ԱՌԱ
251
ԱՌԱ
քան
զսրտմտութիւն
բարկութեան»
(
յն. ո՞չ
ապաքէն, զի երկիւղ զուգակշիռ կայ կրիցս՝
զմեզ
ահացուցիչ)։
= Ըստ իս կազմուած է
աո
նախդիրով՝ ար֊
մ ատ ա կան
*
ակոուկ
ձևից, որ գտնում ենք
առանձին Վանի
բարբառում
ակռկիլ
բայի
մէշ, այս բառր նշանակում է «կառչիլ,
իլիշ–
միշ ըլլալ», բայց ոճով ասւում է
օձիքին ա–
կըռկիլ, մէկին ակոկիլ
«
մէկի հետ բռնուիլ,
հեսյը
կռուիլ»։
—
Աճ,
ՆՀԲ
առակռունք
մեկնում է «առկռունս,
պռ կռան, ի բառէս կուռն, ի թիկանց,
կռնպկը, գլխուն վրայ
կեցած և կամ
առ կիրս»։ ՋԲ դնում է
առակռունք
կամ
աոկրունսն
«
հակաքարշ, տճկ. տէնկ, ի֊
տալ.
Շ0Ոէւ՚Ձբբ6Տ0.տ>.
ԱԲ ջնջել է այս
բառերը։
Միաբան (անդ) մեկնում է
«
հակառակ, խայտառակ» և հանում է
առակ
բաղից։
ԱՌԱՄ9ԱԻՈՐ.
անստոյգ բառ. ունի
միայն
Բառ. երեմ, էջ97 հյց.
զաոամբաւոր
«
զան­
ցաւոր» ձևով, բայց հմմտ. նաև էջ 123
ժա­
մահամբ ոյր
«
անցաւոր»։
ԱՌԱՆՁԻՆ
տե՛ս
Անձն,
ԱՌԱՆՑ
տե՛ս
Անց՜անել։
ԳԻՌ.֊Ալշ. Ախց. Երև. Կր. Ղրբ. Մրղ.
Ննխ. Շմ. Սեբ. Սչ. Սլմ. Վն. Տիգ.
առանց,
Ջղ.
առանց,
առանցի,
Հճ. Տփ.
արանց,
Ակն.
առօնց,
Հմշ.
օռօնց,
Ագլ. Խրբ.
ըռընց,
Յղ.
րռունց, ուռունց,
Ղրդ՛
ուռուց,
Ասլ.
ըոաջ։
ԱՌԱՇՈԳ
տե՛ս
Աշոգի։
ԱՌԱՊԱՐ, ի –ա
հլ. «քարուտ կամ դժուա­
րուտ տեղ» ՍԳր. Եփր. աւետ.274. որից
ա–
ոապարին
«
քարոտ
տեղեր
բսնող
(
ծառ)»
Վեցօր. 103.
առապարաձոր, առապարասէր
Փարպ.։
ՆՀԲ «որ ևյերր, ևըստ ոմանց ի յն. գրի
առապա, աոավա,
գուցէ որպէս
զկող–
մանս Ապառաժ Արաբիոյ. տե՛ս և
աւիր
կամ
առաւիր.»,
յետոյ
Փիլ.
լին. դ 111
մի ձեռագրի մէջ
յառապարի
և մի ուրիշ
ձեռագրի մէջ էլ
առ յապարի
գտնելով,
ապար
համարում է
ապառաժ
և
առա­
պար
բառերի
արմատը։
Հիւնք,
հանա–
պարհ
բառից։ Սարգսեան տե՛ս
արա­
հետ
թառի տակ։
ԱՌԱՋ, ԱՌԱՋԻՆ
տե՛ս Աջ,
Հներից Համամ, քեր. 268
առաջին
բա՛
դր կազմուած է համարում
առ
նախդի­
րով։ ՆՀԲ
առաջ, աոաջին
ևն հանում
է
աչք
բառից կամ դնում է լծ. յն.
ձր՜չօ-ւօզ. ե.^յ–ղ (տե՛ս ՆՀԲ
հին
և
սկիզբն
բառերի տակ), ՝9ճ&ՀւՈ. 162
առաջին
համարում է
առ
մասնիկով
աջ
բառից,
ինչպէս
յն.
ււթԱՈՕչ
«
առաջին» ծագում է
ՈՀՕ-ից, հ \ լ \ \ \ ^
Տաճ\՝/
41,11
արամ.
արաբ. ^\յէճՏ
«
գլուխ, գլխա­
ւոր» բառերի հետ, իսկ
9, 299
մերժում է իր այս մեկնութիւնը և դը*
նում է
աո+ աջ
(
իմա՛ աչէ) հմմտ. յն.
–
որօօաօ՝^ եաաօ^;
Մորթման
2 0
^ 1 0
26, 493
աոաչ\ւ֊=խալդ.
ՁՐճւշւ*
Տէրվ.
նախալ. 134
աոաջին՝
սանս. բա-էհ&ՈՂձ,
լա.
բո-աԱՏ
ևն ձևերի պէս
աո
մասնի­
կով, Մառ
3 8 0
5, 318
առաջ, աոաջին,
աջ
և
երաջխ
կցում է զնդ.
ձսՏւՈՅ,
պհլ.
ՃՅՏՏՈ
«
աջ» բառերին է Հիւնք.
աջ
բառից։
Տ ս ց
§ 6
1
<2
32, 3,
յն. կ՝ԼՊ
ձ և
Ի
հ ե տ
հա­
յերէնի մէջ երկրորդ
ա
յաւելուած է։
Սանտալճեան,
Լ՚ւաՕՄ16...
12
առաջին
թառի արմատը
դնում է
ջի =
խալդ.
Տ ւ է ե
նոյն բան է նաևԲազմ. 1904,
498,
ուր համեմատում է ոլրարտ,
ջի,
սի
ձևի հետ։
Բ Ձ է ո ։ ե Ձ Ո ^ Տճ
1, 187
ա–
ռա
–
հնխ,
բա–,
իսկ
ջ
աւելացրած է
նմ անոլթեամ բ
մէջ
բառի։
Նոյն, անդ
էջ 314 հունդ. 0Տ«շատ
հին,
վաղեմի»
մեր բառից փոխառեալ է դնում։
Բ6(16ք–
Տ6Ո,
Հայ. դր. լեզ. 91
առ
նախդիրով
կազմուած և
ջ
մասնիկ, ինչպէս
ւ|եր–ջ։
ԳԻՌ.–Ագլ.
յա՛ռաջ, ա՚ոաչ,
Ախց. Գոր. Երև.
Կր. Հմշ. Ղրբ՛ Ննխ.
Շմ. Պլ. Սչ.
աոաչ,
Տիգ.
ա–
ոաչ, էոաչ,
Ալշ.
յառէջ՛,
Ջղ՛
յառէչ,
Մկ.
հա ­
ռաչ,
Մշ.
յառան,
Խրբ. Սեբ. Սլմ. ՀՈաոչ,
Մրղ.
աոաչ,
Վն.
առահ,
Տփ.
ա՚րաչ,
Զթ՛
էոաչ,
Ակն. Ռ.
էռէչ,
Ասլ.
աոաջ,
Հւր՛
հառաշկ։ —
Հճ.
բառիս կրկին նշանակութեանց
մէջ տար­
բերութիւն
դնելով՝
արօչ
«
տեղով առաջ»,
արաչ
«
Ժամանակով առաջ» (ֆր.
ճ6
\՚
ՅՈէ
և
ՅVՅՈէ,
թրք.
ՕՈ
և 1\\Հ). –Կորուսման կա­
նոնին ենթարկուած
են՝ Ջ զ.
առջ՛ի, յաոջ՚կին,
աոջ՚նէկ,
Ախց. Ննխ. Պլ.
սայի, աոշէվ,
Սլմ.
Fonds A.R.A.M