ԱՌ Ո Ի
265
ԱՍ
ՀՀդեաՖ, սպան*
31*1*0
՜
ՀքՕ0Հառույ>
Լ
,
արաբ*
1
ւ՚ձ՝\13\ Հ՛առաա Հոսող
շարձ։
ԳԻՌ.֊Ագլ. Ակն. Գոր. Երև. Զթ. Հմշ, Ղրբ.
Մրղ. Ջղ. Սեր. Սլմ.
առու,
Խրբ.
առուն
(
բայց
ւքեդ.
լսովիէ,
Հճ.
արու,
Ալշ. Մշ.
յառու,
Վն.
առու,
Ասլ,
առիւ,
Ռղմ–
նաոու,
բոլորն էլ
կշսւնսյկում
ե՝ն «սյռու», իսկ ննխ.
առու
«
անձրևի և հեղեղի ջբփ ճամբայ»։ նոր բա֊
դեր են
աոուագ, աոուահան, առուատեղ, ա–
ռուեզեր, աոուեկարոս, առուանանուիւ, ա–
ռասւնաււ
ՓՈԽ.–Հայերէնից
փոխառեալ է անշուշտ
վրաց.
ծ ՚ ց րու, ծ - շ Յ " ՚ ՚ Յ ւ վ ի
^2Բ
աս
0
Ք>
ա
՝
~
ռոս), որ ներկայացնում է հայերէնի
հնագոյն
ձևը՝ առանց նախաձայն
ձայնաւորի։–Հա–
յերէնին
նման են հնչում նաև ւմինգր,
րեկա
«
առու», ուտ,
ուրէյն
«
առու, ակունք», չա֊
ղաթ.
Ձո1<, ՅւԱ1<
«
ջրանցք, փոս», կըզըլ բար­
բառով
31
քՅ
«
վտակ, գետակ», կաբա
կըրգըզ
0(
ք31<,
ալթայ.
Յ ^ Յ ^ Յ ^ ,
լեթեդի
բարբառով
Հ.\ՀՀ>\&՝&,
արեել. թըք.
Յւք 3, 3 1 " ^
«
առու֊
ակ»,
ՅքՅՈ
«
չուր»,
ՅքՈՅ
«
գետի
ճիւղ»։
Այս
բոլորը
կցլում են "էրս.
՝ * )
^ ՅւքՅ–
Տ–՛–*)՝
31";
ՅԵ,
3
^ )
3 1
~ ^
«
գետակ»
բառերի
հետ.
հայերէնի հետ նմանութիւնը պա­
տահական է, ինչպէս
ընդունում է նաև
Պատկանեան,
Փորձ
1880,
մարտ, էջ
94։
Սրան հակառակ
Ր6ճ6քՏ6Ո
40, 195
և Հայ.
գր. լեզ. էջ
193
թուրք բառերը փոխառեալ է
դնում նախահայ
*31՜՚0
§Ա
ձևից և թրք.
Յ ւ ) դ
ձևից էլ փոխառեալ
հունդ,
31
՜
օ1<
«
ջրանցք»։
ԱՌՈԻԵԿԱՆ
«
անցաւոր կամ վարկպարա­
զի»,
ունի միայն Բառ. երեմ, էջ
31,
հմմտ.
առվիրական
«
ի զոլր»
(՛
առաւիր
բառի
տակ)։
(
Տե՛ս ԲօԿ.ՕՈ)ք,
2, 703,
7
քՅԱէաՅՈՈ
279,
Գ/ձ
\
ճ&
657,
ՑօւՏՅՕգ
839)։
ԱՌՈԻԵՂ
«
մի տեսակ
անծանօթ
ծաղիկ»
Գալ.
սալաձ. ունին
միայն ՀԲուս. §
157
և
նորայր, Բանաս.
1901,
էջ
92։
ԱՌՈՒՈՅՏ
(
ի
հլ, ըստ նՀԲ) «մի տեսակ
խոտ
է.
աՇԺւՇՅ
^Օ ՏՅէ^Յ,
ֆրանս,
1
Ա26Ո16.»
(
ըստ
Արթինեան, Տունկերը, էջ
8 — 9).
գը֊
րուած է նաև
աոսստ, առվոյտ, աոոյտ, ա–
ոուտ, աոուոտ, աոաւիտ. աոաւոյտ. առա*
ւօտ՝
Գաղիան. Բժշ.
աոաւետ
Զքր՛ սաբկ. Բ.
117.
որից
առաւիաանոց
«
առուոյտ
ցանելու
տեղ» Զքր– սարկ. Գ.
28.
իշառուոյտ
«
ԳՈՕնՀ՝ք.
Օհ1տ*
Բժշ. ըստ ՀԲուս. §
160։
Տէրվ. ա^ՀՈ. 29 հա՛մեմատում է յն,
|օտՅւ>/|)օյ
և հբգ.
ՅքՅ\\՚612
«
սիցեռ»։
Հիւնք. դնում է միայն
յն, ձևր։
ԳԻՌ.—-Սլմ,
աովաո,
Վն,
առվւււո,
Ալշ. Մշ–
աովուդ,
Մկ.
առաւռա,
Ոզմ.
աոա վուտ։
ՓՈԽ. — Վրաց.
»
տոք;–՚Յք).օՀօօ ալավերդյւ
«
պռ–
ւոյա
խոտը»։
ԱՌՊԱԻԱՐ
«
թան», այսպէս գիտէ Բառ. կ~
րեմ. էջ 31. յայտնի չէ թէփ՚նչէ
ոպում
ասել։
՛
ԱՌՍ Ան
«
անծանօթ մի բոյս է, թերևս լի­
նի առւոյտի մի տեսակ». Ամիրտ, ունի
միայն
Ալիշան, ՀԲուս.
§
162։
= Պրս, Օ՛^՝՝)
քՅՏՅՈ
«
ան\տ ո ւզխ ո տը »՝ ըստ
Կամուս, թրք.թրգմ, Գ. 637, որ արաբ, հո­
մանիշը
դնում է
^յ–֊–՝––՛ զՅՈՅՏ,
որինկարա­
գրութիւնն էլ տալիս է հտ. Բ.
279.
ըստ Գ՛Ի
պրս.
ՐասԷն
մի տեսակ ծառ է, որ նաև կոչ–
ւում է
փիլգուշ
(
փղի ականջ)։ — Աճ.
էԱՌՏԱԼ
«
տատանիլ». ունի
միայն Բառ,
երեմ, էջ
31,
որի յաջորդ
էչումն էլ գտն,ում
ենք
առտուիլ
«–
մա՛տնիչ», սրանից
հետևցնում
եմ թէ առաջինն էլ պէտք է կարդալ
աոտալ
«
մատնել»,
իբթ\և կա՛զմ ուած
առ
և
տալ
թա–
ոյերից
։
յ
ԱՌՓՈվԵՆԱՅ
«
ի ծածուկ».
ունի
միայն
Բառ, երեմ, էջ
32։
ԱՌՔՈԻՍԵԱԼ
«
առեալ», այսպէս
ունի Բառ,
երեմ, էջ
32։
ԱՌՔՏԻԻՐՈՍ
տե՛ս
Արքտորոս։
*
ԱՍ
կամ
ԱՍԻ
«
մի տեսակ հին դրամ է»,
ունի միայն ԱԲ, իբր լատին
բառ։
–––
էտ.
ՁՏ, ՅՏՏ1Տ
«
հռովմէական
մի դրամ»։
+ ԱՍ,
ի
հլ. «ասածը, խօսք» Խոր. Խոսր.
նար, այս արմատից են ծագում
ասել
(
կտր.
ասացի,
հրմ.
ա ս ա ՛ )
«
ասել, խօսիլ» ՍԳր, Ոսկ,
ես. ևն ևն, «աքլորի
երգելը» Փարպ.
ասա­
ցած
«
խօսք»
Եզն. Փարպ.
ասող
Ագաթ,
ասան
«
բանական,
բանաւոր էակ» Եզն.
անասուն
«
անբան, կենդանի»
ՍԳր. Ագաթ. Եզն.
վի­
պասան
Եւս. քր,
վիպասել
Լաստ, ժզ,
սրբա­
սաց
Ոսկ. ես.
գովասանական
Կիւրղ. խչ.
բա­
րեասաց
Վեցօր, կամ զեղչմամբ
բարեսաց
Fonds A.R.A.M