ԱՈԼ
260
ԱՌՆ
իժրք, թրգմ, Բ.
263).
յ՚կյ*
ԱրեՏՏ
(
էջ
426).
բոլորն
Էլ «առիւծէ։
ԳԻՌ. — Ղրր–
ա՚ււիւօ,
Կր.
ասած,
Ալշ. Ակն.
Մշ.
աոաձ,
Ոզմ,
աււօծ,
Տիգ.
աոյուձ,
Պլ.
այոուճ
(
միայն իբր ած. գործածուած, ինչ.
իմին այւսոձ զավակս
).
Աեբ.
այլուձ.
նոր
բառեր են
աււիւծաՏուտ,
աոիւծըերան։
ԱՌԻՔ «աոաստաղ».
ունի միայն ԱԲ. յի֊
՛
չուած կգտնեմ
Լծ. Նար.
ասաII
բառի
բացա֊
արութեան մէջ (տե ս ՆՀԲ
անաս
թառի
տակ), անեզական
թառ է, որի եզակին է
ասի,
յգ. սեռ.
աոեաց,
ինչպէս
ունի Տաթև,
ամ.
305։
ԳԻՌ.— Ախց. Կր.Սեր. Տիգ.
ասիք,
Խրբ.
Սլմ. ՚Լն.
սափը/,
Մշ,
յաոիք,
Ոզմ.
(
ւաււիը–՛,
Ալշ.
յա ռիկ ,
Մկ.
քւաււիը՛՛, Հճ. արիք,
՛
Ենիւ.
աււհը,
Մրղ.
աււհը՛,
Ասլ.
աււհ.
իսկ Երև.
պահուած է միայն
տունը պաա-տռիք անել
«՛
տ՛ունը ֊տեղը
սրբել, մաքրել»
դարձուածի
մէշ։ Հետաքրքրակսն
է Չարսանճսւքի գաւա­
ռականով
սեռ.
առից
«
առաստաղի,
առիքի»։
ԱՌԼԵԶ
«՛
մեռելներին
լիզելով
կենդանաց֊
նող առասպելական
մի էակ»
Բոլզ. ե,
36.
Եզն. Ոսկ. պօզ. Ա.
602.
գրուած է նաև
ա–
ոոլեզ, արսւլէզ
և
յա ր ա լ էզ
Սահմ. ա. ե. Ա֊
ռաք. լծ. սահմ.
189,
Վահր. երբդ.
165.
յ ա ­
րալեզ
Եղիշ. հրց.
52.
երկու ձևերն էլ միասին
գործածելով
Եզնիկ գրում է. «Զառլեզն ի
շա–
նէ (էջ
98),
զոր արալեզն կոչեն» (էջ
99)
և հո֊
լովոլած՝
զարալիզէն
(
էջ
100)։
= Բառի բնիկ ձևր անստոյգ լինելով՝ ստու­
գաբանութիւնն
էլ կասկածական
է. արդի ձևի
տակ
թւում է թէ
լ եզ
ծագում է
լիզել
բայից,
բայց կարող է լինել որ դա
ժողովրդական
ստուգաբանութեան
արդիւնք
լինի,
ինչպէս
է նաև
լեզու
թառը, հմմտ, տակը
նշան՛ս֊
կուած զան աղան մեկն՛ութիւնն երր։
ՀՀԲ և ՋԲ յար լիզօղ։ ՆՀԲ յար լիզանօղ,
գուցէ և Արայի
լիզօղ։ է մին, Վէպք
հնոյն
Հայա՛ստանի, էջ
82,
.
հՀՕՃՍա
288
և աւելի ընդարձակ՝ Հայ հեթ, կրօնը,
հայ թրգմ,
Յոյս
Արմաշոլ,
1875,
էջ
358 — 360՝
մերժում է «Արայի
լիգ°ղ»
մեկնութիւնը,
որովհետև եթէ արւսլէղր
Արայից ծագած
լինէր, Արայի
ժամու֊
նակ
հազիւ թէ պիտի
գոյութիւն
ունե­
նար, մինչդեռ ընդհակառակը այս նա­
հապետի ժամանակ շատ տ արա ծ ուա ծ
է. ուստի ծագում է «յար լիգող»
ձելից։
86
էէահ, ձ1՚էՕ&
30,
օ
և
Լոք. 06ՏՈՈ1.
/\
Է>11(–1./70
«
թերևս կապ ունենայ ասուր.
ՃՈԱ
«
դժոխք» բառի հետ»։
Տ;1>06, ՚1՝հ6
01111. 1
ՈՏ01". Օք ^&Ո,,Հշ
415
հանում է թա­
թել,
1\
Հ2ճ\
թառից, որ է «սանդարամետ,
ստորերկրեայ
աշխարհ, մահու
երկիրր,
ուր իջաւ
Թամմուզր»։
Տէրվիշ,
Լեզու
1887, 115
լիզել
բայից։
Առլէզների
վրայ
վեց առանձին
յօդուած
ունին
Հմայեակ
Նալեան, Եղիշե վրդ, Գուրեան, Կ,
3.
Պ ասմաճեան, Դ. Խաչկոնց և Դ, Շ.աքա­
րհան (տե՛ս Ծաղիկ
1895,
էջ
550—556
և
601 — 616)։
Ղուրեանի կարծիքն այն է,
որ
յա ր ա լ էզ
միջնադարեան
մի ձև է, իսկ
«
յար
լիզօղ»
սսւոլգաթանոլթիւնր
ծա­
գում է Վարդան Վարդապետից,
հին և
ուղիղ ձևն է
առլէզ
կամ
արալէզ։ Տօհ.6–
11,
Բազմ.
1897,
էջ
77
խալդեան
«
արքայ»
բառից, իթթ«աթքայ աս­
տուածոց»։
Մանրակրկիտ և րնտիր մի
յօդուած
ունի Կ.
3.
Բասմաջեան, Բազմ.
1897,
էջ
525— 531,
ուր յաջող կերպ՛ով
ցոյց է տրուած թէ առլէզներր ասորես­
տան ե ան աղբիլթից են և
ներկայացնում
են ասորեստանցոց
Մարդուկ
աստուածն
ու սրա հետևորդ չորս
շներր, այն է
» ֊ »
ք ֊
Հ։ \Հ\
-
^ՀՀուկկոսւքոՆ
«
յափըշ֊
տակիչն»,
» ֊ »
+ •
Հ \ ֊
«
X | ֊ ք
ք ք ակկու–
լւււ
«
ուտիչն»,
- ֊ - ֊ -
- ՚
<
յ ֊ | ^
ք ք
իկշուդա
«
կորզիչն» և ա ա֊֊
^Օտքք
Հ Հ \ |
Հ\՝ ~ ՞ ~ իլթեբՈՆ
«
յագեցուցիչն»,
այստեղ
էլ մեր բառը ստուգաբանուած
է «յար
լիզող»։ Այս յօդուածին
պատասխանում
են Մենեվիշեան ՀԱ
1898, 26
և Դ. Խաչ­
կետն, անդ, էջ
41—44։
Առաջինի կար­
ծիքն այն է թէ ուղիղ ձևն է
ա ոլէզ
և թերևս
պատահաբար
միայն
լեզ
նմանութիւն ու­
նի մեր
լիզել
թայի հետ,
աո
գտնւում է
աթիական թառագանձոլմ
ջլէ «վէթք» ձևով,
Բասմաջեան, Բիւր.
1898, 409
պատաս­
խանում է թէ
31՛
«
վէրք»։
ինչւգես նաև
Fonds A.R.A.M