ԱԶՆ
87
ԱԶՏ
Ոսկ,
մ, բ.
34.
հ ա յ կ ա զ ն
Խոր,
Մագ.
կամ
Հ ա յ կ ա զ ո ւ ն
Խոր. Յհ, կթ.
ե ր կ ա զ ն
կամ
ե ր –
կ ա զ ն ի *
«
երկու տեսակ»
ճառընտ.
թ ա զ ա զ ն
Նար. Տօնակ.
ծ ա ո ա յ ա զ ո լ ն ք
Սերեր,
ա զ ն ի ւ
«
լաւ
ազգից,
ընտիր տեսակի,
նուիրական»
ՍԳր. Եւս. քր. Ոսկ, «թա\նկ,
սուղ» Վրք. հց.
բ,
19.
իբրև
ձայնարկութիւն
«
կեցցե
ս, ապ­
րի՜ս, քա՛ջ ե» Մտթ. իե.
21, 23.
Ղկ՛ ԺԹ.
17
(
հմմտ.
յն.
տՅ,
ՏՍ՚յՏ
«
կեցցե՛՛ս»,
տպ֊Գ՚դՀ,
«
ազնոլււէծնունդ,
ազնիւ»),
ա զ ն ո ւ ա կ ա ն
ՍԳր.
Ոսկ.
եւս. քր.
չ ա զ ն ո ւ ո ւ թ ի ւ ն
Ոսկ.
մ. ա.
21.
նոր ձևով և
էւ֊ի կրճատումով՝
դ ի ւ ց ա զ ե ա ն
Մագ.
հ ա յ կ ա զ ե ա ն ք
Խոր. հռիփ. Յհ. կթ.
Լների մօտ
ա զ ն
բառի
եզակի
գործածութիւ­
նը անս՜ովոր
է։ նոր գրական
բառեր
են
ա զ –
ն ո ւ ա մ ե ծ ւ ս ր , ա զ ն ո ւ ա շ ո ւ ք , ա զ ն ո ւ ա փ ա յ լ , ա զ ­
ն ո ւ ա պ ե տ ո ւ թ ի ւ ն , ա զ ն ո ւ ա պ ե տ ա կ ա ն ,
ա ն ա զ ­
ն ի ւ ,
զ ե ր ա զ ն ի ւ
ևն։
ՆՀԲ երր.
զ ա ն , զ ե ն ի ս ՞ ։
Տէրվ. Իձէ&ՀՀՌ.
35
յն. գ&՝ՈՀ, լտ.
§ 6 Ո Տ , § 6 Ո Ա 1 Ո Ա Տ ,
Հյ.
զ ա ֊
ն ա զ ա ն
բառերի
Հետ, իսկ Մասիս 1882,
օգ"
18
զ ն , զ ա ն =
եւճիլ
արմատից։
8
Ա
§ ՚ § 6 ,
ՔէաՏե.
Ս. ՃՈ Ո.
79
ցեղակից
յն.
Խ
՝
ՈՀ բառին.
8
ս
^ ^ 6 ,
նյճ.
Տէսճ.
1, 55
կցում
Է լիւկ.
9
,
ճաա&
բառին,
Հայերէնի
մէջ
զ
ծագում
է Հնիւ,
ձ հ ֊ ի ց ։
Ագոնց, ձբԱՃՈ.
8
ե Յա.
ւՕ
(
Ո՝–
392
իրան.
«
ծնունդ»
բառից։
Հիւնք.
զ ա ն ա ֊
գ ա ն
բառից։
Բ & է Ո ւ է Յ Ո ^
1
ք
1 3
՚
124—5
և ՀԱ 1903, 151
ե զ ն
բառի
Հետ՝
իբր
յն,
նօյրգ
«
ճիւղ»,
պՀլ՛
&1
§
«
ճիւղ»։
Բ Շ Ճ Ը Ր Տ Շ Ո ,
Հայ. գր. լեզ. 142
ա զ գ
բա­
ռից,
Ենսէն,
ա1է. Ս.
Խա.
էչ 11, 109,
200
Հաթ.
Տ ա ^ = & 2 1 Ո
«
ժողովուրդ»,
սեռ.
Տ Ո Տ ,
իսկ ՀԱ 1904, 2 7 1
Տ Ո
կամ
$աԱ–
ա զ ն ի ւ ;
Աճառ. ՀԱ 1905, 346
Համարում
է
ա ն ծ ն
բառի
կրկնակը,
ա ն ո ն
մասնա­
ւոր, իսկ
ա զ ն
Հաւաքական
իմաստով,
•
ն ձ . ^ > զ
ձայնափոխութեան
Համար
Հմմտ,
կ ո ր ի զ
և
կ ո ո ի ն ձ. ,
զ ի ս < ^ ՚ գ ի զ < Հ # զ ի ն ձ . ։
Թւում
է թէ պատաՀական
նմանութիւն
ունի մանիք.
0
$
։ – \
Ձ 2 ^ Ո
«
որդի»,
1414
ձՒւ
1907,
537։
ԳԻՌ.— Ա
գլ
.
Ալշ. Ախց. Գոր. Կր. Հճ. կբ.
Մշ. Ննխ. Ջղ. Սլմ.
ա զ ն ի վ ,
Տիգ.
ա զ ն ի վ ,
Երև,
Սեր.
ա զ ն ի ֆ ։
ՓՈԽ.-Վրաց.
ագնի, ազնաուրի
«
ազատ,
ազնուական».
Դա
ազնաոլրթա
Գալիլիասթա
«
և մեծամեծաց
Գալիլիացլոց»
Մրկ, զ.
21.
ազնաոլրեբա, ազնաոլրոբա
«
ազնուականու­
թիւն»,
ուազնո
«
անարգ»,
սաազնոլրի
«
ազնուական»,
ոլտ,
ազնաուր
«
ազնուա­
կան»,
ազնւսոլրլուղ
(
մի հայերէն
բառ՝ մի
վրացական
և մի թուրքերէն
մասնիկով)
«
ազ­
նուականութիւն»,
թուշ,
ագնուր
«
ազնուա­
կան»,
ագնոլրոբ
«
ազնուականութիւն»,
վրա­
ցերէնի
միջոցով՝
ռուս,
Ձ Յ » Յ Ր ^ թ ՚ ե
«
վրացի
ազնուական»,
ըստ
Տ ^ ^ Յ Ր Օ Տ Ն (Յթ38. 0./108.
1, 38
գործածական
է նաև պարսիկ
գրակա­
նութեան
մէջ
32
ՈՅ>ԱՐ
ձևով։
Վրացի
բառր յետ դառնալով
մեզ՝
գալառա֊
կանների
մէչ տուել է
ազնաւոր
Բլ, Խլ. նբ.
Վն, «հսկայ,
վիթխ՛արի
մարդ.
2.
երևակա­
յական
էակ, ոգի, չին»։ Ըստ
Կարապետեան,
Օսմ. բառ. էչ
29
տճկ. ևս կայ
տշյՍյէ
3–՛՜
ՈՅ՝՝/0Ր
«
<ազնաւոր, քաջ,
դիւցազն»։
ԱԶՈԽ, ի
հլ. «խակ
խաղող»
ՍԳր. Վեցօր.
102,
որից
ազոխացեալ
«
խակ
մնացած»
Ես.
ժը.
5.
ազոխանալ
«՛
ատամն
առնել»
Վրք.
ոսկ.
ազոիւացոլցանել
«
թթուեցնել»
էմբ.։
= ձևով
նոյն
է պրս.
•
3211
Ճ
«
մէջը
փուտ և դատարկ
ընկոյզ»
բառի
հետ,
բայց
իմաստով
յարմար
չէ. իրանեան
բառը
կարող
էր սակայն
թերևս նախապէս
աւելի
ընղհա֊
նուր իմաստ
ունենալ,
այդ պարագային
հայ
բառը փոխառեալ
պիտի
լինէր
պարսկերէնից։
Թիրեաքեան,
Պատկեր
Ա
191
թոլի
հա­
նել պրս,
•
յ \ ։ Ձ
,2
Ձ,Ճ
«
որթյօտ»
բառից։
Հիւնք. պրս.
ձլԼա,
ձևից։
Թիրեաքեան,
Արիահայ
բռ. էջ
17
նոյն ընդ
ածուխ =
՚
Ղրս.
ՀՀՀ»*\
ՅՏԱՃ
«
չվառած,
չեփած»։
ԳԻՌ. —Հճ.
ազոխ,
Խրբ.
ագօխ,
Տիգ.
տգուխ,
Զթ.
ազիփւ
կամ
ածիւխ.
իսկ Արբ.
ագօխ
նշանակում
է թէ՛ ազոխ և թէ՛
որևիցե
խակ
պտուղ,—
Բիլթ, լայկաբար
«
խաղողի
սարփինայ»,
Ակն.
«
մատղաշ,
երիտա­
սարդ».
—
Ազոխ կտրիլ
Սեբ. «շատ
թթուիլ»
(
խմ որը
ևն
)։
*
ԱԶՏԻՀ
«
ազնուական
ութիւն,
իշխանու­
թիւն», նորագիւտ
բառ. երկու անգամ
միայն
գործածուած
է Գիրք՛ թղ, էջ
170, 171.
Զի
Fonds A.R.A.M