23
թուին,
նորեկ
երկու
Տիգրանակերտցիների
հետ
(
մին ուսուցիչ
և
միւսը
բժշկական
ուսանող),
երկուսի
էլ խօսակցական
լեզուն
Տիգրանակերտի
բար­
բառն
էր. գրական
լեզուին
քիչ էին
ծանօթ։
Խրբ. = Խարբերղի
բարբառ.
ուսումնասիրել
եմ
էջմիածնում,
1900
թուին,
Խարբերդցի
բժիշկ
Անդրանիկ
Յակոբեանի
աջակցութեամբ։
Լմշ. ֊Լամշէնի
բարբառ,
ուսումնասիրել
եմ
1910
թոլին
Տրապիղո֊
նամ՝
Մալացի,
Ապկիօնցի,
Կիւշանացի
և ճօշարացի
բազմաթիւ
գիւղա
ցի­
ների
և ուսուցիչների
աջակցութեամբ։
ԶԹ. •= Զէյթունի
ենթաբարբառ.
ուսումնասիրել
եմ Պօլսումւ
1910
թուին՝
Ազգային
Կեդրոնական
Վարժարանի
բարձրագոյն
դասարանի
աշակերտներ՝
Օննիկ
Մահտեսեանի
և իշխանորդի
3.
Եաղուպեանի
աջակցութեամբ.
եր­
կուսն
էլ բնիկ
ՀԼԷյթունցի.
առաջինը
Պօզպայիր
կամ
Շորվայեան
թաղից,
երկրորդր
Ղարղրլար
կամ
Եաղոլպեան
թաղից։
Այս երկու
թաղերը
ներկայ­
ացնում
են երկու տարբեր
տիպ,
ըստ
այսմ
մէջ բերած
ձևերս
էլ սովորա­
բար
կրկին
են. առաջինը
Շորվայեան
թաղի
տիպն
է, երկրորդը
Եաղոլպեան
թաղի։
Գլխաւոր
զանազանութիւնը
Ր = յ
և
0
= ո
ձայնափոխոլթեանց
մէջ
է։ Երր դրուած
է միայն
մէ՛կ
ձև, ուրեմն
այդ ձևը ընղհանուր
է երկու
տի­
պերին։
Իսկ երբ
միևնոյն
թաղը
երկու տարբեր
ձև ունի, այդ
ձևերր
միացրել
եմ
կամ
շաղկապով։
Հճ,---Հաճին
ի ենթաբարբառ,
ուսումնասիրել
եմ Երևանում,
1924
թոլին,
համալսարանի
Պատմա-գրական
բաժնի
3
-
րդ
կուրսի
ուսանող՝
Հաճնցի
Արամ
Գնդունիի
(
Թոփչեան)
հետ,
աշխատ ա կցութեամ
բ նաև
իր քրոջ՝
Թագուհի
Գնդունիի։
Սվեդ, = Սուեդիայի
բարբառ
(
Ասորիք),
ուսումնասիրել
եմ
Երևանում,
Սվեդիայից
նոր եկած
Մասիս
Փանոսեանի
հետ (գրաշար
Պետհրատում,
յե­
տոյ վարիչ
Ղարաքիլիսայի
տպարանի
և
այժմ
ուսանող),
որ իր
մայրենի
բարբառր
շատ
լալ գիտէր։
Դժբախտաբար
մեր բառացանկը
սկսլոլմ
է
միայն
Կ տառից։
նախորդ
Ա — Ծ տառերի
բառերը
դնում
եմ Յաւելուածիս
վեր­
ջի
մասում։
Ակն. = Ակնայ
բարբառ,
այս բարբառով
դրուած
բոլոր
բառերր
քաղել
եմ
Մ. Մաքսուդեանի
Նշ
բ8,1՝16Ր 9,ՈՈ6Ո16Ո ճ ՚ ճ ե ո (թՈ,ՈՏ
1
9
1
2 )
անուն
աշ֊
խատութիւնից,
ուր գաւառական
ձևերր
եւրոպական
գիտական
տառաղար–
ձոլթեամբ
դրուած
լինելով)
պէտք
է ներկայացնէին
հարազատ
հնչումր։
Սեբ. = Սեբաստիոյ
բարբառ, պատրաստել
եմ Երևանի
մէջ՝
1929
թուին,
բառանիւթս
տոլել
է Սոլրէն
Ալթունեան,
բնիկ Սեբաստիա
քաղաքից,
ծն.
1902
թ. Երևան
է եկել
1925
թ. Պօլիս
շատ
քիչ էր պանդխտել,
ուսանող
Պետ.
համալսարանի
(
Տեխֆակ),
այժմ
ինժեներ.
լեզուն
պահում
էր հարա–
զաաօրէն։
Ասլ. = Ասլանբէգի
ենթաբարբառ.
ուսումնասիրել
եմ
1897 — 8
թոլե­
րին,
Պ արիզոլմ,
Ասլանբէգցի
երիտասարդ
Ա. նալբանդեանի
աշխատակցու–
թեամբ։
Այս ենթաբարբառը
գրեթէ
ամէն
բաղաձայնով
վերջացող
բառերի
համար
երկու
ձև ունի. ա.
բացարձա կ ձեւ,
որ բառի անկախ
ձևն է (ինչ.
Հաց,
մարթ
է) և բ.
փոփոխեալ ձեւ,
որ բառի
վերջին
բաղաձայնի
կրճատ–
մամբ
կամ
թեթևացմամբ
է կազմւում.
ինչ.
հաս
չէ
«
հաց
չէ»,
մար* չունի
«
մարդ
չունի»։
(
Սրանց
մասին
աւելի
րնդարձակ
տե՛ս
իմ Քննութիւն
Աս­
լանբէգի
բարբառին,
Վենետ,
1898)։
ներկայ
աշխատութեանս
մէջ
Ասլան–
Fonds A.R.A.M