաջին ան­
գամ Պլինիոս (–\֊79) յիշում է
Տ Յբ Օ
ձևով և
«
մազերի
օծանելիք»
նշանակութեամբ, որ
գտել են Գալլիացիք. պատրաստում էին
ճարպից և մոխրից. Գերմ անացիք, թէ այր
և թէ կին, նրանով օծանում էին իրենց մա­
զերը.
(0.311
օւ՜սա
հ օ շ
ւ ւ ^ Ց ո է ս ա
աաՅոճւտ
ՇՅթԱԱտ; քԱ
6 \
Տ 6 ե 0 6է
(
ՈՈ6ք6.–.
Յ թ ս ճ 0.61-–
Մ13Ո0Տ
ո\ձ\օա
ա ստս V^^^տ զ ս Յ է ո ք 6 ւ ա ա տ ) ։
Գերմանականից
օճառը տարածուեց
ամէն
կողմ, յոյն հեղինակ Խշէ&ՇԱՏ
յիշ
ո
֊
մ
Է այն
3.
Ք.180 թուին
ք Տ 0թհ0 Շ 1 6 Տ 978;,
Դ դարից
սովորական
Է դառնում
Լատինների մօտ
(՚
ւՀ1ս§6 449;
և նիւթի հետ բառն
Էլ տարած–
ւում Է ամէն կողմ, այսպէս իտալ.
ՏՅբՕՈ6,
ֆրանս.
ՏՅ\^ՕՈ,
սպան.
յ ՚ Յ ե օ Ո ,
նյն.
3**00
^1,
ֆինն.
ՏԱՕբՅ, ՏՅւթթԱՅ, Տ31թթ10,
վոգուլ.
Տ0-
թՅՈ,
հունդ.
Տ 2 3թբՅՈ ,
հսլ.
ՏՅթԱՈ,
ռում.
Տս–
թՕՈ,
ալբան.
ՏՅթԱՈ,
արաբ. թրք.
Օ յ յ և օ
տնեսո,
թթր.
ՏՅԵՅՈ,
քրդ,
տ Յ
՚
ա ո
ևն,֊–ԱՃ,
ՆՀԲ
յիշում է լտ, և իտալ. ձևերր (չու­
նի յն.
ձևր)։
ԳԻՌ,-Երե, Տվս
սա՛պան,
Ագ/.
ւա՚ւպան,
Պ լ.
սաբօն
(
նոր փոխառութիւն
թուրքերէ–
նի՞ց) ևն,
*
ՍԱՊՌ
«
հալուէ» Վստկ. բժշ. Ոսկիփ.
գրուած նաև
սապուո.
Բժշ. կամ
սապր
Վստկ.
91,
–֊֊
Արաբ.
ՏՅեէ՝,
որից նաև թրք.
ՏՅ–
հՅՐ
կամ ճ2ւ։3–ՏՁ.հձՀ՝> ռմկ.
Պ լ.
սաոը-սաբլա
«
հալուէ»։
—
Հիւբշ. 276։
Ուղիղ մեկնեց նախ ՋԲ, յետոյ
ՆձՁ.
Խ1Հ\.
Տէսճ. §
1947,
ւ
)
Ա")(՚ԱԿ
«
իշխան». ան ս տ ոյգ բառ, որ մէկ
անգամ գտնում եմ գործածուած
Պտմ. ներս,
հյր. էջ 115. «Արդ յետ այսորիկ ի մի վայր
ժողով եալ նախարարք,
իշխանք և սեպուհք
և
սապրակք
Հայոց
աշխարհին» (սրա դէմ
այլ
ձ. ունի
եպիսկււպոսք,
ինչպէս և Վեննա֊
յի Մխիթ. ֊\։ 349 ձեռա գիրը՝ ըստ Տաշեան,
Ցուց, էջ 802 ա)։
Բ՛լում է թէ
սատրապ
բառն է, որ
գործածուած է այլուր
նոյն պատմու­
թեան մէջ (էջ 52), և այստեղ
գրիչների
ձեռքով ա ղալա ղու ելով՝ սւյս ձևն է ասա֊
ցել՛
*1)
ԱՌԱ1՚ԻՆ
«
մի տեսակ խէժ. լտ.
Տ Ձ ^ Յ –
թՇՈ Ա տ »
Բժշ. ունի միայն ՀԲուս. § 2707։
= Լտ,
ՏՅ§ՅբՕՈԱՈ1
բառից՝
սխալ
գրչու­
թեամբ,
նոյնից նաև արաբ. »ԼյՏ1–֊.
ՏՅե–
հՅՈտյ»
Ուղիղ մեկնեց
ՀԲուս.։
+
11
ԱՌՆ, ն
հլ.
(–
սին, ֊ ա ս մ բ , ֊ ո ա ն ց )
«
սառած
ջուր, սառ» ՍԳր. «ցուրտ, պաղ»
էմբ. ժղ, Երզն. երկն. Ոսկիփ. որից
սաոնա–
կնրպ
Իմ.
ժթ. 20.
սաոնացուցանել
Ոսկ. յհ.
բ. 4,
սառնեղէն
Ագաթ,
սառնահալ
Ագաթ.
սառնապատ
Ագաթ,
սառնապան
«
սառցա֊
տան վերակացու»
Մին. համդ. 15,
սառնա­
մանիք
«
սառր քամի» Ագաթ, «սառոյց»
Խոր.
պարդ արմատն է
սառ,
ինչս/էս
ցոյց են
տալիս ռմկ.
սառ
«
ցուրտ»
Բրս. խ. մկ,
սա­
ռուցանել
Եղիշ.
սաոչիլ
Մ աշտ.
ս ա ռ ոյց
Ոսկ,
բ, տիմ,
սառամանիք
«
սառոյց»
Յոբ. (է. 10.
Ոսկ, ես, 186. «ցուրտ
քամի»
Եղն. 17.
11
< ւ • ւ 1. • ւ • լ //////.
դ. 3 (որ րստ Վարդանեան ՀԱ
1911, 691
պէտք է կարդալ
ւ|առեսւ|). նա–
իւասաոոյց
Արիստ. աշխ.
մշտասառոյց
Նար.
սառնասառոյց
՛
Վեցօր. 124.
թերա ս ա ռոյց
Երզն. մտթ.
սառնաշաքար, սառնասիրտ,
սառնասրտութիւն, սառնարան, սաոնարիւն,
սառցային, սաոցակա|ել
(
նոր բառեր) ևն։
–֊–
Բնիկ հայ բառ՝
հնխ.
1
<՚3ք–
ձևից, որ
ստորին
ձայնադարձն
է
1
<՚6ք–
(
նաև
1
<՚61–;
«
պաղիլ, ցրտիլ, սառնանալ» արմատի, ցե­
ղակիցներն են՝ սանս. \Գ
| քշւ^
515
ՄՅ-
«
գարնան
սկիզրր, հով եղանակ, ցուրտ, սա–
Fonds A.R.A.M