եբր՛
է ա ձ * ՚ Շ &
ՅտւոէՅտ՛
(
ըստ
8
քՕ–
Շ1<61աՅՈՈ,
Լ6X•
Տ^Ր.
2 1 .
0.6
ՏՇ-
տստ)>
ԳԻՌ.-Ալշ. Ախց. Երև. Խտջ. Խրբ. Կր. Ղրբ–
Մկ. Մշ. Մրղ. Պրտ. Ջղ՛ Սեբ. Սլմ. Վն,
սանդ,
Հմշ.
սօնդ,
Ադլ. Սվեդ.
սունդ.
(
Խտջ. նշանա­
կում է «ոտքով
դարձնելու
մեծ սանդ»)։
—
նոր բառեր
են
սանդաքար, սանդափ, սան­
դաթակի, սանդօեծելուկ։
*
ՍԱՆԴԱԼ, ո
հլ. «մի տեսակ հասարակ
կօ­
շիկ» Ոսկ. եփես. 759, Վրք. հց. ա. 130, 698.
Մշտ. ջհկ. Հին բռ. որից
սանդալաւոր
Բուղ,
դ. 14 (տպ. սանդուղաւոր),
սանդալիկ
Վ,րք.
հց.։—Գրուած
է նաև
սանտալ։
= Փոխառեալ
է կա՛մ պհլ.
*
Տ Ձ Ո Ա 3 1
ձևից,
որի ներկայացուցիչն
է պրս.
յյ,Լ^,
Տ Յ Ո Ժ Յ Լ
և կամ յն, Օ0,՝*՝Դ0.՝ԼՀւ՝յ, ՕԱ՝ոօ.ճւօ՝յ հոմանիշ ձևե­
րից,
որոնք նոյնպէս ասիական ծագում ու­
նին
( 8 0 1
Տ ՁՇ գ
8 5 1 ) ։
Յոյնից փոխառեալ
լտ.
ՏՅՈՃՅ
11
Ա
1
Ո,
ֆրանս.
Տ Յ Ո Ճ Յ
1
€ ,
անգլ.
Տ Յ Ո
( 1
Յ 1
«
հողաթափ»
ևն։
ՀՀԲ դնում է յունարէնից, ԳԴ
պարս֊
կերէնից։
նՀԲ յիշում է յն. պրս. և լտ.
ձևերը, նաև
պրս.
սանտալ
«
մակոյկ»։
նոյնը նաև
Հիւնք.։
ԳԻՌ.-Ղրբ՛
սնդլա
«
կօշիկ,
քօշ»։
ՍԱՆԴԱԼ.—
«
մի տեսակ բուժախոտ»,
նո­
րագիւտ բառ, որ մէկ անգամ գտնում եմ գոր­
ծածուած
Դրնղ. 496. «Դառն
խոտ
մի կայ,
որ տաճիկն չոփլամայ
ասէ և հայն՝ սանդալ,
որ լէ սանդալ, այլ սանդալն փայտ է կար­
միր և իսպիտակ,
որ ի Հնդկաց
գայ. այս
խոտ
դեղ է ուռեցի, կրծոց, ձիոց, ջորոց և
իշուց և կարի դառն է»։
ԳՒՌ. — նբ.
սանդալ
«
երիցուկ,
տճկ.
փա–
թաթիա,
ռուս,
ո ամաշկ ա » ։
ՍԱՆԴԱԿ
«
հալում , ձուլում», անյայտ
բառ,
որ մէկ անգամ ունի ներսէսովիչ, Բառ. լտ-հյ.
220
ա
քքստօւ՚ատ սանդակադործյ,
ՍԱՆԴԱՏ
«
մի տեսակ
բոյս» (մեկնուած
է
արաբ,
ալնաոարի,
որ չգիտէ Կամ ուս) Բժշ.
ունի միայն ՀԲուս. § 2700,
*
ՍԱՆԴԱՐԱԿ
«
մի տեսակ
ներկ,
կարմիր
զառիկ»,
ունի
միայն
ՓԲ, առանց
վկայու­
թեան։
= Յն. ՅԱ՝ձօ.թՀ–ղ, որից և լտ.
ՏՅՈ
(13
քՅՇՅ
«
զառիկի
կարմիր ծծմբուկ»,
յոյն
բառը
ա֊
սիական ծագում ունի. հմմտ. սանս.
Ր.ՅՈ(1քՅ–
1՜3
§3
«
լուսնափայլ
(
որ լուսնի փայլն
ունի)»
8 0 1
Տ ՅՇզ,
էջ 851.
—
ուրիշ է
սանւոարսւք
«
ջնա­
րակ» ՀԲուս. § 1889, որ է ֆրանս.
Տ Յ Ո * Յ ք Յ –
ղս––.– Աճ,
*
ՍԱՆԴԱ(՚ԱՄԵՏ, ի-ա
հլ. (յետնաբար
նաև
ի
հլ՛) «երկրի
խորագոյն
անդունդները,
ստորերկրեայ
վիհ»
Եզեկ. լա. 16. Ագաթ.
Վեցօր. էջ 14, 16. Կոչ. Եփր. թգ. 384.
«
դր֊
ժոխքի իշխանը, սադայէլ»
Յհ. կթ. Շնորհ.
Շար. որից
սանդարամետական
«
ստորեր­
կրեայք,
անդնդային
ոգիներ,
մեռելներր»
Փիլիսլ. բ. 10. Ադաթ. Մծբ.
սանդարամե­
տային
Պտմ. աղէքս. Կեչառ. աղէքս.
սան­
դարամետապետ
«
դժոխքի
իշխանը»
Կոչ. 97,
Խոր. (կամ կրճատ՝
սանդարապետ
Կոչ. այլ
ձ.),
սանդարապետական
Եփր. փիլիպ. 158՝
նոյն է և բառիս
աւելի հին ձևն է ներկա­
յացնում
սպանդարամետ
«
Դիոնիսոս
կամ
Բաքոս դիք շուայտութեան»
Բ. մկ. զ. 7. Ար­
ծր, ա. 3 (Երկիր պանդոկի՝
սպանդարամետ
աստուած
է),
որից
սպանդարամետական
«
բաքոսական»
Բ. մկ. զ. 7։
—
Ալիշան, Հին
հաւ. էջ 311 արմատը
դնում է
*
սանդար(ք)
«
խոր վիհ, անդունդ, դժոխք», որ իբրև
գո­
յութիւն
ունեցող բառ
կրկնում է
Տիրոյեան,
Հանրագր, էջ 586
սանդարք
«
դժոխք»
(
ջըն–
ջելի)։
֊
Պհլ.
ՏբՅՈ(քՅ>ՅւՈՅէ
կամ
կրճ ատ
)\
°–6
է
1
՝)
յլյյ>
տբՅոմՅոոՅէ
«
Երկրի դիք»,
փարսի
ե ա ւ Տ1բ6Ոժ31–1Ո60՛
«
հող,
երկիր»,
ա
Ր
ս
՝
յ Ա յ ք յ Ա * ^
ՏւբՅՈճ՚ՅՈՈՅճ
կամ
Տ1-
բՅՈճՅ
՚
ա1Ա
(1
«
Երկիր. 2. Է անուն
հրեշտակի
միոջ,
որ վերակացու
Է երկրի
և ծառոց և
անտառաց». (գործածւում
Է նաև իբրև յա­
տուկ անուն և սրանից են տառաղարձոլած
ա–
րամ.
1
տբՁՈ(131՜ա6Ց,
արաբ.
յ և օ յ Ա յ Լ ձ ^ ք
1
տ1
՝
ՅՈ–
ճճՈՀՂ&ճ)՛ Զնդ. չ ՚ ֊ օ >
յ֊՛
\՞
ք I օձ Հ>
Տբ9ՈէՅ. Յա131է1–
բառն Է, որ կազմուած Է
ՏբՅՈէՅ–
«
սուրբ»
(
=ռուս.
Շ8$17եա
«
սուրբ»
բառն
Է) և
ՅքէՈՅւէւ
«
իմաստութիւն»
բա­
ռերից, սրանով
նշանակւում
Էր զրադաշ­
տական
կրօնի մէջ շատ
յարգուած
մի ոգի,
Երկրի Ոգին, որ Արամազդի
աղջիկը
կամ
Fonds A.R.A.M