ԱՌՆ
261
ԱՌՆ
երր. ՝&ՀՀ\, ասուր.
31
՜1
ս
«
մեռել»,
ՅքՅ–
1
ւ
«
գերեզմանատուն»
բառերը
պասւա֊
հական նմանութիւն
ունին և հին ձևն է
յա ր ա լ էզ՝ լիզել
բայից։ Մինոր քննու­
թիւն նոյն նիւթի մասին ունի Մատիկեան
ՀԱ 1923, 481 ֊ ֊ 4 9 6 , ուր բառր
մեկնւում
է իբր «Արան
լիզօղ»։
ԱՌԿԱՅԹԵԱԼ
կարդա՛
Առկայծեալ։
ԱՌՂՈԹԱՆԻԼ
«
Փախչիլ, ապաստանիլ, մի
տեղ ապալինիբ. նորագիւտ բառ՝ որմէկ ան­
գամ գտնում եմ գործածուած
Արծր. էջ 231
«
Ոչ կարաց իւրայովքն զերծանել, իբրև
յայն­
ժամ
առղոթալ ի լեառն»։
Այսպէս է մեկնում Աճառ Հայ, նոր բա­
ռեր հին մատեն, Ա. էջ 202։
+ ԱՌՆ
(
սեռ,
առին,
յգ.
առինքդ)
«
արու
վայրի ոչխար. շիկերէ», մէկ անգամ
ունի
Եզն. էջ 148 և մէկ անգամ էլ Մագ. քեր. 239
= Երզն. քեր, հոմանունների
մի շարքի
մէջ։
Բա՚ոփ նշանակութիւնը
ճիշտ ՛որոշում է էլիա֊
սի նորագիւտ
Մեկնութիւն
Ստորոգութեանց
Արիստոտէլի
(
հրտր, Մանանդեան 1912, էջ
50),
ուր կարդում ենք.
ՕքԱււն
և
աււն
ոչ ասին
հոմանունք,
զի մին ուղղական է և զշիկերէ
նշանակէ, իսկ միւսն
սեռական է և զայր
նշանակէ՝ որպէս
այր, աոն»(
(
Տե՛ս և Հ. Ա.
Վարդանեան, ՀԱ 1913, էջ 294—295)։
–֊
Բնիկ
հա յ բառ՝ հնխ.
քՏ6Ո
«
արու» ձե֊
վից հմմտ. յն. Ա03ք\՝>. Խ^քր «արու, ւայր, առ­
նական», զնդ. հպրս.
ՅՐ§&Ո
«
այր», այս բա­
ռից կազմուած եննաև զանազան
արու ա–
նասունների
անուններ,
ինչ. յն. հոմեր.
Խ)Շ<.ք)Շ «խոյ», սանս.
յ
՜
Տ&ԵհՅ–
«
ցուլ»,
բոլո­
րի պարզական
արմատն է
ԸՀ՚ՀՏ
«
Հոսիի
թացութիւն,
դջութիւն»
(
Հմմտ, սանս.
31՛–
Տ Յ Ա
«
Հոսիլ», լտ.VՕՏ, Հսլ.
ւ՚ՕՏՅ,
լիթ.
Ր
&
ՏՅ
«
ցօղ», սանս.
քՅՏՅ–
«
Հիւթ,
Հոլդ»),
ըմբ բռ­
նելով արուն իբր «Հոսեցնող»
(
տե՛ս
^ Յ
1
Ճ
6
658,
ՑօւՏՅՇզ
83,
7
քՅԱէՈ13ՈՈ
237,
ՐօԷՕՐ–
Ո՝ք 1, 150),
ՆՀԲ լծ.
զսան,
որ և յն.
ա ո նիօ ՚ ս
կամ
աոս, ա ռ ն օ ՚ ս ։
Սագըզեան ՀԱ 1908, 395
և
ր
^ՅքՏէ,
Յուշարձան 405
զաոն
բառի
հետ սումեր.
1
էՅՐ
«
գառն»։
Սխալլոլմ է
ԳԲ, որ շփ՛ոթելով եւրոպական
ՅՈ11Շ
բա­
ռի հետ՝ մեկնում է «մեծ
եղջիւրներով
մի տեսակ
գոմէշ»։
ի/\.Հ՚\\\ճ
(
անձնական
և յետոյ Ի\ՏՆ 19, 124) գտնում է, որ մեր
բառը չի կարող փոխառեալ
լինել յն.
7.01
^ «գառնուկ, ոչխար, խոյ» և մանա­
ւանդ
Օթ՝էՕՀ բառից, որ նշանակում է
միայն «գառնուկ» և յունարէնի
մէջ վա­
ղուց գործածութիլնից
րնկած էր։ Այնու­
հետև տալիս է ուղիղ մեկնութիւնը՝ վե­
րի
ձևով։
ՓՈԽ
Վրաց.
ծծ6օ արնի
«
վայրի ոչ­
խար», ասոր, Հ^.\
3,1*113
«
լեռան այծ», հա­
յերէն բառը մեկն՚ուելով
իբր հնդևրռպ ակ՛ան,
բնականաբար
թէ՛ վրացին և թէ՛ ասորին հա­
յերէնից փոխառեալ են ՛լինում։
*
ԱՌՆԱԿ
«
հոգիները
տանող չար ոգին,
գրող», նոր՛ագիւտ բառ՝ որ գործածել է Պրո–
խորոն գիրք (տե՛ս Ալիշան, Հինհաւ, էջ 227)։
-
Ասոր.
Լ-֊-ձ;֊,
հ& ա Ց ^ Յ
ո
էեՕՏ, 03Ո1Տ
31
Մ6ԱՏ, խՕե&ւ,
շնագայլ», ոգիների
անուն֊
ներր շատ անգամ անասունների
անունից են
յառաջանում, ասորի բառր, որ պիտի տար
«
հառնագ»,
հայ բերանների մէջ հայաձև կեր­
պարանք է ստացել։ — Աճ։
Ալիշան, անդ, հանում է
առնել
բայից։
Նոյնը նաև Խաչկոնց, Բիւր, 1898, 868
իբր հոմանիշ
կրող
բառի։
ԳԻՌ. — Այս բառից են կազմուած
աոնա–
կաւոր
Նբ. Շիր՛ «կատաղի
(
շուն), չար, ստա֊
հաւկ (տղայ)»,
աոնակային, աոնակաշուն
Վն. «չար, ստահա\կ»։
+ ԱՌՆԵԼ
(
կտ,
արարի,
հրմ.
արա՛,
որոնք
ցոյց են տալիս թէ արմատն է բուն
Ա1Ր.
սրան՛ից կրկնութեամր
Ա1ՐԱ1Ր,
իսկ պարզա–
կանը
ն
ձայնի մօտ՝
աււնէլ
ևն) «ան՛ել, գոր­
ծել, կատարել, ստեղծել, վերածել,
շինել»
ՍԳր. Սերեր. Եզն. Ագաթ. Բուզ. ևն։ Ածանց­
ներն են
առնելի
«
գործ» Ոսկ, բ. կոր, «անող,
կատարող»
ՍԳր. Եփր. ել. և հռ.
արար
«
շի­
նուածք» ՍԳր. Ոսկ, ես. Ագաթ, «երկրագոր­
ծութիւն» Բ. մակ. ժթ, 1. «բերք, արդիւնք»
Օր.
իը. 4. իմ ժզ. 26. ժբ, 10, «գոյք, ինչք, կա­
լուածք» Ոսկ. մ.և Եփես, Եւս. քր.
արարած
«
շինած բան, գործ, շինուածք»
Ժղ. գ. 22.
Բուզ. դ, 24, «ստեղծագործութիւն»
Ծն. բ,
4,
ե, 1, Եզն, Վեցօր. «ստեղծուած էակ» ՍԳր.
Fonds A.R.A.M