ՍԱՅ
170
ՍԱՆ
ընդ ամեն
սայնս
աղքատութեանս
մերոյ
անցանելով՝
մինչ ի մահու ժաման հաց փոր՛
ձութիւն»։
Անստոյգ և կասկածական բառ (տե ս
իմ Հայ, նոր բառեր Տիմոթ. կուզի մէչ,
էջ 97),
*
ՍԱՅ՚ԼԱՆ
«
հովանոց», նորագիւտ բառ, որ
գործածւում է յետին
հայերէնի
մ էշ. օր. Զինչ
շատ հեծելով սուլտան, զարնեն ցեղք ի ցեղք
սայվան, Կէսքն պարերովն
գան՝ ժողով ի
բուրաստան գան (Կոստ. երզն. 173), Իմ
սիրտն է գինու սայվան (Կոստ, երզն* 175),
֊
Պրս.
Օ է յ յ Լ » ,
ՏՅ^Յ>/՜ՁՈ
(
կարղացւում է
նաև ՏՅ.^\ՃՈ) «հովանոց», որ կազմուած է
ձ֊յԼ–֊*
Տ Յ ^ Յ
«
հովանի, ստուեր, շուաք» բա֊
>
լ
ից>
Ոլվիղ
մեկնեց
Պոտուրեան, հրտր.
Կոստ, երզն. 203։
ՍԱՅծ
«
պարզ օր», նորագիւտ բառ, որ մէկ
քանի անդամ գտնում եմ գործած ուած էֆիմ.
էշ 149, 153, 155. «Յունվարի
11.
պարզ է
(
օդն) և սայտ. Մարտ 17 սայտ է և սեր֊
կևիլի ծառ տնկելն լալ է. Ապրիլ 11 սայտ և
շն՛որհաւոր է յոյժ այս երկու
օրս»։
ՍԱՅՐ, ի
հլ. «թուրի բերան» Բ. մկ. ե. 11.
Գ. մկ. զ. 4. Ոսկ. եբր. «լեռան ծայրը» Մաշկ,
որից
սայրասուր
«
բերանը
սուր» նար, Լմբ,
Շնորհ. Յայսմ,
սայրադիր
«
սուրի
ծայր»
Սիր, լդ, 31.
սայրուց
«
նաւի
քի՞թր կամ կո֊
ղերր» Ոսկ. եփես. 871.
երկսայրի
ՍԳր,
երե ք–
սայրի
Վրք. հց.
երեքսայր
Կնիք հաւ, 315,
եռասայր
Մխ. երեմ,
միասայրի
նեեմ. դ. 18.
կրկնասայր
ԱԲ։ Բառիս
երկրորդ
ձևն է
ՍԱՅՌ, որ յիշում է ՀՀԲ «լեռան գլուխ»
նշա֊
նակութեամբ,
առանց վկայութեան.
որից
ձևացած են
սեո
«
լեռան
մէջքը» Օրբել. 150
(
Ելանէ ձորովդ ի վայր ի Սևաշուրդ և ի վեր
ի սար վանաց
ձորոյ սեռ իւդ). Արձ. 1323 թ.
֊
Վիմ, տար. 161,
սնասեո
«
նոյն նշ.» Օր­
բել, 149, 169 (Անտի ի բլուրդ որի շինա–
գլխիդ, և անտի ջրթափաւն յՍտերչաց գա­
ւակ և բնասեռիւդ ի Վարդանա յ մարգի խո–
ռըն. Եւ ի հիւսիսոյ
դեհաց բնասեռովն ի
վայր ի դետն հանդէպ Խոտոյ և Քարաձորին
մեծ բնասեռովն
ի սարն), որ և
օնասաՐ
Օր­
բել. 149 (Եւյարևմտից
կողմանէ
Լորաձորդ
բնասարաւդ. հմմտ. Այտնեան, Քնն. քերակ,
էջ 143).
միասեոի
«
միասայրի,
մի բերանով
(
սուր)» Կղնկտ. հրտր, էմինի, էջ 84 — Շահն.
209),
ՆՀԲ լծ.
ծ ա յր ։
Հիւնք.
սէր
բառից։
Ր շ –
(
ԽքՏ6Ո,
Հայ. դր. լեզ, 117 հնխ.
1
<՚3
«
սրել» արմատից, հմմտ. սանս.
<յ1Ր
,
ՅԱ
«
սրում է», լտ.
ՕՕՏ
«
սրոց»,
ՇՅւ11Տ
«
սուր»,
նոյն
ր՚ձդ հյ,
սար,
սանս,
3
<յւ
՜1,
յն.
ձ
–/.
ի՛.;,
(
Ընդունում են
XV
Տւ\ձ&
142,
Ր օ –
ճօայ
1, 454,
ԲՑէՑՐՏտօո,
Խ.
ս. Յաւ.
Տ է ս Հ 110)։ Տ ( ± 6 ւ է 6 1
(
ա ւ է շ
8 8 28, 284
և
29, 55
սար
«
բարձրութիւն»
բառին
արմասւակից գնելով՝ կցում է պրս. գւռ,
ՏՄ
«
գլուխ»։
Թիրեաքեան ՀԱ 1912, էջ
288
և Արի ահ այ բռ. 328 պրս.
Տ6ք
«
ԳՐ~
լախ» բառից,
նոյն ընդ
ծայր, սար։
ԳԻՌ. — Բառիս
երկրորդ
ձևը պահում են
Ղրբ.
ոէո.,
Շմ.
սըո
«
երկու
մակարդակների
միացման
զիծը,
Ա ցՈ6 է 1
՚ 1
Ո է 6 ք Տ € 0 է ւ Օ Ո ,
31՜6
ւ
օր.
պատի սեռը, քարի սեոլւ,
բայց մասնա–
ւորապէս
մէջք ի սեոր
«
թիկունքի
մէջտեղի
ուղղահայեաց
գիծը»,
լեռան սեռը
«
լեռան՝
հորիզոնի հետ միացման
գիծր»։ Սրանք
ցոյց
են տալիս՝ որ
սայր
բառի
բուն
իմաստը
պէտք է դնել ո՛չ թէ «սուր կողմ», այլ
«
ծայր»։
ՓՈԽ.֊Մառ,
14
ոՈ0ա.
65
հայերէնից է հա­
մարում վրաց,
եց(ք)օ սերի
«
լեռ», իբր
այ ^> է
ձա յն ա վւ ո խ ութեա մբ։
ՍԱՆ, ի
հլ. (բայց նորագիւտ
թ. մն. լե. 13
ունի գրծ.
սանոլք,
որ կարելի է ուղղել
սա­
նիւք)
«
մեծ կամ փոքր կաթսայ»
ՍԳր. Պիտ.
Մագ. որից
սանակալ
«
կասկարայ»
(
Կ. Սա֊
րաֆեան, Բանալի գիտոլթ, 1788 Սանկպ. էջ
226,
ռուս. Ա^ՁՈ՜ե)։
Աւգերեան, Բցտր. չփ. և կշռ. 157
թերևս
պրս. (թրք. և արաբ.)
Հյ՚^֊֊Ձ
Տ Յհ ո , Տ ՅհՅ Ո
«
կաթսայ»։
Հիւնք. արաբ.
սանն։ Ց ս շ ^ ն
ւ\2
32, 86
փոխառեալ է
Կովկասից. հմմտ. հիւրկ.
Տ Յ Ո § ,
ավար.
հՅ§,
օսս,
«
սան»։
֊
|–ՍԱՆ, ՈԼ
հլ, «իբր զաւակ
ձեռքի տակ
սնուցած ումեծացրած
տղայ»
Բուզ. Մծբ.
Ագաթ, Եղիշ. «կնքահօր
կնքած
մանուկը»
Կանոն. Շնորհ, ընդհ. որից
սանական
«
որ֊
Fonds A.R.A.M