ՍԱՆ
1 7 1
ՍԱՆ
դեգրևալ, որղիացեալ» Ագաթ,
սանակից
Կա­
նոն,
սանահայր, ս անամայր
Գնձ.
Մեծոբ.։
֊
Բնիկ
հայ բառ. ստորին ձայնդար ձն է
սին, սուն
արմատի, նշանակութեան
զար­
գացման
համար հմմտ. լտ.
շ1օ
«
սնուցա­
նել» և
ց1սաՈԱՏ
«
սան»։ Ծադումր տե՛ս րն­
դարձակ
ստին։—
Հիւբշ.
456։
նՀԲ
«
յորմէ
սնանիլ և
սնուցանել»։
Լ Ձ
§ . Սք§6Տշե. 612
սանս.
Ը Յ Տ
և հյ.
սնանիլ
ձևերի հետ։
0 3
Ո 1 Ո 1 ,
Տէ–
Շկտ.
94
սանս, Տ՜Ա,
ՏԱՈ
«
ծնել»
՛
արմա­
տի
հետ։ Տէրվ, նախալ, 73
սուն,
սին, սոնք
ևն ձևերի հետ հնխ.
0
Ա
(
Ր
^ Յ Ո
արմատից։
Գասասլեան,
Բիւր. 1890,
155
անդլ.
ՏՕՈ
«
որդի» բառի հետ։ Հիւնք.
սնանիլ
բայի հետ՝
ծին
արմատից։
Օտէ–
եօք, Թէ.
ԲՅ1՜61՜§3
7—8
ծան. տե՛ս
սուն։
Տշհ6քէ61օաւէշ 8 8 28, 283
յն.
«
լաւ սնուած»
թառի հետ։ Ն\ճշՈ,
0
Ճ -
է6եօւ
՜
§;Տ
հօցտ1«)1ՁՏ
3
՝
է՜տտ1աքէ 1933,
էջ
51
մերժելով տրուած
մեկնութիւնը՝ կը–
ցոլմ է օսս.
ՏՅՈ–1
§Ա
«
վեցա՛մ՛սեայ
ուլ»
բառին։
ԳԻՌ—Ալշ. Խրբ. Կր.ննխ. Պ լ. Ջղ. Ո; Մշ.
Սեր. Տփ.
սան,
Ասլ.
աս,
Զթ.
սոն,
Հճ.
սօն,
Սվեդ.
սուն,
Ադլ՛ Ախց, Երև. Վն.
սանիկ,
Սլմ.
սանիկ՛,
Հմշ.
սօնիգ
(
որոնք
միւսների
մէջ փաղաքշական
են), իսկ Սչ.միայն
սա–
նբհար, սանռմար
ձևերի մէջ պահուած։ նոր
բառեր են
սանուկ, սանալաթ, սանահարանք,
սանապապ,
թրքախօս
հայոց մէջ՝ Ատն. էնկ.
սան,
նաև էնկ.
սանայէր
«
պարզամիտ»
(
Բիւր. 1898, 865), որձևափոխուած է
սա­
նահայր
բառից։
ՓՈԽ. — Ուտ.
սանամար
«
սանամայր»։
ՍԱՆԱՄ
«
սպանդ խոաը»
ք>ժշ
է
ունի
միայն
ՀԲուս. § 2698։
*
ՍՍ.ՆԱՄԸՔԻ
«
աճալ խոտը» (որի տերևնե­
րը իբրև լուծողական են գործածում)
Բժշ.
ունի միայն ՀԲուս. § 2699,
= Արա/3.^.Տ՜ԼԱ
^ՏՅՈՅա՚Յ
՜
Աւ
«
աճալ»
(
բուն
նշանակում
Է ՄեքքԷի սանա), որ թրք. դար­
ձած է
ՏւՈՅքՈՇեւ
(
գործածական է Պօլսի հա­
յոց բարբառում
սինամէքի
ձևով). կայ և
նոյնի
Տ Յ Ո Յ ՈԱ՜Ո1
«
յունական
աճալ» կոչ.
ուած տեսակը (Կամուս, թրք. թրգմ. Գ. 842)։
Ուղիղ մեկնեց
ՀԲուս.։
ՍԱՆԳԱՍՏԱԿԱՆ
«
նախատինք,
թշնամանք»
(
անեզական
գործածութեամբ).
գտնւում է
հետևեալ
վկայութեանց
մէջ միայն.
1.
Եւ
որք զասորի
լեզուն գիտիցեն, փոխանակ ընդ
«
ա՛յ
դուն» առելոյ, ի սանգաստականաց
տեղի՝ զռակայն ասեն. Ոսկ. մ. ա. էջ 253.—
2.
Փոխանակ
այնր՝ զի յետ այնորիկ ի ս ան­
դաստականաց ի բաց լինելոյ՝
առանձնէիր
զապտակն վերջին. Սեբեր. ժ, էջ 187* — 3. Եւ
յետ այնչափ սանգաստականաց և թշնամա­
նաց անց ե ա լ նստիցի իբրև զվիշապ և զիւա–
րամանի. Ոսկ, պօզ.
ա.
833. — 4.
մէկ ան­
գամ էլ բառս գործածուած է Սիր. իթ. 35
Ծանր են այսոքիկ մարդոյ, որ ունիցի միտս,
սանգաստականք
տան և նախատինք փո­
խատուի, (ձեռագրի մէջ գրուած լինելով
ան­
դաստականք,
այս ձևով էլ մ տեւ է բառա­
րանների
մէջ. բայց Ս. Գրքի Վենետ. 1860
հրատարակութեան
մէջ սրբադրուած
դրուած
է
սանգաստականք,
առանց որևէ նկատողու­
թեան, հմմտ. Վարդանեան ՀԱ 1921, էջ 115)։
—
Սրանցից ջոկ կան
սանգաստակ
Ոսկ.
եփես, 833 (ի թշնամանս հատանիս, սան­
գաստակս կապես ի վերայ) և
սանգաստանք
«
արհամարհանք,
թշնամանք»
Շնորհ, մեկն,
մտթ.
(
Ի սանգաստանաց
տեղի)։
ՆՀԲ մեկն ում է «ստրուկ անարդ՝ բա­
խած կամ ռակայ
ձայնեալ, և թշնա­
մանք ծառայական
կարգի,
անարգանք
և գանք», ՋԲ առաջին վկայութեան մէջ
«
անարգանք,
նախատինք»,
երկրորդի
մէջ «ծառայական
ստրկական
վիճակ
կամ վիշտք», ԱԲ «թուքումուր,
ծեծու–
փետ, քշպելը,
2.
խենդուկ
ծառայ»։
ՍԱՆԴ (ի
հլ. ըստ ՆՀԲ, բայց կայ միայն
բց.
ի սանդէ)
«
անկան, հավան»
նոնն.31.
Կաղանկտ, Վկ. գէ. 30. Լմբ. առակ. Յայսմ.
ղեկ. 29. որից
սանդահարել
նոնն. 31.
սան­
դիտոռն
կամ
սանդատուն
Առակ. իդ. 31.
ճառընտ. դրուած է նաև
սանտ։
ՆՀԲ
սան
«
կաթսայ»
բառից,
«
որպէս
թէ ի ձև սանի»։
Հիւնք. լտ.
Տ Յ Ո Ա Յ Տ
«
ա֊
ռո ղջութ իւն» բառից։ Պ ա տ ահ ական նը–
մանութիւն
ունի ասոր. ՝(1\^Հ2Չ1
ՅՏ6\Գ–
Օ Յ
«
սանդ», որի հետ համեմատւում է
Fonds A.R.A.M