յութիւն
այս բառի
համար.
«
Րրպէս
ագռոյ
հարկանել
զգլուխ
նորա
«(
Վարք
Գէորգայ,
էջ
32),
որ փոքրիկ
սրբագրութեամբ
կար­
դում է
ագոով»
= պրս.
Յ&ԱՐ
«
աղիւս»,
բնիկ սե­
մական է, ուստի և պարսկերէնն
էլ փոխա­
ռեալ
մի սեմական
լեզուից.
հմմտ.
ասուր,
Յ^ԱՈ՚Ա,
ասոր,
3
§Ա1՝3,
արաբ.
Ա Խ
կամ
ԱԽ,
որից
քրգ.
Յ10Ր
«
աղիւս»,
պարսկերէնից
եննաև վրաց.
ա~
գոսփ
«
աղիւս»,
ա գ ոս՚խանա
«
աղիւսի
գոր­
ծարան»,
ափխազ.
անգոս՝,
մինգր.
անգու–
րսւ,
սվան,
անգուրյ,
թուշ,
ագոււ՝,
բոլորն
էլ
«
աղիւս»
նշանակութեամբ։—
Հիւբշ.
91, 510,
ՀՀԲ և ՋԲ առնելով
հին
բառարանից
(
հմմտ.
Բառ. երեմ, էջ
5
«
ագուո.
հաս­
տատ» ) մեկնում
են բառս «պինդ,
անբե­
կանելի»,
ուստի
չունին
«
աղիւս»
նշա­
նակութիւնը։
Առաջին
անգամ
Հ. 3. Աւ­
գերեան,
Չփ. և կշռ. էջ
41
պրս.
բառի
համեմատութեամբ
և
Հարանց
Վարքի
լատին
թարգմանութեան
բաղ­
դատութեամբ՝
գտաւ թէ
ագուո
նշանա­
կում է «աղիւս» և «պինդ,
անբեկանելի»
իմ աստր
գոյութիւն
չունի։
նՀԲ
անտեղի
կերպով
միացնում է երկու
նշանակու­
թիւներն
էլ, որին հետևում
են նաև ՓԲ,
ԱԲ և միւսները,
Լ Յ § .
(36
Տ.
ձնհձ.
278
յն,
ՕէքՕՕթՕ;,
ԽֆՕգ" «տարաժամ» (ան­
տարակոյս
«
պինդ,
բիրտ»
նշանա­
կութեան
համար),
որ յետոյ
ՃՀՈՃ.
Տէ.
էջ
166
ցանկից
մերժում
է։
ԳԻՌ.— նբ.
ագուո,
Տփ.
ագոլր.
վերջինս
նշանակում է նաև «խաղաթուղթի
մէջ կար­
միր
գոյնով
քառակուսի
նշանը,
օրիա, ֆր.
ՇՅւ՜ք63Ա,
ռուս. 6գ6ոԱ»,
ճիշտ
ինչպէս
որ
նոյնը
Ղրբ՛ կոչւում է
ք՛աոիիւն
(֊
թրք.
1(61՛֊
բւյ՛
«
աղիւս»
)։
ԱԳՌ
«
քաղցուի կամ մեղրի դիրտ» Վստկ.
93,
«
վէրքի
շարաւ» Վստկ.
213.
—
նորագիւտ
բառ։
0
ԱԳՌԱԻ, ու
հլ. (յետնաբար
ի-ա, ո
հլ.,
«
ագռաւ
թռչունը, տճկ. ղառղա»
ՍԳր, եր­
բեմն
նաև «բու»
Օր. ժդ.
16,
Ա. Թադ
%
իզ.
26.
«
համաստեղութիւն
Կոյսի
մօտ»
Շիր.
որից
ագոաւանալ
«
սևանալ»
նար. Տօն ակ.
Գ
ա
3 "
լագոաւ
Րսկիվւ.
ա գոափ
թ ո ւ ր ,
ագո ափ ծա­
ղիկ, ագոաւի նանկ
կամ
ագասւի ոտք՝
այլ
և այլ բոյսեր.
ՀԲոլս. §
5—7։
-
բնաձայն
բառ է, ինչպես ե ուրիշ շատ
լեզուների
մեջ. Հմմտ.
սանս.
^ՅՐՅ^Յ,,
լտ.
շօւ^ստ,
լն.
*6
բօՀ,
«6
թօւ
–
Հօ;,
Հբղ.
հրքւնՅւՆ
դերմ.
ՐՅԵ61Ն
անդլ.
ՕՐՕ\ք,
ՈՀՀՇՈ,
ֆրանս.
Շ01՝ն631Ն
իտալ.
ԸՕւ^Օ,
միռլ. Հսլ.
Խ՚Աես,
պրս.
ձ ձ \ Հ
Ճ
Ա
ՈՂ^Լ
Հ,
ԷԳՃ
ճօ
\\
Յղ,
աֆ­
ղան.
ձՏՀճ
ճեւ
"\
ճ,
քրգ. ձյ$
գ&ճճ,
զ
&
Հ
&
գ,
նաև ոչ Հնղևրոպական
լեզուներից՝
ՐրՔ*
ձՏՏ
զՏւ1
"
է
Ա
(
աղալ.
ճհքքՀԱ,
Հայոց
մօտ՝
իւ ա ռ ֊
ղա, ղառղա).
լաղ.
^ԱՈ, ԱՈ, ^ԱՅՈ,
1
^Ձ,1՚1,
մինգր.
1
<^Ձ1՝13,
ավար,
քաքրսւ,
թունգուզ.
ե§Ո6,
եբր. ձ՜\1՝Ը
՚ 0 1 ՚
Յ Ե ,
արար.
կյկք.
ք1ՄՁ,հ
ևն Ան։ Հնղևրոպական
նախալեզուի
մէջ կար
1(0
ք
կամ
գ01՛
«
կռկռալ»
բնաձայն
արմատը,
որից
կաղմուէլ
են վերոյիշեալ
ցեղակից
ձե–
վերը*
այսպես նաև
Հայերէնը։
Հներից
Տաթև.
հարց. 220համարում
է
արդէն
բնաձայն
բառ։ Ըստ Յակոր
Ղրի–
մ ե ց ւ ո յ
«
վասն
գոգոալոյն
ագռաւ ա֊
սեմք»։
Ինճիճեան,
Հնախ,
Գ.
22
կո
բը–
նաձայնից։
Սանս, և պրս.
ձևերի հետ
կապած է նախ
8
օէէւ0հ61՝,
2 0
^ 0
1850,
350,
ՃՈԸՅ
68, 111.
բայց
Լ Յ § .
ճւ՜ա. Տէ. §
13
ձայնապէս
անհամա­
ձայն
գտնելով
մերժում
է։ Պատկ.
1430./1.
0
ՕԸ1՝. Յթ\1. 33.
62
սանս.
ձ և ի
Հետ։
Հիւնք.
յն. ՀՕթօՀ
և ն ։
Շ3բշ116էէւ,
Խ–
Մ16Ո13,
թրգմ,
Արշլ. արրտ. 1842, 108
բնաձայն
է համարում։
8
ս § § 6 , 8էւ՜§.
40
դնում է
*1
ՀՕՐ6\^6
նախաձևից,
շեշ­
տի պատճառաւ
\
Հ
դարձել է և
ա
յաւե­
լուած։ Այս մեկնութիւնը
մերժում է
ին֊
քը՝ 1Լ2 32, 67։ ա
\ \
Շ Հ
,
ա ա
11,205
ճիշտ
համաձայն
է գտնում
հսլ,
Հ*ւ\՝Գ~
Գւ\Ու\,չեխ.
հ ^ Յ Ո ,
որոնք
ունին
հնխ.
Փ>
Ի»Կ միւսները
\
Հ
.
եթէ մեր
հ ի ն ձևր
լինէր
*
գոալ
(
= ՚գուոաւ),
ասում է
Ւձս\\&,
բոլորովին
ն ո յ ն
կլինէր
արաբ.
Հ–յ\յ&
՚
ւաճԵ
հոմանիշի
հետ։
Տե՛ս
Բ օ Խ ւ ՜ Ո 7
1, 413
և417 բնաձայն
1
<61–֊,
ճօք֊,
\
<^֊
արմատի
տակ։
Fonds A.R.A.M