ԱԴԼ
78
ԱԴՈԻ
տևը,
ետին»,
Ա\Ա1
՝
ձ
«
Վ՛զի
ետևը»։
Բ Յ է ա ե Յ Ո ^
2, 13
սանս,
3
§ հ Յ
«
անմաքրութիւն»,
իսկ ՀԱ 1908, 343
իով.
3
| յ6
«
անդամ»
բառին
ցեղակիցէ
Ր^ՅՐՏէ,
Յոլշարձ. 402 սումեր.
ց ց Յ
«
ետևի
մասը, կռնակ»
բառի
հետ։
Պատահա­
կան
նմանութիւն
ունի արաբ.
«
^5^.&
՚3
^\քՅ
«
ողնաշարի
ծայրր՝
պոչի
սկսելու
տեղը»
(
Կամոլս.,
թրք. թրգմ. գ.
879)։
ԳԻՌ.— Ագլ.
ագի,
Հճ.
ա գ ՚ գ ՚ ի ,
Ասլ. Խրբ.
Ռ. Սեբ.
աքի,
Ջթ.
ագ՚Է
«
պոչ».
Ալշ.
ագ՛ի
«
ողնաշարի
ծայրը».
Սչ.
աքի՝
ընղհանուր
առմամբ,
նոյն իսկ ոչխարի,
ձկան և թռչուն­
ների
համար
գործածուած.
Հւր.
ՈՈ՚ւգի,
Շմ.
հաքի,
Ղրբ՛
ո ա ՚ ք ի , հաքիւ
«
պոչ», իսկ Ակն.
ագ՛իք
և վն.
ակի
«
զգեստի
քղանցք,
փէշ»։
ԱԳԼԻՄԻԱ
«
արծաթի կամ ոսկիի
վւշրանք
կամ աղտ» Վստկ. 113. Առ արծաթի
ագլի֊
միա տասն
լի՚որ և լեսեա՛
կորկոտ։
*
ԱԳՈՆ
(
սեռ.–^ւ)
«
մրցանք,
ոլիմպիական
խաղեր» Եւս, քր. Խոր. բ. 79, Միխ. աս. 79.
որֆց
ագոնարար
Եւս. քր.
ագո նա վար
ԱԲ.
ւս–
գոնիսաայք
«
ըմբիշներ,
ագոնարարներ»
Եւս.
քր. ա. 278։
=
յն. Ա~(ձ՝) «մրցանք,
մարտ»,
ձքաՀ(Հ0(13(1.
«
մենամարտիլ,
կռուիլ»,
Օ.Հ<0՝)131՚ղՀ, «մարտիկ,
ագոնարար»
և սրա
յոգն ակին օղէՕ՚ՈՕՀՕ.՛,
«
մարտիկներ,
ագոնիստայք»,
յոյնից Է փո­
խառեալ նաև ասոր.
Լ
0
՝
^ , ) Ձ.^6ՈՅ
«
ագոն»։
—
Հիւբշ.
ՅՅՏւ
Ուղիղ
մեկնեցին նախ ՀՀԲ և ՆՀԲ,
ԱԳՐՐ, ի-ա
հլ, «պահապան,
վերակացու,
պաշտպան»,
ունին
միայն
ՀՀԲ և ՓԲ, առանց
օրինակի և վկայութեան,
սրա հետ նոյն են
ագորդ
«
պահանորդ
կամ բարձրութիւն»,
ա–
գովր
«
յայտնութիւն
բարձրութեան»
և
աքբոր
«
պահանորդ կամ պահպանող»,
բոլորն
Էլ
Բառ, երեմ. Էշ 3 և 5։ Անստոյգ
բառեր։
ԱԳՈՐԱՆՔ
«
աղբի
մթերք»
Բառ. երեմ. 5,
որ և
ագոոանք
«
դիզուած
աղբ» ԱԲ. առանց
վկայութեան
յիշում
Է ՆՀԲ՝ իբր «Հին բռ.».
ՀՀԲ
չունի։
*
ԱԳՈԻԳԱՅ ի
հլ. (միայն
յոգնակի
գոր­
ծածուած)
«
չրի փողրակ»
Սոկր. 306, Անան.
գիտ. 27. Ստ. սիւն. Կանոն. Վահր. երբդ.
167.
Գր. վկ. Նիւս. Տաթև. ձմ. լէ (դրուած է
գրծ.
ագուգաւ^»
= ասոր.
3,
§6§3
«
Հրի
փողրակ»,
այս
էլ իր կարգին
փոխառեալ է յն. Օ-՜յա՚ՀՕՀ,
հոմանիշից, ործագում է
օդօ>
«
բերել,
ածել»
բայից։
Ասորերէնից
ւիոխառութեան
ապա­
ցոյց է հայերէնի
֊
ա յ
վերշալորութիւնը։
—
Հիւբշ.
300։
ՆՀԲ
դնում է յունարէնից։
Ուղիղ
մեկ­
նեց նախ
Լցց. Ճա1. Տէ. §
10։
ԳԻՌ,
—
Մշ.
ագ՛ուգ՛ա
«
կեղտոտ
շրերի և
արտաքնոցը
փողրակ»,
Ակն,
ագ՛ուգ՛ա,
Խրբ.
աքուքա,
Աեբ.
հա քիւք ա
«
շրի
փող­
րակ», Բլ,
ագ՛ուգ՛ա
«
լճակի
շրանցքը».
նը–
շանակութեան
զարգացմամբ
Վն.
ակուկա,
Մկ.
հ ա կ ՚ խ կ ՚ ա ,
Ալմ.
ա ր ք ՚ ի լ ք ՚ ա
«
հողից
թրծած Ո ձևով
յենարան՝ որ թոնրի ակի
մօտ են դնում և վառելիք
փայտերը
վրան
յենում».
նոյն
բառը
Կր. «թոնրի
ծակ,
սնդու»,
Ալշ. «տան
մ էշ այն նրբանցքը, որ
սենեակը
ախոռին է
միացնում»։
ՓՈԽ.֊֊–Գւռ.
թրք. եւդ. ձՅՀ$\*.
1
ւՅգ1պՅ
«
ա–
գուգայ, փողրակ»
(
Ցոլշարձ. 329), Տ. հշճս–
VԱՇ «ագուգայ»
(
Բիւր. 1899, էշ 798)։ Աե֊
բաստիոյ
գւռ.
ոքոքիւքքՈ
ձևը թոլրքերէնից ետ
դարձած
փտխառոլթիւն
եմ
համարում։
ԱԳՈԻՆԻԱՅ
«
ծածուկ»,
գիտէ
միայն Բառ.
երեմ. 5։
ԱԳՈԻՌ
«
բուռ, ափ», գործածուած
է մէկ
անգամ
Եզեկ. ժ. 2 (սխալ է մեկնում Բառ.
երեմ. 5 «գոգ կամ աղաբողոն»,
որին հետե–
վելով
ՀՀԲ, ՋԲ և ՓԲ աւելացնում
են նաև
«
գոգ
մարդոյ կամ
հանդերձի»)։
Աւգերեան, Չփ. և կշռ. էշ 41
համարում
է պրս,
ՅXՅ^
«
գուռ,
ալազան»
բառից։
Ր^ՅՐՏէ,
Յոլշարձ. 402
ափ
և
գոգ
բառերի հետ միասին՝
ցեղակից է դնում
սումեր.
Ձցյսե
«
երկնակամար»
բառին։
ԳԻՌ. — Խտշ,
աքոլո
«
մի բուռ
իրար .կցած։
կիցք»։
*
ԱՏ՝ՈԻՌ, ո
հլ, «աղիւս»,
գործածուած
է
մէկ անգամ
Վրք. հց. Բ. 328. «Աղիւս
թրծե֊
ալն
հրով ագուռ՝ կացցէ և ի չրի լալ քան
զքար»։
Նորերս
Հ. Ա, Վարդանեան, ՀԱ
1910, 369
ա, գտաւ նաև մի երկրորդ վկա–
Fonds A.R.A.M