Կիւրղ. ղկ.
ս ա ն ձ ա կ ո տ ո ր
Եւս. պտմ.
ս ա ն ­
ձ ա բ ե կ
Կանոն,
ա ն ս ա ն ձ
Փիլ.
ո ս կ ե ս ա ն ձ
Պ,.
եզր. գ,
6.
Ոսկ.
մ. ա. 20.
դ ժ ո ւ ա ր ա ս ա ն ձ
նիւս. կուս.
ի ն ք ն ա ս ա ն ձ
Պրոկղ.
յյտն.։
Լ
.
Յ§.
Խտ.
ՏէԱ(ք. § 1944
համարելով
ս ա ն ձ ՝
միացնում
է ղնդ.
՚&
ՅՈյ
«
կցել,
կապել»
արմատին։
Հիւնք.
ա ն ս ա լ
բա­
յից։ Ըձեսնձպ
ՀԱ 1908, 152 հյ.
ս ա ն ,
ս ո ւ ն ,
լտ.
0.10
ԱՏ
«
սնունդ»
բառերի
հետ
հնիւ,
Շ\Լ՛Օ
«
ուտել» արմատից աճած
6
Ո
և
Ս՚հ
աճականներով,
հմմտ. լատ.
քքշ–
ՈԱա
«
սանձ» որ ծագում է
քք6Ո
(1
օ
«
ծա­
մել»
բայից։
Մառ,
$Փ
61
՝–
շ60թ.
1, 51
յաբեթական
Տ Յ Ո
«
ձի»
բառից։
ԳԻՌ.-Տփ.
ս ա ն ձ ։
*
ՍԱՆՃԱՏ
«
մի անյայտ ծառ» Բժշ. ունի
միայն ՀԲուս. § 2701, որ է
֊–
Պրս.
լյյէԼս,
Տ ա յ ւ ճ
«
փշատ»
(
կարելի կր
նաև կարդալ
Տ֊\Ո\Տւձ)>
ՀԲուս. ուզում կ ուղղել
ս ա ն ն ա ն ի
կամ
ս ա ն դ ի ա ն ի ,
որ արաբ, նշանակում
կ
«
կաղնի»։
Ուղիղ
մեկնեց
նորայր
ՀԱ
1925,
կշ 306։
ՍԱՆՈՆ
«
պանիրի գլուխ», նորագիւտ
բառ,
որ մկկ անգամ յգ.
ս ա ն ո ն ն ի
ձևով գործա­
ծում կ Վստկ. 220, Եթկ
ուզես որ պանիրն
ամբողջ կենայ, լուա ղսանոննին
և ի նորոյ
ցամքեցո
։
*
ՍԱՆՋԱԽ, ի - ա
հլ. «դրօշակ»
Թղթ. դաշ.
22 (
տպ. Շահն,
ս ա ն ն ա ղ ) ։
= Բ՚րք.լյԼ^ւ^ՏՁՈխզ,
գւռ.
Տ Յ Ո յՅՃ
«
դրօ­
շակ»։
նՀԲ և ՋԲ դնում են ւոճկ.։
ՍԱՆՏ
«
արաբական
խկժո տուող
ծառը»
Ամիրտ. ունի միայն ՀԲուս. § 2702,
*
ՍԱՆՏԱԼ
«
ճանդան փայտը» Մխ. բժշ.
յի­
շում կ միայն ՀԲուս. § 2703,
= Արաբ.
յ
^ Ա ^ ,
ՏՅՈ(ՈՅ
1
հոմանիշից,
որ
ծագում կ հնդկականից,
աւելի
մանրամաււն
ծագումը տե՛ս
ճ ա ն դ ա ն ։
Ուղիղ մեկնեց
ՀԲ ուս։ Վերջին անգամ
Տճ\ձ&\, Մխ. հեր. § 73,
*
է) ԱՆՏ ԱՏ II ք՛
«
պալատական
մի պաշտօն­
եայ», մկկ անգամ
ունի Մխ. դտ, 264. գըր–
ուած կ նաև
մ ա ա ա տ ո ր , մ ա ն դ ա տ ո ր ,
մ ա ն –
դ ա տ ո ր ;
= Պկտք կ կարդալ
մ ա ն տ ա տ ո ր
(
Ս և Մ
տառերի
շփոթութեամբ)
և համարել «ար­
քունի սուրհանդակ»,
իբրև
յն.
ս.51>§Տ1աօ,
որ
կ լտ.
1
ՈՅՈ0՚Յէօք
(
աւելին տե՛ս
մ ա ն տ ա տ ո ր /
Բաստամեան, անդ՝
համ
եմ ատում կ
լա.
ՇՅՈէՅէօՐ
«
երգիչ»,
1
ՈՅՈ§Յէ0ք
«
ձի՝
ստրուկ ծախող»,
ւ՜ՈՅՈճՅէօք
«
յանձնա­
րարող» բառերի
հետ և
յարմարագոյնը
համարում
կ վերջինը.
Կայ նաև լտ.
աՅՈ էՅէ Օք
«
սպասող»
(
իբրև «սպասա­
ւոր»), բայց
ուղիղ կ յն. ձևից
դնել։
ՍԱՆՏԷՐ
«
բիր, հաստ փայտ,
բ 3 1 Ձ Ո § 3 » .
ունի միայն ներսկսովիչ,
Բառ,
լտ.֊հյ.
377
բ և 378 բ «ցից, բիր,
թ3 1 ս Տ » <
Սանւոիկոս
տե՛ս
Սինտեկնոս։
ՍԱՆՏՐ ( ո , ի , Ր
հլ. րստ նՀԲ, բայց կայ
միայն գրծ.
ս ա ն տ ր ո վ
և բց.
ի ս ա ն դ ր է .
իսկ
գւռ,
ս ա ն տ ե ր ք
ցոյց կ տալիս
Ր
հլ.) «սանտր»
Փարպ. Եփր. ապաշխ, որից
ս ա ն տ ր ե լ
Յայսմ.
ճառընտ. գրւում կ նաև
ս ա ն դ ր ,
որից
օ ձ ա ­
ս ա ն դ ր
«
մի տեսակ միջատ» Կանոն. Մագ.
թղ. էջ 214.
ս ա ն դ ր ա տ ա ր ա զ
«
սանտրի
ձևով
մի տեսակ
խնկեղէն»
ԱԲ
նոր գրականի
մէջ ընդունուած
է միայն
ս ա ն տ ր ,
արևելևան
գրականում
ոմանք երբեմն
գրում են
ս ա ն ր ,
պա աճա ռա բան ելով որ ինչպէս
ձ ա ն դ Ր , մ ա ն –
դ ր ր
գաւառական
ձևեր են, որոնց գրականն
է
ծ ա ն ր , մ ա ն ր ,
նոյնպէս
ս ա ն տ ր
գաւառա­
կան
է, որի գրականն
է
ս ա ն ր ։
Ուրիշներ էլ
մտածում
են, որ ինչպէս
հնագոյն
ծ ա ն ր ,
մ ա ն ր
ձևերից յառաջացել
են յետոյ
ծ ա ն դ ր ,
մ ա ն դ ր ,
նոյնպէս
և գրբ.
ս ա ն տ ր
յառաջացած
պիտի
լինի հնագոյն
հյ.
*
ս ա ն ր
ձևից։ Երկու
կարծիքն էլ սխալ է. 1)
ս ա ն տ ր
գաւառական
ձև չէ և կարելի չէ համեմատել
գւռ.
ծ ա ն դ ր ,
մ ա ն դ ր
բառերի
հետ,
2)
ն
և
Ր
բաղաձայն­
ների միջև արդարև ապագայում
նեբմուծւոլմ
է ատամնական
(
հմմտ. լտ.
Ը1Ո1Տ, Շ1Ո6ՈՏ
և
էՇՈ^>ֆրանս.
ՇՇՈձՀՇ «մոխիր»
և էշոձէՏ
«
քնքոյշ»),
բայց այդ ատամնականը
լինում
Է
դ
և ոչ
տ»
նՀԲ
յիշում
Է պրս.
շ ա ն է
«
սան֊
տըր»։
Բւշէ6է
2, 106
պրս.
Տ
՜
ՅՈՅ,
Տ>1ՈՅ
«
հեծանոց, սանտր»,
Տ 211112 3
«
սանտր»,
սանս.
1
<ՏՅՈ
«
կոտրել, վնաս ել», մանա­
ւանդ
յն,
Խձ՝/Ա)
«
սանտրել»,
$ 6 ^ 0 7
Fonds A.R.A.M