ԱԴԱ
Ուղիղ
մեկնեց նախ ՀՀԲ, յետոյ
Աւգե–
րեան, Լիակ. վրք. սրր. ե. 197։
ԱԴԱՐ
(
սեռ
«
եբրայական
վեցե­
րորդ
ամիսը» (որ համապատասխանում
կ
մարտին)
ՍԳր. Ե ւս. պտմ. 603։
= եբր.
՚ " ) *
^ 9,ՃձՐ,
որ յն. 0.ն6ւը տառա֊
գարձութիւնից
անցել է մեզ (Հմմտ, Ա մակ.
է.
43),
եբրայական
բառի
միւս
սեմական
ցեղակիցներն
են ասոր.
.՚,
ք ցճ01՚,
արաբ.
ձԷձՐ,
ասուր.
ցճճ&ՐԱ. ֊
Աճ.
ԳԻՌ
Սլմ.
ադաՐ
«
մարտ
ամիսը» (ըստ
Ա, Աթայեան,
Սալմաստ, էշ 163)։
՛
ԱԴԱՐ ՈՐ
«
մի տեսակ
գոհար կամ մար­
գարիտ»
Խոր, աշխ, 614. չունին
բառարան­
ները։
== արաբ.
օ տ
> ձ1Մ1"&, /էք.
տ
> ճ1Մ1", ^> ՃԱ–
քցք
«
մարգարիտ».
Հայ ձևի դրչութիւնը
խան­
գարուած
է։ — Աճ,
՛
ԱԴԵՆ
կամ
ԱԴԻՆ, ա
հլ. «դրախտ, ե–
դեմ» Եփբ. Եղիշ. ը. էշ 116. նար, որից
ադե­
նաբուղխ, ա դինաբոլխ
Անան. եկեղ. Բ՝էոդ,
մայրագ,
Երզն,
լուս,
ադինասարաս
(
չունի
ԱԲ) Առաք, պտմ. 39,
ադենային
Գր. տզ.
ադենական
Շար. ևն։
= ասոր.
Հ է
–
ձ ՚ Ց 8 6 Ո ,
որ է եբր. \Ղ՝$
՚65
ՇՈ.
արաբ. Հ\ձ֊Հ
՚
Տ ճ Ո
«
եդեմ, դրախտ»,
ասուր.
ւճւՈԱ
«
դաշտ»։
Արմատը
^ճ1\)
նշանակում
է «
փափ1լութիւն
,
փափկանալ». այս պատ­
ճառով
ասւում է Հյ.
գրգարան
«
դրախտ» և
յաճախ
դրախտ փափկ ութե ան;
նոյն
բառի
յունական
ձևից է տառադարձուած
եդեմ,
տե՛ս
առանձին
յ
—
Հէ
Լ
Բ2,* ^00։
Ուղիղ
մեկնեցին
նախ ՀՀԲ, նՀԲ,
Շրէօ–
դէր,
1
հ6Տ31Մ.
45։
*
ԱԴԷՄ
«
ներկուած
սեկ կամ կաշի»,
նո­
րագիւտ բառ, որ մէկ անգամ
գործածուած
եմ գտնում
Միխ. աս. 164. Եթող
զկինն և
զգեցալ
հանդերձ
փիլիսոփայի,
սեկ
ներկեայ
զոր
ադէմն
կոչեն, և ծաղր արար
զծիրանիսն։
= արաբ.
^ յ > \ Ձ,Ճ1Ո1
«
կաշի, կարմիր
ներ­
կած
կաշի, աղաղած
կաշի»
(
Կամուս,
թրք՛
թրգմ.
գ.
390
)։–
ԱՃ.
ԼՁ,Ո§1Օ1Տ, Օ Խ օ ա զ ս օ ճ6 ա օ հ օ 1 16
(
յՐՏաճ, \^Ո1Տ6
1868,
է լ
126,
ծան.
4
(
չեմ տեսած)
մեկնել է ասոր. հէ
\1
ՈԱ
Ա րմ ա տ ա կ ա ն բ ա ռ ա ր ա ն—6
81
ԱԶԱ
«
թանձր,
Հաստ,
Հաստատուն», եբր.
ցճւՈՅ
«
թել»,
արամ.
Ձ,Ճ1ՈՅ
«
կապ,
չու­
ան»
(
նկատողութիւն
Ակինեանի, ՀԱ
1930,
497)։
Ընղուն ե չի չէ՝
նշանակու֊
թե ան ա ար թերութեան
սլա աճառաւ։
1՝4 •
Բազմ.
1919,
էշ
350
դնում է ա֊
բաբ.
ա տեմ
«
սև»
(
իմա՛
Հ>\
Յ ճ ց ա
«
սպիտակի
զարնող սև», Կամուս,
թրք՛
թրգմ. ղ.
390)։
*
ԱԴԻԱԼԻՊՏՈՍ
«
անձանձրոյթ»,
ունի մի­
այն Բառ. երեմ, էշ
6։
–
=յն.
6,
նւ</.՝Լ՜1՝
է
յ։՜(ՕՀ «անընգՀատ»։—Աճ.
*
ԱԴՈՆԱ
կամ նաև
ադովնա, ադոնայի,
ադովնայի
«
Տէ՛ր
իմ» ՍԳր. (միշտ
տէր
բառի
հետ), Ոսկ. ես. ծա. կոչ. 141. Եփբ. աւետ.
337.
նար. էշ 93։
= եբր.
Յ Ժ Օ Ո
«
աէր,
իշխող»,
որից
"
Օ Ս ՚ Տ
Ձ Ժ 0 Ո 3 1
«
Տէ՛ր իմ», այս բառը
ուրիշ
սեմական
լեզուներ
չունին՝
բացի
փիւնիկ.
Տ ճ Ո
«
տէր», մեր ձևը յն.
՚
Ճ . Տ օ ^ է
տառա֊
գարձութիւնից
է
յառաջացած։
նՀԲ
դնում է
եբր.։
ԱԴՈՆՄՈՅ
«
պարզ
բառ».
այսպէս
ունի
Բաւռ.երեմ, է՛) 6. յայտնի չէթե ի՛նչ է
ուզում
ասել։
*
Ա&ԱԶԱՅԷԼ
կամ
ԱԶԱԶԷԼ.
նորագիւտ
բառ, որ 4 անգամ
գտնում եմ
գործածուած
Եփր. հտ, Ա. էշ 222
—
3,
անծանօթ
իմաստով,
ակնարկութեամբ
Ղևտ.ժզ. 8։
= եբր.
^1X1^
՚&2 3 2 6 1
բառն է, որ
գործածուած
է Ղևտ. ժզ. 8. այս բառի
իմաս­
տը անծանօթ
է. հաւանաբար
նշանակում
է
«
անապատներում
բնակւող
մի չար ոգի»
(
տե՛ս
<ձ
&
ՏՇՈ
՝
աՏ,Բառ.
եբր. 1910, էշ 570)։
Հները
հասկանում
էին «ազատ
արձակուած
նոխազ»,
ինչպէս.ունի
և մեր
թարգմանութիւ֊
նը։ Եբրայեցի
բառը ասորական
տառադար­
ձութեան
միշոցով
անցել է մեզ։ — Աճ.
Աւելի ընդարձակ
տե՛ս իմ Հայ. նոր բա­
ռեր հին մտ. հտ. բ։
ԳԻՌ.
—
ազադիլ
(
Լոռի, Փամբակ)
նշ. «ղօ–
չաղ, կրակի կտոր մարդ»
(
հաղորդեց Ատ.
Զօրեան).
բառիս
այս իմաստը շատ
կարևոր
է՝ ճշտելու
համար եբր.
ադադայել
բառի
նը֊
շան ա կութիւնը, որ անստոյգ
է։
Fonds A.R.A.M