ՓՈԽ.––Ուտ.
Ձ2Ձ2Ա
«
զարհուրելի,
կա­
տաղի»։
+ ԱԶԱՏԵԼ
«
չորացնել»
Վկ. արև. էջ 102,
Սարգ. ճառրնտ.
ազազիլ
«
չորան ալ»
Եղիշ,
ազազուն
«
չոր, ճռզած, ցամաքած»
Ծն. խա.
23, 24.
Փիլ.
ազազանալ
«
ցամաքիլ»
Փիլ.
ազազեալ աղբերս
«
ցամաքած՝
ջուրր
կըտ֊
րուած
աղբիւրներ»
Տիմոթ.
կուզ, էջ 278. ա–
զազանիլ
«
ցամքիլ»
Վկ. արև. Գետք
անհունք
նուազեցին
և եղեն մօտ յազազանել
(
էջ 42).
ծ ո վ ազազ
«
ծովերր
ցամաքեցնող»
Տօնակ.
կ ողմնազազ
«
մէկ
կողմր
գօսացած»
Ոսկ,
յանգամ.
848.
յազազիլ
«
չորանալ»
Եփր. Վկ.
արև. էջ 54 ֊Սոփերք,
ի. 103 (չունին
ՆՀԲ և
ԱԲ). ((Եւ գաւազան
անօրէն
իշխանին—
ահա
յազազեալ
խոր\ւոակեաղ կայ ի մէջ մ այրողն
և չէ ձէռնՀաս
միւս ան գամ դալարանար)
։
== կրկնուած ագ արմաաից*
ձնխ
է
արմաան
է
*32
ճ
(
Ն
"
րից ձագում են, լն. ՕւԼտ «աքրել,
չորացնել»
է%Լօ\ԼՀԼ «չորանար.
ՕէՀօո՚Փ
«
չորաց­
նելէ,
նսլ,
Ձ
^ճւէւ
Հէորացնե
լ»։
Հնգևրո պա֊
կան
շրշանին՝ ա լս արմ աաը
ձևափո խուաձ և
դարձած
է նաև ԼՀ&ՃՆ,
որոնցից
լա֊
ծ են գ
Ա
լ.
ՅտեՕ.,
Հլպ՛
ՁՏՕՈ
«
մո­
խիր», գոթ. Ա7,§0։
ՀայերԷնում
Հնխ.
շ
^ հ
տալիս է
ս,
բայց
երկու
ձայնաւորի
միջև
զ,
ինչպէս
ցոլց է տալիս
մոզի=/Տ/.
ըստ
ալսմ
3 2
^հ–
դարձել
է Հլ,
ազ
և
կրկնոլ֊
թեամբ
ազ–ադ*ել։
Բոլորի
պարզ
արմատն
է
ՅՏ~
«
այրել»,
որ պաՀում ևն սանս,
ՅՏՅ–
«
փոշի,
մոխիր»,
ՅՏ1էՅ֊
«
սև, ս՝թնագո
լն»,
լտ.
&
լ 6 0
«
չորանալ»,
ՅլճճԱՃ
«
չոր,
չորա­
ցած»,
ՅյճՇՕ
«
այրել»,
ՅՏՏԱՏ
«
խորոված»։
ԱյնուՀետև
արմատը
աճել է ձ,
աճա­
կաններով,
առաջինից
(
32
ճ)
են լն, օԼտ
«
այրել,
չորացնել»,
օԼօւճտՕՀ «ալրած, չոր,
կարծր»,
չեխ. և լեՀ.
02
ճւ1ճ
«
չորացնել»,
երկրորդից
են ՀՀիւս, ՃՏճԱ, Հոլլ.
ՅՏ(Յո,
անգլ,
ւՀ$ն,գերմ.
ՁՏՕհՏ,
Հբգ՛
Ձ ՏՕՅ
«
մոխիր», իսկ
վերջին
Յ7.^հ–
ձևից են գոթ.
32
^0
և Հյ.
ազ<Հ&2,ը;հ>*աձ
.
տե՛ս և
ոստին, ա ճիւն
(
ՑօւՏՅՇզ 16, \\7
Ց.1
(36 59,
ՒՕս^շ 25,
Թ
՚
Ո Օ ֊
Աէ
–
^6111էէ 76,
66,֊
զարմանալի
է որ
Ր օ ֊
մոռացել
է յիշել այս
բառերը)։
ՏնհօքէշԽաէշ, 1Հ2
54, 250
կցում է Հյ.
ա ն ի ւ ն
բառին
և Համեմատում
է գոթ.
32
§0
«
մոխիր»,
յն.
Խ
՜/
Ա^Օ.
«
խարոյկ»,
(
Ա^իՕՀ
«
դժգոյն»,
պրս. Հ\՚Լւ\\
«
մուր» բա­
ռերին։
ՀՀԲ թւում է հանել
զզուիլ, նուաղիլ
բա­
ռերից։ ՆՀԲ թրք՛
3 2
«
սակաւ»
բառից։
Հիւնք.
զաւակ
բառի
հակառակը,
նոյն
ընդ
զա ծ ա ծ ։
8
ս
§ § 6
1
Բ
1, 445
և 1Հ.2
32, 1
առաջին անգամ
համեմ ատեց
վերի
յն. և նսլ, ձևերի հետ, ենթադրելով
թե
հնխ.
7.(1–
որ տալիս է
սա,
շեշտից
ա–
ռաջ
լինում է
զ»
Հիւբշ. 412 չի
ընդունում
այս
բացատրոլթիլնր։
1\
^6ւ116է 1^ՏԼ
10,281
և 15,357
մեկնեց
վերի
ձևով,
Ր&էւ՚սԵՅՈ^
1, 195
յն.
և՝/յբ
«
կարօտ,
խեղճ»,
Ղ՝Լ–քր՝\.3. «պակասութիւն»,
լտ,
6
^6ՈՅՏ
«
կարօտ,
զուրկ»,
զնգ,
3 2
«
տեն­
չալ, ցանկալ»։
Նոյն
I ք
1
13, 125
և ՀԱ
1903, 151
նոյն ընդ
եզն, ազն, ա^^:
Սագըզեան
ՀԱ 1909, 334 սումեր.
1 2 ,
3282
«
կրակ»,
թրք.
0
Տ9
«
տաք».
Պա֊
աաՀական
նմանութիւն
ունին ավար.
0.2
ԱՈ
«
նիՀար»,
չեչէն.
3 2
Ա Ո
«
նիՀար,
ազազու՛ն»,
3 2 7
Յ
1 3
Ր
«
նիՀարիլ»,
3 2
Ա
1 1
Յ
«
նիՀար
ութիւն»։
ԱԶԱ9.ՈԻ
«
մի տեսակ
թունաւոր
խոտ,
լա.
ՇՅւ՜բՑՏաա,
ֆր.
Շ31՜բ6Տ16;»
Գազիան. Ռոշք.
՛
Ե թա յնշնա յդէրի
Հաւաքածս
լի մէջ կ
ա
1
արար.^
՚
Յշցշ
«
դափնի»
՝
Գ17յ\ա
11,269
և^.՝ք
՚3212
«
զանթարիոն
բոյսը»
՝
^7ւ\հիձ.
12,219։
Ուրիշ
նման բառ չեմ
դանում
յիշեալ ճոխ Հաւաքածոյի
մեջ,
*
ԱԸԱԶՈԻՆ
«
ատամք,
ակռաներ».
գիտէ
միայն
Բառ, երեմ, էջ 6։
=
թրք՛
յ յ \
3.2
Ա
«
ատամ,
սեղանատամ,
ժանիք»։
—
Աճ.
*
ԱԶԱՊ
«
դեռ
չամուսնացած
(
տղայ կամ
աղջիկ),
որից
ազա պ աթիւն
«
ազապ
լինելր».
ՆՀԲ դնում է իբրև
յետին
ռամիկ բառ. հնա­
գոյն
վկայութիւնը
գտնում եմ Կոստանդին
Ա.
կաթուղիկոսի
կոնդակի
մէջ (տե՛ս
Կիր. տպ.
Վենետ. էջ 171), Կանոն, էջ 176, Տաթև.
հարց. 601։
= արաբ.
Տ-՜՚յ*
՚328
,
է>,
ռրից փոխառեալ
են
նաև
թրք.
3 2
Յ Ե ,
ՔՐԳ՛
320
Ե,
նոյն
նշ, ըստ
Fonds A.R.A.M