ԱՌՆ
262
ԱՌՈ
արարիչ
ՍԳր. Եզն. Ագաթ,
արարուած
«
շի­
ն՛ուածք» Փա\րպ. (արգի գրականում թատ­
րերգութեան
մասերը),
ապառնի
Ոսկ. մտթ.
ա. էջ 157 և 644. պօզ. ւա. 649 (կասկա\ծելի է
որ ոսկե գարե ան
լի՛նի. Հմմտ,
Վարգան՚եան
ՀԱ 1913, 560).
խորտկարար
Ա. թագ. ր. 13.
խորանարար
Ոսկ. ես.
խոյրարար
հոր.
բա­
րերար
Ագաթ. Եզն.
չարարար
Ագաթ, որոն­
ցից էլ
բարերարել
Ագաթ,
չարարարել
Ոսկ.
մ. գ. 34, որով ունենում ենք
*
արաւ՝ել
ձևով
մի բար
ոտտ
Հնխ, &1՝ արմատից, Հմմտ,
էն.
ՕթՕէր^Օ)
«
յարմարել,
կազմել, շտկել, պատրաստեր,
կատարեալ
ժամանակի
ձևերն են՝
էյթՕէթՕՏ),
պ><*թ (Հմմտ. Հլ,
արարի, արարայք,
օթ-ղթ–
Ա-ՕԱ,
բոլորն էլ կրկնաւոր, պարզական ար­
մատը ցո/ց են տալիս կտ,
՚
^թՕՕՕ,
Հրմ,
^|^^0V
)
կրաւ. կտր.
՜
^թլէ՚/ր),
գերբ, Յէթ\1$՝Հ0Հ «պատրաս­
տուած, պատրաստ»
(
տե՛ ս
8
Օ1 Տ 30 գ
73
և
Բ օ ե օ ա ^
1, 69)
և ըստ
^ 6 1 1 1 6 է
(
անձնա­
կան) զնդ,
8
Ր9Ո3^1
«
արարաւ»,
(
<Հ*Հլլ)
«
գործ»
բառերը։–Հիւբշ,
420։
ՆՀԲ
առն
բառից, «որպէս թէ առնաբար,
արիաբար»։
ԲշէՇՈ՚Ո.
30
սանս.
1
<յ՛
«
գոր­
ծերի
Ուղիղ մեկնութիւնը
յիշում է ա֊
ռաջին անգամ
Լ&§^ձՇ, Նէ§ՇՏԺւ. 194
հյ.
առնել
և
առնուլ
ձևերը գնելով
առ
արմատից, որի հետ համեմա՛տում է յն.
Օէթ^օլւօԱյ
6
թ>սյյ.
Լ
,
պյօւթւց
–
Հ
<ւ)։
Աւելի լաւ
ա ռ ս
ՏԳյա
42,
ՅՅՕ, որ յիշում է
միայն
յն. կզքԽպ
Լ&ք&ձշ,
ՃՈՈ.
Տէսճ. §
192
յիշեալ ձելերին կցում է նաև
յ ա ռ ն ե լ ։
Սրանց
համաձայն է Տէրվ.
ճ1էՅՈ11.
93,
նախլ. 62 և Մասիս 1881
մայիս 11, ուր ալելացնում է նաև
յսւ–
րել,
յերիւրել, յարդարել,
յարմարել,
արդ, զարդարել,
իբր նոյն
ՅՐ
արմա­
տից։ Մորթման
2 1
ա Օ
24, 80
ցեղակից
է գնում թրք. ՜^ՏւէճէՈ&զ «յարմար գալ,
օգտել»։
8
ս
§ § 6 ,
Տե". Ա.
ԽՈ–, էշ 39
ետրուսկ.
3106
«
արար» և էջ 73
ՅՈՈ1
«
առնի»։
Մառ.
3 3 0
5, 321
զնդ. ձե
«
առնել»
ձևի Հետ, Հմմտ,
արար -
զնգ.
3(
ՅՁՃՅ<
Գարագաչեան, Ծաղիկ 1891, էշ
89
լն.
ուբի՚զօ, օրի՚զօ։
Հիւնք,
աո.նհլ<
առն
բառից, իսկ
արարի
յունարէնի ց ։
8
ս&&6,
կձ.
Տէսճ.
2, 48
լիւկ.
6
Ո1
«
է»,
6
Ո6
«
էր»։
Փասն ակ տե՛ս
արտ
բառի տակ։
Ր^ՅքՏէ,
Յուշարձան 401 սումեր.
^Յք
«
անել», 417
թթր,
յՏԼք,
V
61
՛.
31
՚
> 61՛
«
պատրաստել»,
չաղաթայ.
յձք, յ^ձճ, ^^Հ&էւՈՇԿ., օսմ.
^ՅէՅէաՅԱ
«
ստեղծել»։
Մաւոիկետն ՀԱ
1919, 32
Հաթ. յ&Գ1–ԳՕ\Հ Հոմանիշի
Հետ։
ԳԻՌ. —Գրաբարի
առնել
ձևը հետզհետէ փո–
փո խո լելով դարձել է միջին հյ,
արնել, այՐ–
նել, այնել, անել
և վերջացել է արդի
Էնել,
ընել, ալ
սղումներով (տե՛ս Այտնեան,
Քըն֊
նակ, քեր, էջ 282 և Ց ով՚նանեան,
Հետազօտ,
նախնեաց ռմկ. Ա, էշ 77)։ Այս ձևերի համե­
մատ
ունինք Հնդ,
առել, արարի,
Ջղ. Սչ. Վն,
անել,
Ագլ, Ակն. Շմ. Տվւ.
անիլ
(
Տփ. ապո.
կօնիմ;,
Երև. Գ*ր. Ղրբ. Ննխ. Ռ.
անէլ,
Սլմ.
անել,
Մրղ.
անէլ,
Մկ.
անիլ, էնիլ,
Ալշ. Հճ.
Մշ.
էնել,
Ախց. Կր.
էնէլ,
Զթ. Խրբ.
էնիլ,
Ոզմ.
յէնիլ,
Պլ. Սեր. Տիգ.
րնէլ,
Ասլ.
ընէ ՚ լ ,
Հմշ.
ընիլ, րնուլ,էրի,
Մղր.
ա՚րիլ,
Հւր.
ալ.—
պարզ արմատով
ունինք
արմունք
Վն. «ա–
րարմունք, գործ»,
էրութք, էրուրթք
«
արարք,
գործ», կրկնոլթեամբ Երև.
ասղարուր
«
ասեղ­
նագործ»,
քարդաոարուր
«
քարգահով
բըռ֊
նուած»
ձևերը (տե՛ս Աբովեան, Երկեր, 14,
34),
*
ԱՌՆԷՏ, ի
Հլ. «մեծ մուկ»
Կոչ. 403 (յգ.
սեռ.
առնետից^.
Եպիփ.յար. ճառրնտ.։
–֊
Ասոր.
Յ ա Յ
՚
Յ
«
առնէտ, մեծ
մուկ»
(՚8
ւ՜0Ը1<61.
28
ա). Հայերէնը
փոխա­
ռեալ է այնպիսի գաւառական
մի ձևից, որ
դեռ ունէր ատ ամն ակ՛անը, յայտնի է որ ա֊
սորի ՚ ձայնր Համա՛պատա՛սխանում է Հը–
նա\գոյն ա՛տ ամնականի,
Հմմտ. արաբ,
լ
^ յ \
Ձ
քԺ =
ասոր.
Լ^.;
Յւ
՚՚
Յ
«
Հող»։ — Աճ.
ՊատաՀական
նմանութիւն
՛
ո՛ւնի արաբ.
՚ -
ք
0
^ Յւ՜ՈՅհ
«
մի տես՛ակ մեծ մուկ» (Կա–
մոլս, թրք. թրգմ. Ա. 149), որի ասորի
համ ապ ատ աս խ ան ձևն է Լօ-ւ-,1
3 1 ՚
Ո 9 Ե Յ
«
նապաստակ»։
Ղ
ա
փ ան ցե ան, Տեղեկ.
ինստ. 2, 111 կազմուած
էա
մասնիկով,
ինչ.
բրէտ, կրէա։
ԳԻՌ.
—
Երե.
ա՚ււնէա,
Ակն, Խրբ.
առնէդ,
Ջղ.
առնէկ-մուկ,
Ագլ,
ր»նա՚յա,
Ղրբ–
ըռ–
նաա։
Fonds A.R.A.M