Ս.ՌԱ
253
0.11
-
Ա
ա՛լս պէս է բացա արում,
8
Շ6
քԱԼԱ՚ձՈ,
33 ,0,83
Տ 6 ^ , 6 ^ «
յւօ Յշյւ.
Ո Օ Օ ՚ Յ ,
ա ւ շ օ ո ^ օ ւ
«
Ձ » ;
ՈՕՕէ
՚
ե ^
^–Բ1«811
՚
ե
8
Ն
ՈՃԱՏՈհ
Օն. Ր բ
»
Ր 0 ֊
Բ1Ո. Բթ61Հ1ւ 8830\16ճ ՐՕՑՕբՈ՚քէ,
Դ10
310
ո օ \ ւ ո ւ ե ո օ
ՕՕՃՅ^՚Օ 80.1X83
Օ թ ո » ,
0.
Ֆ6-
80./11
Հ01«՚ե".
*
ԱՈ*ԱՍՍ.Ն
(
յետնաբար
ի, ի-ա
հլ. գրծ.֊ով)
«
չուան»
ժղ. ղ.
12.
Ագաթ, որից
առասանակ
«
բարակ
չուան» Աթ, ստեփ.
առասանել
«
չուանով
քաշել»
Մ
ա գ. թղ.
133.
նոր գրա֊
կանոլմ առասանն է «հաստ գերձան կամ որ
նոյն է՝ շատ բարակ չուան, տճկ. սիջիմ»։
= Պհլ.
*
ՐՅՏՁՈ,
որից պրս.
ՀՀ
ՀՕ)
ւՅՏՅՈ
և
կամ
Հ^՚֊-^Օ)
\՚
ՅքՏՅՈ
«
չուան», այս բառը ունե­
ցած պիտի
լինի նսւև «սանձ»
նշանակութիւ­
նը , որ սակայն չէ աւանդուած, հմմտ. ցեղա­
կից
ձևերից սանս.
1'
ՅՕՅՈՅ–
«
չուան, առա­
սան, սանձ, գօտի»,
Ր301Ո1
«
սանձ»,
հին֊
դուստ.
1՝
ՅՏ
«
սանձի փոկերը», գնչ. ՝ւճՏ֊
1
Ո02
«
սանձ»,
զազա
ձձՆ
-
յ.
1՚
ՏՏՁՈ0
«
չուան»,
մինջ.
\՚
ձտձ
«
չուան»։
Իրանեանից են փոխ
առնւած նաև արաբ. ^ ^ ֊ յ
քՅՏՅՈ
«
չուան.
2.
տաւարի
քթին անցուած
սանձր»
(
Կամ ուս,
թրք. թրգմ. Գ.
637),
արամ.
ՈՏՈՅ,
երբ.
16
Տ6Ո
«
սանձ»,
նոյնպէս և հայ.
երա՜
սան, երասանակ, ապարասան, ապերասան
բառերր՝ որոնք պահած են իրանականում
կո­
րած նշանակութիւնր (տե ս այս բառերր)։
—
Հիւբշ.
107,
Ուղիղ մեկնոլթիւնր
տուաւ նախ ԳԴ։ ՆՀԲ
պրս. արաբ,
ռէս, ոէսէն, ոիսման, ոիշ–
թէք,
լտ.
1
-
քտէւՏ*
Տէրվիշ.
Ճ1է3ա1.
91
և
նախ ալ.
82
առասան
բառը բաժան ելով
երասանակ
և
ապերասան
ձևերից՝ կը֊
ցում է յն.
&՜
Հ՚/ե՝/՜ղ,
զնդ.
Յ՚^ՅՈՅ
Հոմա֊
նիշներին, որով հետևցնում է թէ րստ
օրինի պիտի լինէր
աուաձան, Բւշէշէ
բ
տպ.Բ
206
պրս.
ՐՅՏ31Ն
սանս.
ՐՅՕՅՈՅ,
«
չուան» ևն։
+ ԱՌԱՍՊեԼ, ի-ա
հլ, «մտացածին
սուտ
պատմութիւն»
ԱԳր. Եզն, Ոսկ. ա. Բես. «ա–
ռասպելական»
(
իբր ած.) Կոչ.
267.
«
առակ»
Խոր, Արծր. «առեղծուած,
հանելուկ» Դատ.
ժդ.
12, 19.
«
առած» Ա. թագ. իդ.
14.
Խոր.
Աահմ. Բրս. մրկ.
86.
«
առակ նշաւակի» Առ
որս. ունինք նաև սեռ֊տր.
աոասպելեաս
ձևը՝ որ ենթադրում է ուղ.
*
առասպելիք՝
Ա֊
գաթ՛. Խոր. բ.
7.
Շնորհ, թղթ, այս արմա­
տից են
առասպելաբան
Կոչ. ժգ\
առասպե­
լախօս
Բարուք. Գ.
23.
Ոսկ. բ. տիմ.
առաս­
պելական
Եզն. Եւս. քր.
առասպելանուն
Սե­
րեր,
առասպելապատիր
Կոչ.
առասպելարկու
Եւս. քր.։
նՀԲ «ի բայէս
առասել
և ի մասնկանէս
պել,
որպէս ի լտ. \օ\\\, ուստի
կազմի
էձնշ\\Տւ,
ւՅնս1&,
լծ. ընդ. յն.
ՅտԱա,
թ.–գԾ.
«
արկանել, արկուած»։ Տէրվ,
յ\1է31՚Ո1.
91
և նախալ.
61
առ
մասնիկով
ասել
բայից.
Հիւնք. Vւ1ս^պV^^֊ից։ Մառ
3 8 0
22, 71
բարդուած
առա + սպել
հոմանիշն երից,
առաջինն է աււադբառի արմատր,
երկ֊
րորդը զանազան
ձա յնափոխ
ութիւԱնե֊
րով կցում է երկրորդ
սիւնակի
֊
մ ա ն
«
միտք» և հյ.
բան, բ ա ռ
ձևերին։
= Բնիկ հայ բառ՝ կազմուած
առ
նախդի­
րով՝ հնխ.
Տբէ'1–
«
խօսիլ, պատմել» արմա­
տից, որի ժառանգներն են նաև գոթ.
Տբւ11
«
առած, ասացուածք, պատմութիւն»
(
գործա­
ծուած է Ս. Գրքի մէջ ճշտիլ այն
տեղերը
միշտ, ուր հայերէնն
ունի
առասպել),
Տբւ1՜
10
Ո
«
ծանուցանել,
պատմել,
ալետարանել»,
ՏբՏ113
«
ծանուցիչ»,
ՀՀիւս,
Տթ19ւ1 ք*Տբ©1–
1
Յ)
«
ծանուցում,
լուր»,
Տբ19,11Ձ,
«
խօսիլ»,
§Աճ–Տբ611
«
Աւետարան»,
Յո ճ ֊ Տ բ ւ 1 Ա
«
խօ­
սակցութիւն»,
հսաքս.
Տբ&1
«
խօսք»,
ա1–
Տբ©1
«
աւետիս»,
§՚0ճ֊Տբ61
«
Աւետարան»,
Հոլլ.
Տբ6ւ16Ո
«
երազ
մեկնել»,
Է1
*
ՏքՓ1
«
պատմութիւն, առակ, առած, օրինակ»,
հան֊
ղըլ.
ՏբշԱ
«
պատմութիւն, առակ, խօսք, երգ,
լուր, պատգամ»,
ՏթՇ1113Ո
«
խօսիլ»,
§ 0 ճ –
Տբշ11
«
Աւետարան»,
Եւ֊Տբ611
«
առակ», Հբգ.
«
խօսք, պատմութիւն, առակ, վէպ, ա–
ռասպել»,
^Օէ֊ՏթԸձ
«
Աւետարան»,
§ 0 է ֊ Տ բ 6 1 –
10
Ո
«
աւետարանել»,
ԱԱՅՐ
–
Տբ6110
«
մարգա­
րէ», մբգ,
Տբ6) 16Ո
«
պատմել,
խօսիլ, շա­
ղակրատել»,
Եւ–Տբշ1
«
խրատական
պատ֊
մուածք, առած», գերմ.
Է61–տբ161
«
օրինակ»,
անգլ,
Տբտ11
«
պատմութիւն,
առակ,
Հմայք,
դիւթութիւն, բառ Հեգել»,
^ՕՏբօ1
«
աւետիս,
Աւե IIէ ասԼէ աս))
,
րՂւդՀ ա I.՛ ա ր ղերէ) սաՂւ ւս\^ ա՛)/ *1/ ա -
Fonds A.R.A.M